De openers van de dag waren de de drie jonge honden van Black-Bone. Dit trio is kennelijk door Deep Purple uitgenodigd om als voorprogramma te dienen, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Helaas werden die niet geheel waargemaakt. Ik vond de podiumkunsten van deze zeventienjarige heren niet echt om over naar huis te schrijven. Natuurlijk: enthousiasme genoeg, maar er is iets meer voor nodig dan enthousiasme om het Speedfestpubliek mee te krijgen. Muzikaal gezien klonk het allemaal prima, dus daar kan het niet aan gelegen hebben. Met wat meer ervaring zal Black-Bone wellicht een meer overtuigende show neerzetten. (Tatzel)

Een geheel lege zaal, en toch gewoon beginnen. Dat getuigt van humor. Nitrovolt opent in de tweede grote zaal die tot dan toe inderdaad volledig leeg was. De mensen kwamen echter al snel toegerend op dit speedrock-kwartet uit Duitsland. Niks mis met de muziek in ieder geval, maar de zanger was niet te pruimen. Al snel blijkt ook dat het geluid in de tweede zaal aanmerkelijk harder staat dan in de eerste zaal. Aangezien Nitrovolt me al vrij snel begon te vervelen en de Black Spiders begonnen in de kleine zaal was de keuze snel gemaakt. Ook in de kleine zaal stond het geluid behoorlijk hard. Black Spiders maakt prima stoner en doet regelmatig denken aan Black Tusk, maar dan zonder het punky randje. Kiss Tried To Kill Me en St. Peter waren wat mij betreft de hoogtepunten van een uitermate strak gespeelde set. (Tatzel)

Een Brabants trio dat de ballen uit je broek rockt, waar kennen we dat van? Niet alleen Peter Pan Speedrock doet dat op Speedfest, dit jaar was ook Vanderbuyst van de partij. Want zeg nou zelf, een festival zonder Vanderbuyst kan tegenwoordig toch niet meer? Ondanks dat de hardrock van de mannen een beetje een vreemde eend in de bijt is op het festival, slaat het toch aardig aan en headbangt men al snel op de bekende deuntjes als Into The Fire, Stealing Your Thunder en Traci Lords. En ondanks dat ik Vanderbuyst al vele malen gezien heb dit jaar, was het ook nu weer een aangenaam feestje. (Tonnie)

De keuze tussen Gewapend Beton en The Brains was snel gemaakt, aangezien ik een voorliefde heb voor Nederlandse bandjes. Gewapend Beton maakt punky metal met hier en daar wat Nederlandstalige teksten. Ik kende de heren nog niet, maar wat ik hoorde vond ik een trip terug naar de jaren '90. De zanger vond ik redelijk saai in zijn podiumpresentatie en ook de rest van de band zou wel wat meer enthousiasme tentoon kunnen spreiden. Jammer, want de muziek (Agnostic Front meets The Exploited) laat er wel degelijk ruimte voor. Na een aantal nummers dus toch maar naar The Brains: Aangename psychobilly die voornamelijk aan The Misfits deed denken. Uitermate aangenaam en onderhoudend. Ik begon me inmiddels wel een beetje te beseffen dat de voor mij interessante bandjes vooral op het kleine podium stonden. (Tatzel)

De Fireballs is wederom een psychobillyband, maar uit Australië deze keer. En wat een energie hebben die mannen. Vanaf het eerste moment knalt de energie van het podium af. Maar, wat eeuwig zonde dat de drummer zingt. Ik kreeg halverwege het optreden het gevoel dat er wat miste, en dat was overduidelijk een frontman. Zelfs staande drummen hielp in dit geval niet, en de band zou er zeker goed aan doen om een aparte drummer aan te trekken en Eddie Fury vooraan te zetten, zeker omdat de rest van de band deze rol ook niet op zich neemt (al heeft de bassist in ieder geval al de prijs voor de gaafste vetkuif van de dag te pakken). Wat mij betreft zeker een band om in de gaten te houden. (Tatzel)

