Organisator Ruud Lemmen verklapt in het programmaboekje van Neurotic Deathfest 2014 een geheimpje: in 2013 vond de tiende editie van het grootste indoor festival van Europa plaats en dat zou eigenlijk de laatste geweest zijn. Gezien de bezoekersaantallen is menigeen hem dankbaar dat hij toch niet met het festival gestopt is op het hoogtepunt. Ook dit jaar vonden vele enthousiastelingen hun weg naar Tilburg om hun oren drie dagen lang te laten teisteren door zowel gevestigde waarden als nieuwkomers uit het death metal- en grindcore-genre. Met Terrorizer, Massacre, Cancer en Dark Angel stonden er een aantal herenigde genrevormers voor het eerst sinds lange tijd op de Nederlandse planken om er samen met de nieuwkomers een geslaagd feest van te maken. Wessel en Jeffrey waren erbij en een verslag van de bands die ze gezien hebben kun je hier lezen.
Vrijdag
De eerste band die ik op deze editie van Neurotic Deathfest zie, is Aborted. Met nummers van het nieuwe album The Necrotic Manifesto onder de arm wordt het een gebruikelijke strakke en energieke show, zoals we inmiddels van de van oorsprong Belgische band gewend zijn. Zeker nu de line up al enige tijd stabiel is en Aborted met Mendel van der Leij (Escadron) en Danny Tunker (o.a. ex-God Dethroned) twee klassegitaristen in huis heeft, is het vijftal ongelooflijk goed op elkaar ingespeeld. Ik weet echter nu al dat ik dit optreden aan het eind van het festival vergeten zal zijn. Op Neurotic Deathfest val je namelijk van het ene indrukwekkende optreden in het andere. En naast het elkaar overtreffen van brutaliteit en snelheid, draait het in het death metalgenre ook om het schrijven van goede nummers en daar heeft het Aborted mijns inziens altijd een beetje aan ontbroken. (Wessel)
Massacre bracht in 1991 een genreklassieker uit met From Beyond. De simpele riffs en chaotische solos van Rick Rozz en de monsterlijke grom van Kam Lee maken het nog altijd tot een dodelijk effectief plaatje. De huidige incarnatie van Massacre moet het echter doen zonder Lee maar met Edwin Webb (o.a. ex-Diabolic), wiens vocalen een stuk minder diep zijn. Ook is de buikige Webb geen al te charismatische frontman en boeien de grotendeels in hetzelfde (mid)tempo verkerende nummers van het pas verschenen comebackalbum Back From Beyond voor geen meter. Na Dawn Of Eternity verruil ik een aardig maar niet denderend presterend Massacre dan ook voor een copieus diner in de binnenstad. (Wessel)
Voor zowel de organisatie als de bezoekers moet het een droom zijn die uitkomt om Terrorizer het hoofdpodium van 013 te zien bestijgen. De band was ooit eigenhandig verantwoordelijk voor het toevoegen van blastbeats het drummen op lichtsnelheid - aan de extremere metalgenres. Nu monsterdrummer Pete Sandoval in de here is en hij meent zijn geloof niet te kunnen verenigen met het drummen in Morbid Angel, heeft hij Terrorizer nieuw leven ingeblazen. Helemaal hersteld van de rugblessure, die de reden was dat hij Morbid Angel een aantal jaar geleden verliet, zet Sandoval een prestatie neer zoals alleen hij dat kan, gevarieerd en razendsnel. Daarin bijgestaan door Sam Molina (bas, vocalen) en Lee Harisson (gitaar, o.a. Monstrosity). Het is erg gaaf om de klassiekers van grindcore-blauwdruk World Downfall (1989) eens live te horen, maar de te lange speeltijd doet de slagkracht van Terrorizer afnemen. Een grindoptreden moet het mijns inziens hebben van een shock and awe-aanpak en na heel World Downfall in ons gezicht geklopt te hebben gekregen, verdwijnt de spanningsboog. Nummers van het meest recente studio-album Hordes Of Zombies en een Death-cover (Infernal Death) hadden best achterwege gelaten kunnen worden. Een waardige en memorabele afsluiter van de eerste dag NDF is Terrorizer echter zeker! (Wessel)
