Hoewel de middelen tot communicatie diverser zijn dan ooit, lijkt het tegenwoordig steeds lastiger om als metalband in de belangstelling te blijven staan. Er verschijnen iedere dag wel weer nieuwe releases en de aandachtspanne van de gemiddelde luisteraar neemt af. Met het risico als oude mopperpot te klinken, durf ik wel te stellen dat het in de jaren voor de opkomst van sociale media en direct toegankelijke streamingdiensten veel gebruikelijker was om echt moeite te doen om muziek te doorgronden. Met het enorme aanbod en het gemak waarmee dat aanbod beschikbaar is, is de verleiding groot om steeds meer nieuwe platen te willen ontdekken, waardoor goede albums te weinig beluisterd worden.
Zo is het pas bij de release van Into Sorrow Evermore, de zevende langspeler van de blackmetalgroep Imperium Dekadenz, dat ik me realiseer dat ik de vorige platen nauwelijks meer heb gedraaid. En dat terwijl de albums van dit gezelschap toch keer op keer vol kwaliteit staan. Met name Meadows Of Nostalgia (2013) en Dis Manibvs (2016) kunnen destijds op lovende recensies rekenen. De voorganger van deze nieuwe release het in 2019 verschenen When We Are Forgotten beklijft iets minder, maar is nog steeds ruimschoots bovengemiddeld. Eigenlijk is het dus spijtig dat deze platen na hun release weer stof hebben vergaard, want de muziek van het Duitse duo Vespasian (gitaar, bas, drums, keyboards) en Horaz (gitaar, keyboards, zang) verdient veel meer aandacht.
Op Into Sorrow Evermore trekt Imperium Dekadenz de tendens van de vorige albums door. Net als zijn voorganger bestaat deze plaat uit Engelstalige teksten. Ik kan me voorstellen dat de band hier een breder publiek mee aanspreekt. De Engelstalige teksten gaan wel enigszins ten koste van de sfeer, want juist de combinatie van in het Duits gekermde teksten met de machtige, epische black metal die het duo sinds jaar en dag aflevert, werkt altijd erg goed. Gelukkig staat deze langspeler wel weer vol majestueuze, meeslepende composities, die de luisteraar direct weten in te pakken. Ten opzichte van When We Are Forgotten klinkt de band gedrevener en meer gefocust. Met acht sterke nummers vol geweldige, sfeervolle riffs weet Imperium Dekadenz op Into Sorrow Evermore een perfecte balans te vinden tussen melancholische mid-tempopassages en grimmige versnellingen.
Daardoor is het ook lastig om individuele tracks te belichten, maar het ijzige Aurora verdient wel een bijzondere vermelding. Dit is namelijk een van de opmerkelijkere nummers die Imperium Dekadenz heeft geschreven. Het tempo ligt zeer laag, maar de meeslepende riffs en melancholische sfeer maken indruk, zeker in combinatie met de krachtige, gekermde screams van Horaz. Met November Monument staat er nog zon statig en relatief traag nummer op dit album, waarbij vooral de melodieuze gitaarleads opvallen. Het zijn momenten waarop de band zich lijkt te willen onderscheiden ten opzichte van zijn voorgaande werk en iets meer richting doom lijkt te bewegen. Desondanks is het nu ook weer niet zo dat Imperium Dekadenz zijn blackmetalroots verloochent. Voor die liefhebbers is er in de vorm van Truth Under Stars en Forests In Gale genoeg te genieten: beide tracks kunnen bogen op krachtige, grimmige riffs en venijnige screams.
Into Sorrow Evermore staat niet alleen vol prima composities, maar ook is het schijfje (wederom!) van een uitmuntende productie voorzien door de band zelf. Geen primitief gereutel om naar een symbolische undergroundstatus te hengelen, maar ook geen moderne, overproduceerde eenheidsworst, want deze mannen weten precies hoe hun muziek hoort te klinken. De sound is kil, maar stevig en tegelijkertijd transparant genoeg om alle instrumenten goed uit de verf te laten komen. Into Sorrow Evermore is dan ook een nieuwe bevestiging dat Imperium Dekadenz een band is die garant staat voor kwalitatief prima in elkaar zittende black metal vol sfeer.
Tracklist:
1. Into Sorrow Evermore
2. Truth Under Stars
3. Aurora
4. Elysian Fields
5. Forests In Gale
6. Awakened Beyond Dreams
7. November Monument
8. Memories... A Raging River
