In Uden is het louter Down waar de mensen voor komen deze avond, aangezien de band ditmaal geen support heeft meegebracht. De zaal opent al om 19.30 maar voordat de band relaxed het podium op komt lopen onder de olijke klanken van Harry Nillson's Down is het al over negenen. Als laatste man komt Phil Anselmo ontspannen het podium op en kan hij rekenen op een luid onthaal vanuit het publiek. De bandleden zetten een rustige jamversie van Eyes Of The South in en de frontman verwelkomt iedereen met een rustig praatje. Het is dan wachten tot het gebruikelijke 'Goddamn!' voordat het optreden echt los kan gaan. Meteen wordt duidelijk dat de heren er vandaag wel zin in hebben. Bij elk bandlid valt wel een glimlach te bespeuren en iedereen maakt een gemotiveerde indruk. Het is wel even wennen om niet meer Kirk Windstein op het podium te zien maar in plaats daarvan Bobby Landgraf, die overigens met het grootste plezier van allemaal op het podium staat en bijna het gehele optreden loopt te grijnzen.
De band speelt een uiterst strakke show en is het alleen aan Anselmo te merken dat hij waarschijnlijk van tevoren aan de pretsigaretjes heeft gezeten. In een prima bui bespeelt hij het publiek met gemak maar lijkt hij met zijn praatjes af en toe wat afwezig. Gelukkig is dit niet te merken aan zijn optreden van vanavond. Zijn stem is erg goed en ook de nummers weet hij overtuigend te brengen. Het publiek reageert nog een beetje lauw in het begin van de show en pas bij een bevlogen versie van Witchtripper lijkt het pas een beetje los te komen. Dit wordt doorgezet met Lifer, dat zoals altijd opgedragen wordt aan de veel te vroeg overleden gitaarlegende Dimebag Darrell.
Er valt dan ook weinig aan te merken op het optreden van vanavond, alleen dat het wat routineus overkomt. De brede frontman schreeuwt zijn longen uit zijn lijf en boezemt menig mens angst in als hij met zijn woeste blikken de zaal in kijkt en mensen aanspoort om los te komen. Tijdens het door Black Sabbath doordrenkte Conjure bezorgt hij een jonge tiener de avond van zijn leven, door hem op het podium te tillen en hem daar bijna negen minuten lang te laten zitten. Doordat het allemaal wel erg lang duurde en de af en toe wat ruwe aanpak van Phil, leek het wel een beetje ongemakkelijk te worden voor de kleine jongen. Intussen beukt Jimmy Bowers kletsnat van het zweet al die tijd gestaag door op zijn drumstel en worden de gitaren magistraal strak gehanteerd door Pepper Keenan, Patrick Bruders en Bobby Landgraf. Over het geluid heeft ook niemand wat te klagen, dit stond prima afgesteld. Wat overigens voor meer bands geldt, lijkt ook voor Down te gelden. Dat is dat oude nummers altijd op meer enthousiasme kunnen rekenen dan de nieuwe. Vooral de tracks die gespeeld worden van het klassieke album Nola kunnen vanavond op het meeste bijval van het publiek rekenen.
Tegen het einde aan mag het publiek nog kiezen tussen Temptations Wings en Losing All, maar krijgt uiteindelijk beiden voorgeschoteld. Met de heerlijke versie van Stone The Crow en het loodzware Bury Me In Smoke wordt een uitstekend optreden afgesloten. Laatstgenoemde blijft met zijn killerriff altijd een genot om aan te horen en is ook het grote hoogtepunt van de show. Wanneer het nummer bijna afgelopen is, nemen roadies de instrumenten over en krijgt Anselmo nog een gitaar in zijn handen gedrukt en speelt het nummer af. Hij laat horen een begenadigde gitarist te zijn en weet er zelfs nog een solo tussen te proppen. Intussen lopen de andere bandleden met een biertje rond op het podium en bedanken het publiek en daarna is het afgelopen met de pret. Vanavond dan ook geen verassingen en geen bebloede Phil Anselmo maar wel een uiterst solide show van Down, die het publiek tevreden en vragend naar meer achterliet.
Setlist:
1. Eyes Of The South
2. We Knew Him Well
3. Hogshead/Dogshead
4. Witchtripper
5. Lifer
6. Lysergik Funeral Procession
7. Pillars Of Eternity
8. Hail The Leaf
9. Ghost Along The Mississippi
10. Conjure
11. Temptation Wings
12. Losing All
13. Stone The Crow
14. Bury Me In Smoke