Zaterdag
Als de zaal om drie uur halfvol is, betreedt het Amerikaanse Funerus het hoofdpodium. Het is voor de band het eerste optreden sinds een jaar. Oorzaak hiervan is een hartaanval van frontvrouw Jill McEntee. Officieel bestaat de band uit Jill en echtgenoot John (frontman van Incantation). Vandaag krijgen ze hulp van Frank Schilperoort, drummer van de Nederlandse death metalformatie The Scarlet Claw en van Devious (dat op 24 mei nog een laatste optreden geeft en er daarna helaas mee ophoudt). De band die door miscommunicatie al op de affiche van 2013 stond vermeld, zorgt er met hun smerige death metal voor dat het publiek goed warm draait. De band speelt een mix van nummers van het eerste album Festering Earth en het tweede album Reduced To Sludge. We krijgen slechts n nieuw nummer te horen, het titelnummer van The Black Death EP. Binnenkort kunnen we nieuw materiaal van de band verwachten, die vandaag een goede prestatie als opener neerzet. (Jeffrey)
Op een steenworp afstand vindt aansluitend het optreden van het Duitse Cytotoxin plaats. De zaal is vol als deze technische deathmetalformatie, die in de teksten radioactieve straling als hoofdthema heeft, begint te spelen. Zanger Grimo, getooid met gasmasker, imponeert met zijn lengte van meer dan twee meter en imposante spierbundel. Hij trekt gekke bekken, stopt de microfoon bijna geheel in zijn strot en kondigt met zijn typische Duitse accent de nummers aan. Zijn grunts en sqeals imponeren, evenals de nummers die veel lijken op Origin maar ook lekkere slammomenten kennen. De eerste circlepit is al tijdens het openingsnummer een feit en het wordt al snel warm in de zaal. Het blijft niet bij deze ene circlepit. Het publiek is volop in beweging en de sfeer zit er al vroeg op de dag goed in. Het wordt helemaal feest als er op het podium een pit ontstaat. (Jeffrey)
Na Jill van Funerus staat in de kleine zaal boven de volgende vrouw te brullen. Mallika van Abnormality mag dan klein van stuk zijn, ze maakt toch indruk met haar verschijning en grunts. De gitarist draagt een zonnebril terwijl de muziek nou niet echt zonneschijn in de warme zaal brengt. De technische death metal van de formatie uit Boston wordt niet heel strak uitgevoerd waardoor het optreden niet geheel overtuigt. Niet dat het optreden slecht is maar er had meer ingezeten. Op verzoek wordt er een circlepit gevormd maar veel beweging buiten een klein groepje mensen bij het podium zit er verder niet in. (Jeffrey)
In de grote zaal staat Brutal Truth klaar voor het laatste optreden in Nederland in zijn bestaan. De Amerikanen houden er na het touren dit jaar mee op. Bij gebrek aan een mooie hoeveelheid grote namen, staat de band hier in plaats van in bijvoorbeeld de zaal ernaast, wat een geschiktere plaats zou zijn voor de grindcore. Nu verdwijnt de agressie in de grote zaal als sneeuw voor de zon. Frontman Kevin Sharp, getooid met cowboyhoed, bedankt het publiek voor de steun die de band al die jaren heeft mogen ontvangen. Ondanks het feit dat het geluid niet echt goed staat, komt het publiek wel los, met name bij de nummers van het klassieke album Extreme Conditions Demand Extreme Responses uit 1992. (Jeffrey)
