Ook Huntress is zon nieuwe band aan het front en levert via Napalm Records het debuutalbum Spell Eater af. Nu kan ik me bij dat label niet aan de indruk onttrekken dat men wel eens wil meewaaien met de op dat moment heersende wind getuige de veelvoud aan feestfolkbands die hier enkele jaren geleden onderdak vonden maar Spell Eater is gelukkig geen slechte plaat. Huntress draait letterlijk en figuurlijk om frontvrouw Jill Janus, die met haar markante verschijning het middelpunt van de band is. Het is gelukkig niet alleen maar een kwestie van goedkoop scoren vanwege het uiterlijk van de zangeres: al snel wordt duidelijk dat deze dame over een enorm heftige strot beschikt, waarmee ze een breed scala aan uithalen, screams en bij vlagen zelfs grunts produceert. Haar karakteristieke stemgeluid zal niet iedereen liggen, maar de rauwheid straalt er wel van af.
Muzikaal gezien is het ouderwetse heavy metal met wat lichte stoner- en thrash-invloeden dat de klok slaat. Huntress past wat dat betreft wel enigszins in het straatje van Christian Mistress en Cauldron (hoewel ze alle drie weer andere accenten leggen). Gedreven heavy metal, gezegend met een authentieke, niet te volle, maar ook zeker niet futloze productie, waarin een prominente rol is weggelegd voor het melodieuze gitaarwerk van Blake Meahl en Ian Alden. Naast catchy loopjes laten zij hun instrumenten af en toe lekker gieren. Ook wordt er hier en daar een vinnige solo uit de mouw geschud.
De kwaliteit van de nummers zelf is nog wat wisselvallig. Op sommige momenten klinkt Huntress erg fris en goed, zoals op het titelnummer, Night Rape en Terror. Eight Of Swords is zelfs met afstand het beste nummer op Spell Eater door de heerlijk groovende riffs en het pakkende refrein, waarin Janus volledig tot haar recht komt. Op andere momenten klinkt het allemaal echter nog wat minder geslaagd, soms omdat de nummers wat stroef lopen, maar soms ook omdat de hoge uithalen van Janus mij af en toe iets te veel van het goede zijn. Een goed voorbeeld hiervan is het rare gekrakeel op Aradia, dat echt op de zenuwen werkt.
Deze band toont zeker potentieel. Het is dan ook begrijpelijk dat Napalm Records ze een contract onder de neus heeft geduwd. Toch is er ook nog voldoende ruimte voor progressie. Als de gitaristen iets minder snel tevreden zijn met een compositie en de zangeres zich iets minder verliest in extremiteiten, kan de volgende plaat alleen maar verrukkelijk worden.
Tracklist:
1. Spell Eater
2. Senicide
3. Sleep And Death
4. Snow Witch
5. Eight Of Swords
6. Aradia
7. Night Rape
8. Children
9. Terror
10. The Tower
11. The Dark
