Inmiddels zijn er talloze bands die de sound van Explosions In The Sky proberen te kopiren, maar slechts enkele bands slagen hierin. De muziek van dit kwartet is meeslepend, groots en episch, maar het meest indrukwekkend vind ik de capaciteit van de band om instrumentale muziek z ontzettend emotioneel te laten klinken. Wie de band onlangs live in Paradiso heeft aanschouwd, zal kunnen beamen hoe subtiel Explosions In The Sky weet te spelen met emoties: van gevoelig en ingetogen tot krachtig, intens en overdonderend.
De verwachtingen voor Take Care, Take Care, Take Care zijn bij veel fans, na de jarenlange stilte, behoorlijk hoog. Weet de band zijn positie als een van de toonaangevende bands in het genre te consolideren of valt Explosions In The Sky in herhaling? Na een aantal aandachtige luisterbeurten lijkt het antwoord in het midden te liggen. Het nieuwe album is zeker geen herhalingsoefening: de band lijkt veel moeite te hebben gestoken in originele composities en de nummers klinken zeker niet voorspelbaar. Het gevolg is wel dat Take Care, Take Care, Take Care bij de eerste luisterbeurten ietwat tegenvalt.
Gelukkig blijkt het een album te zijn dat wat tijd nodig heeft. Hoewel opener Last Known Surroundings al direct in positieve zin opvalt vanwege de prachtige melodielijnen, die door hun schoonheid kippenvel opwekken, vergt een nummer als Human Qualities meer geduld van de luisteraar. Het is een apart nummer dat rijk is aan dynamiek: na een zeer ingetogen en minimalistisch eerste deel barst het eind ineens los in een zinderende apotheose. Indrukwekkend! Ook het korte en intense Trembling Hands laat een andere kant van de band horen. De echte schoonheid van dit album openbaart zich pas bij de laatste twee nummers. Postcard From 1952 is bijzonder meeslepend. Het kippenvel opwekkende akoestische getokkel bewijst dat de band over briljante songwriters beschikt. Hoe dit nummer naar een climax opbouwt bezorgt me een brok in de keel. Ook afsluiter Let Me Back In is bijzonder fraai.
Explosions In The Sky doet dus eigenlijk wat het aan zijn stand verplicht is: een fantastisch album afleveren. Dat is zeker geen geringe prestatie, aangezien dit genre inmiddels behoorlijk is uitgemolken. Take Care, Take Care, Take Care vraagt weliswaar een flinke tijdsinvestering van de luisteraar, maar ontpopt zich tot een subliem album waarmee de band laat horen nog altijd mijlenver boven veel andere postrockbands uit te steken.
Tracklist:
1. Last Known Surroundings
2. Human Qualities
3. Trembling Hands
4. Be Comfortable, Creature
5. Postcard From 1952
6. Let Me Back In