En van de bands waar we naar uitkijken is het IJslandse Beneath. De snelle (brutal) death van het debuutalbum maakte indruk en we waren benieuwd hoe deze nummers live klonken. Van het eerste album wordt slechts As Gods Walk The Earth de zaal in geblazen. Daarnaast zijn het op het op de opener Oblivious van de Hollow Empty Void EP uit 2010 na, alleen maar nummers van het nieuwe album The Barren Throne die in hoog tempo achter elkaar gespeeld worden. Ondanks dat het publiek volledig onbekend is met het nieuwe materiaal, maakt de band wel indruk. Het geluid staat goed, de podiumpresentatie is goed, de band speelt enthousiast en strak. Binnenkort toch maar eens de nieuwe plaat gaan beluisteren. (Jeffrey)
Een kleine tien jaar geleden stak een nieuw extreem metalgenre de kop op. De zogenaamde deathcore behelst een huwelijk tussen de energie en breakdowns van de hardcore en de techniek en brutaliteit van death metal. Een van de vaandeldragers van dit genre kwam uit Canada, gooide er in 2010 het bijltje bij neer maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de band kwam terug: Despised Icon schittert vandaag op Neurotic Deathfest. Velen lijken vandaag enkel voor deze band gekomen en bouwen een flink feest vooraan (inclusief de typische hardcore-karatedanspasjes). En hoewel het nut van twee vocalisten die redelijk hetzelfde klinken mij bij deze band altijd een beetje ontgaan is, snoeren keiharde nummers als A Fractured Hand en In The Arms Of Perdition alle verstokte death metalfans, die menen dat er voor dit soort moderne fratsen geen plek is op Neurotic Deathfest, de mond. Top! (Wessel)
Hour Of Penance brengt op 12 mei de nieuwe plaat Regicide uit. Afgaande op het optreden van de Italianen, zal het nieuwe plaatwerk weer als vanouds rossen. Het geluid bij het tweede podium staat, net als bij meerdere bands, erg hard waardoor oordoppen noodzaak zijn. Het is een goed optreden en toch mist het net de verpletterende kracht die de platen wel bezitten. (Jeffrey)
Voor het Tjechische Epicardiectomy was het ongeveer 666 km rijden naar Tilburg. Het drietal zorgt voor een gezellig feestje en veel beweging bij het publiek dat met oranje opblaashamers staat te slaan. De band met een onleesbaar logo en een hip-hop uiterlijk slamt er op los. Zonder bassist weet de enige gitarist samen met de drummer toch een redelijk vol geluid te bewerkstelligen. De frontman heeft een grappig Tjechisch accent en is blij verrast met de belangstelling voor de brutal death formatie die momenteel nieuw materiaal aan het schrijven is. (Jeffrey)
Met veteranen als Napalm Death-bassist Shane Embury en At The Gates-vocalist Tompa Lindberg in de gelederen zou je Lock Up een grindcore-supergroep kunnen noemen. Binnen deze sterrencast is het drummer Nicholas Barker die het felst schittert. De gigant, die een beetje metalhead natuurlijk nog kent van zijn tijd bij Cradle of Filth en Dimmu Borgir, houdt het tempo het hele concert lang moordend hoog. De voortrazende set opvallend melodieuze grind, die eigenlijk een beetje naar black metal neigt, gaat erin als koek. Als Danny Lilker nog een nummertje mee bast om zijn eigen Brutal Truth nog een laatste keer te eren en hun zanger het publiek in springt om letterlijk op handen gedragen te worden, is het feestje compleet. Lekker tussendoortje, zon set op lichtsnelheid! (Wessel)
