Het stemmige intro roept gelijkenissen op met Hoagascht, het sfeervolle laatste epistel van Lunar Aurora. Die overeenkomst blijft echter niet beperkt tot het intro. Zo had het machtige Aue Der Nostalgie (een geweldig, tien minuten durend, epos) niet misstaan tussen het betere materiaal van een album als Mond of Andacht. Het grimmige midtempo klinkt energiek en pakkend, en de goed getimede vertragingen en versnellingen voegen dynamiek toe aan de muziek. In de veelal uitgesponnen composities is de inspiratie uit het natuurrijke, beboste, heuvelachtige thuisgebied van de bandleden te ontwaren. Die inspiratie is vooral terug te horen in het rijkelijk gedetailleerde, natuurlijk klinkende geluid.
Toch is de sound op Meadows Of Nostalgie nergens zweverig of lieflijk, want bij vlagen komt de band grimmig, maar vooral ook krachtig uit de hoek. Dat komt niet alleen door de ijzersterke productie, maar ook door het felle en imponerende gekrijs van frontman Horaz (die tevens verantwoordelijk is voor een deel van het gitaar- en keyboardwerk). Dat levert een aantal fantastische momenten op, zoals het gedreven Aura Silvae (met machtige riffs) en het stuwende Striga. Uiteindelijk is Meadows Of Nostalgie nog net niet zo geniaal als de bovengenoemde werkstukken, maar is het wel een plaat uit de A-categorie geworden. Wie vorig jaar genoot van Wetterkreuz (Es) en Unstille (Der Weg Einder Freiheit), moet niet veel langer nadenken, maar toehappen, want Imperium Dekadenz doet er weinig voor onder.
Tracklist:
1. Durch Das Tor...
2. Brigobannis
3. Aue Der Nostalgie
4. Ave Danuvi
5. Memoria
6. Aura Silvae
7. Der Unweg
8. Striga
9. Trnen Des Bacchus
