Vele fans hebben in ieder geval reikhalzend naar dit album uitgekeken. Vanuit verschillende richtingen hoor ik uitermate positieve verhalen over Last Rites. Sommigen spreken zelfs van een klassieker. Smaken verschillen, maar dat moet ik toch echt ontkennen. Al snel valt te horen dat veel songs vrij standaard zijn. Standaard, maar wel goed uitgevoerd. Dat dan weer wel. Bobby Liebling en Victor Griffin weten hun aandeel in de muziek met net wat meer gevoel te leveren dan collegamuzikanten. Het neemt helaas niet weg dat qua opbouw en riffwerk de heren van Pentagram het zich af en toe wel heel makkelijk maken.
Waarom zijn er niet meer songs als Death In 1st Person, Windmills And Chimes en Everything's Turning To Night? Die zitten heerlijk in elkaar en het zijn sfeervolle songs. Alhoewel, die laatste twee zijn duidelijk in een nieuw jasje gestoken, want deze nummers werden in de jaren 70 al eens opgenomen. Zo zijn er wel meer heel herkenbare momenten. Ik had gehoopt dat de hernieuwde samenwerking tussen Liebling en Griffin ervoor had gezorgd dat er een pak nieuwe songs geschreven zouden worden. Verder is de uitvoering goed, is het geluid uitstekend en zullen de bedoelingen ongetwijfeld van dezelfde aard zijn. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik het laatste album van Place Of Skulls toch een stuk beter.
Tracklist:
1. Treat Me Right
2. Call The Man
3. Into The Ground
4. 8
5. Everything's Turning To Night
6. Windmills And Chimes
7. American Dream
8. Walk In The Blue Light
9. Horseman
10. Death In 1st Person
11. Nothing Left
12. All Your Sins - Reprise