Malignancy sluit met het optreden van vanavond de intensieve Europese Less Than Humantour af. Samen met de Amerikaanse bands Beneath, Abnormality en Dehumanized hebben ze meer dan twee weken lang iedere dag staan optreden. De band oogt wat vermoeid maar voor een beperkte schare fans weten ze toch een feestje van te bouwen. De zanger gooit er tussen de nummers door wel aardige grappen uit die hij zelf het leukst vindt. De meeste bezoekers zijn inmiddels aan het bijkomen van de eerste tien bands en sparen hun energie voor later op de avond. Buiten is het drukker dan binnen en de plaatselijke horeca draait een topomzet. Ook bij het Italiaanse Antropofagus is het vanwege etenstijd erg rustig. De erg vette, brutale death metal ligt zwaar op de maag. Het weerhoudt de band er niet van vol gas te geven en een klein deel van het publiek te vermaken. (Jeffrey)
Bij Skinless is iedereen weer present, volle bak, zowel qua publieke belangstelling als qua intensiteit van de Amerikanen. De band uit New York is na een korte pauze sinds vorig jaar weer bij elkaar en zorgt voor een goed optreden. Voor het podium wordt de grootste pit van de dag gevormd en op het podium vormt frontman Sherwood een soort eenmanspit. Hij blijft maar rondjes lopen. Het toont de intensiteit waarmee de nummers worden gespeeld. Het werkt aanstekelijk op de inwendig versterkte mens. Begin volgend jaar wordt er via Relapse een nieuwe plaat uitgebracht. (Jeffrey)
Voor Dehumanized is het de eerste Europese tour ooit. Sinds het ontstaan van de band in 1995 zijn er twee lange breaks geweest en daardoor heeft de band nog maar twee albums gemaakt. We mogen binnenkort nieuw materiaal verwachten. Dat nieuwe materiaal klinkt live trouwens goed, mede dankzij het feit dat het geluid in de zaal goed staat afgesteld. Met name de diepe grunts van Mike Centrone maken indruk. Een groot gedeelte van het publiek staat te bangen en te slammen. Snel weer terug naar het hoofdpodium voor de zevende Amerikaanse band van de dag. (Jeffrey)
Het hoogtepunt van de zaterdag lag eigenlijk al vast. Want als het almachtige Suffocation ergens speelt, wordt alle concurrentie platgewalst. De publieksfavoriet is speciaal voor dit optreden ingevlogen vanuit New York. Vanwege zijn alledaagse beslommeringen kan vocalist Frank Mullen niet meer mee op toer en bedient de band zich regelmatig van invallers, maar vandaag is hij er gewoon bij. Misschien dat de heren er daarom nog een schep bovenop gooien ten opzichte van normale optredens, want dit is werkelijk het beste en meest lompe Suffocation-optreden dat ik tot op heden heb mogen bijwonen! Met, naast strak spel (drummer Kevin Talley doet zijn voorgangers Dave Culross en Mike Smith in een oogwenk vergeten) en energie voor tien, ook een geweldige setlist. Catatonia, het eerste nummer dat de band ooit schreef, opent een vermorzelend uurtje waarin alleen maar knallers volgen. Zoals we van hem gewend zijn praat Mullen veel te veel tussen de nummers door, maar Liege Of Inveracity, Funeral Inception en Entrails Of You doen alle ergernis daarover vergeten. De ruimte voor het podium verandert in een wilde kluwen mensen waar ook ondergetekende van uitmaakt en komt pas na het wegsterven van de laatste tonen van toegift Infecting The Crypts tot stilstand. Pijnlijke nekspieren en blauwe plekken zijn het bewijs: Suffocation is n van de beste livebands ter wereld en wat mij betreft komen ze volgend jaar gewoon weer! (Wessel)
