Alles, maar dan ook werkelijk lles aan deze plaat is zo goed als perfect. Dit viertal slaagt erin om met niets meer dan reguliere instrumenten een haast onbeschrijfelijke diepgang te creren. Alleen al de albumtitel in combinatie met het simplistische, getekende artwork straalt een ontwapenende, haast kinderlijke naviteit uit. Het is juist die naviteit die zo ontzettend ontroerend is. Ik durf wel te stellen dat er geen enkel instrumentaal album is dat zo ontzettend emotioneel is als deze plaat.
The Earth Is Not A Cold, Dead Place is tegelijkertijd fragiel, breekbaar, maar ook aanzwellend, krachtig, allesverzengend. De vijf soundscapes verzwelgen de luisteraar als het ware slepen hem mee en verheffen hem ver boven de grauwe realiteit om ons heen. Tegelijkertijd is het album een ode aan het leven met zowel diepe dalen als hoge pieken liefde, verdriet, woede, geluk. De nummers reflecteren dit: ze zijn ingetogen, teer, maar ook opbouwend, massief, groots zelfs. Tegelijkertijd eb en vloed, lente en herfst, ochtend en avond, hoop en verlies.
Opener First Breath After Coma is al een wereld op zich. Het nummer, dat een kleine tien minuten duurt, is opgebouwd rond een eenvoudig, maar steeds krachtiger wordend drumritme dat het steeds sterker kloppen van een hart symboliseert en culmineert in een adembenemende climax. Het hierop volgende The Only Moment We Were Alone is ng genialer. Het is het meest dynamische nummer op het album, waarin de band speelt met contrasten. Vooral het einde van het nummer is werkelijk oorstrelend: direct op een zeer subtiel en ingetogen stuk volgt de hardste uitbarsting van het album, die als een oorverdovende onweersbui die al een tijd in de lucht hing tekeer gaat. De overige nummers doen hier nauwelijks voor onder. De afsluiter Your Hand In Mine mag echter niet onvermeld blijven. Het is misschien wel het meest opbeurende nummer op het album, dat tegelijkertijd echter een ontzettend tragische ondertoon lijkt te hebben. Subliem, een ander woord heb ik er niet voor.
Er is geen enkel album dat mij zodanig zelfs lichamelijk raakt. De nummers maken me aan het janken, bezorgen me kippenvel over mijn hele lichaam letterlijk van mijn tenen tot mijn kruin en geven me tegelijkertijd een gelukzalig gevoel. Het beluisteren van The Earth Is Not A Cold, Dead Place staat voor mij zelfs na ontelbare luisterbeurten gelijk aan een transcendentale, louterende ervaring. Ik ben van mening dat geen enkel album volledig perfect is. Daarom zal ik ook nooit een score van 100 punten toekennen aan een album. Maar met The Earth Is Not A Cold, Dead Place komt Explosions In The Sky toch wel akelig dicht in de buurt van perfectie.
Tracklist:
1. First Breath After Coma
2. The Only Moment We Were Alone
3. Six Days At The Bottom Of The Ocean
4. Memorial
5. Your Hand In Mine
