Het Duitse Imperium Dekadenz is niet bepaald een band van uitersten. Hun black metal is niet snel, maar ook niet echt langzaam. De productie is niet bepaald gelikt maar ook niet rauw. De sfeer is, hoewel een duidelijke droevige inslag bezittend, ingetogen. Nergens krijgen emoties de vrije loop, terwijl een uitbarsting van agressie, wanhoop of noem maar een bij black metal passende emotie, de muziek zo goed had kunnen doen.
De eerste nummers zijn haast futloos te noemen. In de loop van het album wordt het geheel gelukkig krachtiger. Vooral Ocean, Mountains Mirror springt er wat dat betreft positief uit. De opbouw is ook interessanter dan die van de rest.
De akoestische gitaarstukken zijn op zich sfeervol, maar deze zijn niet altijd goed met de rest van de muziek verweven. Het stuk aan het eind van La Nuit Tombante duurt bovendien te lang. Zeker als dan ook nog volgend nummer An Autumn Serenade rustig begint met piano in plaats van los te barsten met black metal, slaat de verveling toe.
Chaos, mysterie, gekte, duisternis, kwaadaardigheid. Zomaar wat dingen die ik graag terug hoor in black metal. Bij Imperium Dekadenz zul je deze echter niet tegenkomen.
De muziek van deze Duitsers is beslist niet slecht. Wie van melancholieke sferen bij niet gigantisch extreme black metal houdt, heeft aan Procella Vadens wel een aardig album.
Tracklist:
1. Die Hoffnung Stirbt...
2. Lacrimae Mundi
3. A Million Moons
4. Ego Universalis
5. La Nuit Tombante
6. An Autumn Serenade
7. Ocean, Mountains Mirror
8. The Descent Into Hades
9. Procella Vadens
10. ...Wenn Der Sturm Beginnt