Het Tjechische Gutalax maakt er nog even een mooi feest van in de kleine zaal beneden. Bijna onherkenbaar gehuld in witte pakken, getooid met wc-borstel in de hand en wc-bril om de nek, worden nummers als Robocock vermakelijk de zaal in geslingerd, wat voor een grote pit zorgt. De toiletgrind gaat er bij een niet nuchtere menigte na een lange dag nog goed in. Een geslaagde feestelijke afsluiting van de tweede dag. (Jeffrey)
Zondag
De zondag kent meer afwisseling in stijlen dan de zaterdag en bevat tevens wat meer aansprekende namen. De derde dag begint in de grote zaal met een aansprekende naam: Cephalic Carnage. De zaal loopt dan ook al goed vol als de Amerikanen beginnen met spelen. Waar de zaterdag al feestelijk werd afgesloten, begint de zondag met een bijzonder vermakelijke show. Frontman Leonard is wellicht al onder invloed, blijkens de ene na de andere opmerking over weed. Daarnaast vertelt hij dat er in San Francisco een festival is met een vergelijkbare naam: Homo Neurotic Deathfest. De hydrogrind gaat er zo vroeg op de dag in als ontbijtkoek. Op verzoek krijgen we de langzaamste circle pit ooit. Het laatste nummer is een hilarische black metalparodie waarbij de bandleden zijn gehuld in corpsepaint en de bassist een paardekop op heeft. De zondag kon niet beter beginnen dankzij de band die momenteel nieuw materiaal aan het schrijven is. (Jeffrey)
Fleshless is de eerste band van de dag in de kleine zaal beneden. Het is de derde Tjechische band van het weekend. Het kwartet bevat geen bassist maar dat deert niet. De muziek is best bijzonder. De gitaristen wisselen simpele maar doeltreffende thrash en speedriffs af met death en grind, een bijzondere combinatie die goed bij het publiek valt. De whiskeydrinkers komen later dit jaar met hun nieuwe cd Devoured Beyond Recognition. (Jeffrey)
Het blijft leuk dat Neurotic naast giganten als Suffocation ook kleine veelbelovende bandjes een podium biedt. De jonge, enthousiaste honden kunnen hun geluk vaak niet op hier te staan en de meer nieuwsgierige headbanger ontdekt nog eens iets nieuws. Gistermiddag blies Beneath uit IJsland me omver en nu weet het Ierse Warpath me zeer te bekoren. Hun energieke death metal is overwegend groovend en daardoor goed te volgen: een simpeler Dying Fetus, zonder al te technische fratsen, is wellicht een accurate omschrijving. Zeker een band om in de gaten te houden! (Wessel)
Grave staat niet echt bekend om spetterende shows maar om stabiliteit en effectieve eenvoud. De enige Zweedse band op het festival laat de klassieke nummers als Youll Never See en Into The Grave voor zich spreken. Het publiek vindt het allemaal prima en tussen alle blastbeats van andere bands door, klinkt de overwegend midtempo death metal wel lekker. De Zweedse vlag die over n van de boxen hangt, is de enige franje. (Jeffrey)
Meathook uit Phoenix bakt er helemaal niets van. Vanaf het begin zijn er technische problemen en piepen de gitaren. Er zijn weinig mensen die de fantasieloze grind weten te waarderen. De band die sporadisch optreedt, laat het gebrek aan podiumervaring duidelijk parten spelen. De band staat er wat verloren bij en veel fans houden het al snel voor gezien. (Jeffrey)
Dan maar snel de trap op naar boven. In de kleine zaal boven lopen drie bebloede mannen, waarvan n met een masker op, richting het podium. Dat moet het vaderlandse horrorgezelschap Skullhog zijn (en niet Skullhug zoals sommigen denken) die niet vaak optreden. De zanger geeft aan dat we wel van hem een hug na de show kunnen krijgen. Er zijn veel bezoekers die even komen kijken maar ook weer weg gaan. De trage, smerige goregrind is enerzijds een welkome afwisseling tussen het overwegend snelle werk wat de festivalgangers voor hun kiezen krijgen, anderzijds weet het velen toch niet te boeien. Later dit jaar verschijnt er een nieuwe full length die erg zwaar en traag belooft te zijn. (Jeffrey)
Misery Index staat voor de vierde keer op Neurotic om de concurrentie te vermalen met hun grindende death metal. Dit keer met nieuwe composities van het aankomende album The Killing Gods in de set. Hiermee laat Misery Index horen dat ze ook als songschrijvers gegroeid zijn. Een nummer als Sleeping Giant klinkt even zwaar en dreigend als de titel doet vermoeden. Maar het is het razendsnelle You Lose, met enkele absolute killer-riffs, dat de meeste beweging in het publiek veroorzaakt. (Wessel)
Onze eigen Suffocation, zo omschrijf ik het Brabantse death metalgezelschap Severe Torture vaak. Niet alleen vanwege de muzikale gelijkenissen, maar ook omdat Severe Torture een even geduchte livereputatie heeft. Met het geweldige Feces For Jesus van debuut Feasting On Blood (2000) klapt de band er gelijk hard op. De heren voelen zich duidelijk thuis op het podium en spelen een thuiswedstrijd voor een dolenthousiaste kleine zaal. Overigens is er in de muziek van Severe Torture meer te vinden dan enkel gebeuk of Suffocation-aanbidding. Luister bijvoorbeeld eens naar het geweldige melodieuze gitaarwerk in Grave Condition. Ook het drumwerk van Seth van de Loo laat niets te wensen over. Deze Nederlandse trots is in deze internationale line up zeker op zijn plaats en had ook makkelijk op het hoofdpodium kunnen staan! (Wessel)
Doordat een overvloed aan mensen bij Severe Torture aanwezig is, moet Lucifericon het op Stage 01 met minder publiek doen. En dat is jammer want de occulte Nederlanders zetten een prima set neer die een groter publiek verdient. De EP The Occult Waters maakte al veel indruk en ik ben dan ook benieuwd naar het debuutalbum dat later dit jaar verschijnt. (Jeffrey)
Waar Severe Torture de Nederlandse eer hoog hield, kan datzelfde van Pestilence niet gezegd worden. Nu is het al een twijfelachtige zet om op een festival je setlist te vullen met ontoegankelijk nieuw werk. Zeker als je je ook nog bedient van een lelijk achtsnarig gitaargeluid en de schorre kraaienzang van muzikaal brein Patrick Mameli. Daarnaast geeft Pestilence vandaag ook geen enkele blijk van enthousiasme of inzet en zelfs de grootste Nederdeath-klassieker wordt achterwege gelaten. Pestilence zonder Out Of The Body is toch een beetje als Slayer zonder Angel Of Death. Inderdaad, met het vlak uitgevoerde Twisted Truth als enige oude nummer is het gedaan en met een nauwelijks verstaanbaar Thank you! verlaten Patrick Mameli en zijn huurlingen de bhne. Het enige genietbare aan het zouteloze optreden is eigenlijk de vaardige drummer Dave Haley (o.a. Psycroptic en The Amenta). De onbetwiste tegenvaller van Neurotic 2014 en gezien de leeglopende zaal zijn we niet de enigen die er zo over denken. (Wessel)
Voordat we naar de kleine zaal vertrekken, blijven we nog even in de grote zaal om de twee minuten stilte mee te maken. Waar vorig jaar nog een Duitse en Franse damschreeuwer actief waren, blijft het dit jaar respectvol stil. Het is erg rustig in de zaal alhoewel... we horen ergens gesnurk vandaan komen... ligt daar nu gewoon een metalfan te snurken? Ja, echt! Het valt steeds meer mensen op en we weten dan ook met moeite onze lach in te houden. De deathfestsnurker zorgt voor een dubbel memorabel moment van het festival.
De Chileense vlag wordt trots getoond als Pentagram speelt. Het death-/thrashgezelschap heeft in 2013 na 28 jaren gepresteerd om een debuutalbum op de markt te brengen. Goed, we tellen de compilaties en zo niet mee, maar het is toch wel een prestatie, net als het optreden van vandaag. In hoog tempo rammen de Zuid-Amerikanen met veel energie de nummers door de zaal. De band speelt lekker agressief zoals de old-school metal hoort te klinken. Er is terecht veel belangstelling voor de band en het is onmogelijk om hier rustig bij staan te luisteren. (Jeffrey)
Gorguts weet vanaf de eerste seconde te boeien. De eigenzinnige en avantgardistische metal van de Canadezen is eigenlijk meer luistermuziek dan dat je er goed op kunt headbangen. Het publiek staat dan ook met bewondering en vraagtekens (vanwege de originaliteit en complexiteit) de Canadezen te aanschouwen. Na eerst vier nummers van de meest recente plaat Colored Sands te spelen, komt er met het oudere werk wat meer beweging in het publiek. Gorguts laat een hele goede indruk achter. (Jeffrey)
Op cd was Cancer voor mij altijd een aardige band die prima in de traditie van de death metal begin jaren 90 paste, maar totaal niet uitblonk in vergelijking met bekendere genregenoten. Vele death metalfans zaten kennelijk wel op een reuni te wachten, want de kleine zaal staat stampvol voor de vier Britten. En Cancer weet zowaar ook mij te overtuigen. Het geluid is ontzettend goed en vet en de simpele riffs en raspende vocalen blijken dodelijk effectief. Het beste van To The Gory End (1990) en Dead Shall Rise (1991) doet de temperatuur in de kleine zaal nog wat verder stijgen. Op Neurotic Deathfest is Cancer zeker een van de toppers! (Wessel)
De headliner van Neurotic Deathfest 2014 bracht in 1991 zijn laatste studio-album uit en speelde precies een week geleden zijn eerste renieshow. Speciaal voor dit festival vervaardigde shirts met het logo van de band in rood-wit-blauw en de tekst We Have Returned kondigden de komst van deze wederom tot leven gewekte legendes al aan. Het is misschien de vraag hoezeer Dark Angel op Neurotic Deathfest thuis hoort, maar als grote fan die niet had verwacht deze klassieke thrash metalband ooit nog eens te zien, ben ik er erg blij mee. Daarbij: extremer dan Dark Angel vind je het niet in het thrashgenre. In het begin is het geluid erg slecht: de zang en gitaren zijn nauwelijks te horen en de eerste paar nummers is het vooral de grote Gene Hoglan-show (ook geen straf natuurlijk het kunnen van de drummer is nog altijd even groot als zijn buik). Als het geluid tijdens No One Answers bijtrekt, is het moeilijk te geloven dat deze muzikanten zo lang niet samen gespeeld hebben. Van stroefheid of een ingedutte houding is geen sprake. Gitaristen Eric Meyer en Jim Durkin spelen de sterren van de hemel. Ron Rhinehart blijkt nog steeds een enthousiaste frontman en een begenadigd zanger die ook de hoge noten nog prima haalt en Gene Hoglan is zijn strakke zelf. Alle vier de albums die de band maakte, komen aan bod en snelheidsduivels als Time Does Not Heal, The Death Of Innocence en The Burning Of Sodom maken de 013 nog een laatste keer los. Dark Angel geeft ons vanavond niets anders dan een Merciless Death! (Wessel)
Er zijn nog veel metalfans die daarna nog even blijven kijken bij Goretrade. Anderen pakken de trein, de auto of strompelen vermoeid maar voldaan naar hun overnachtingsplek. Drie dagen metal is wel wat veel. Toch was er dit jaar weinig sprake van metaalmoeheid mede dankzij het enthousiasme van de bands die over het algemeen een zeer goede prestatie neer hebben gezet. De organisatie kan terugkijken op een geslaagd evenement. De programmering van de bands was prima ook al werd deze wat laat bekend gemaakt. Er werden aardig wat cds, platen en merchandising verkocht. De Neurotic t-shirts waren zelfs uitverkocht. Hopelijk worden voor de volgende editie de namen en het tijdschema wat eerder bekend gemaakt. Op naar het volgende festival (Fortarock) en volgend jaar gewoon weer naar Neurotic!
Met dank aan Bert van Metalshots.com voor de foto's.