De Dwarves had ik nog niet eerder live gezien, dus ik had ook totaal geen idee wat ik moest verwachten. Toch is dit wel één van mijn favoriete hardcore punkbands. Op plaat is dit een oversekst humoristisch bandje, maar on stage was dit alles als sneeuw voor de zon verdwenen. Alle nummers werden zo chaotisch gespeeld dat ik slechts een paar nummers heb kunnen onderscheiden. Of dit nu kwam doordat het geluid zo hard stond, ik m'n dag niet echt had of dat het aan de Dwarves zelf lag kan ik niet zeggen, maar ik kan nou niet zeggen dat deze band me van mijn sokken heeft geblazen. Wat mij betreft toch de teleurstelling van de dag. (Tatzel)

Neerlands punktrots de Heideroosjes zijn bezig met hun afscheidstournee en doen hierbij gelukkig ook Speedfest aan. Maar na 22 jaar is van een ingeslapen of uitgebluste indruk zeker geen sprake! Energiek en overtuigend speelde de heren een prima set. De laatste keer dat ik deze mannen live heb gezien zal in 1998 zijn geweest, en van het grappige punkbandje dat het toentertijd was, is niets meer over. Hier staat een volwaardige en volwassen band en het is zonde voor de Nederlandse punkwereld dat deze heren gaan stoppen. Klassiekers als I'm Not Deaf, I'm Just Ignoring You en United Scum worden gelukkig niet geschuwd en de rolstoel crowdsurfer die we tot dan toe al regelmatig voorbij hebben zien komen, wordt door Marco Roelofs (zang) terecht als held van de dag gekenmerkt. (Tatzel)

Het is een gek gezicht: een doommetalband bij een festival dat de naam Speedfest draagt. In tegenstelling tot veel genregenoten grossiert Pentagram echter niet in tienminuten-lange songs die in een slakkentempo steeds dezelfde riff herhalen. Het repertoire van dit legendarische Amerikaanse gezelschap bestaat grotendeels uit songs van een normale lengte, met de nodige afwisseling en pit. Weliswaar ziet zanger Bobby Liebling eruit als een bejaarde, wereldvreemde hippiezwerver, maar hij beschikt nog altijd over een behoorlijk stemgeluid. De rest van de band weet in songs als Wartime en When The Screams Come eveneens te overtuigen. Mocht de zomertour van Black Sabbath ondanks de ziekte van gitarist Tony Iommi gewoon doorgaan, dan kan ik me geen beter voorprogramma voorstellen dan Pentagram. Hopelijk komt het ooit zover dat de beide grondleggers van de doommetal samen op stap gaan. Al zullen Liebling en co. al blij zijn om anno 2011 voor een paar duizend geïnteresseerden op Speedfest te mogen spelen. (Gilbert)

The Reverend Horton Heat was toch wel dé band waarvoor ik naar Speedfest ben gekomen. Nu kan ik mij zo voorstellen dat een hoop Speedfestbezoekers zoiets hadden van: “Wie is die ouwe zak die daar op het podium staat?”, maar voor mij was het absoluut een feestje. Deze band staat al jaren aan de top van de psychobilly-scene en het optreden was meer dan overtuigend. Van iedere plaat werd er een nummer gespeeld, en zelfs de kerst-cd We Three Kings kwam voorbij. Eindigend met Death Metal Guys van de laatste plaat, gevolgd door een briljante uitvoering van Folsom Prison Blues, kon het optreden van dit trio mij absoluut bekoren. Zonder meer het hoogtepunt van de dag, al kan ik mij indenken dat een hoop mensen dit redelijk saai vonden. Gelukkig valt over smaak genoeg te twisten. (Tatzel)

Tja, Peter Pan Speedrock behoeft uiteraard geen introductie. De opperhoofden van de speedrock en dit feestje. Vanaf de eerste noten tot het laatste nummer overtuigt PPS zoals ze dat altijd doen. Ik heb nog nooit een tegenvallend optreden van deze heren gezien en ik verwacht ook niet dat dat ooit zal gebeuren. Dikke Dennis maakt (zoals altijd) zijn opwachting op het podium en ook Marco "Heideroosje" Roelofs mag een deuntje meebrullen. Zijn eigen deuntje zelfs, want I'm Not Deaf, I'm Just Ignoring You komt nogmaals langs, maar ditmaal in een PPS-speedrock versie! Afsluitend met Resurrection was PPS wederom een hoogtepunt. Volgend jaar weer, heren! (Tatzel)

Wanneer ik op het aangekondigde begintijdstip bij het tweede podium kom aanlopen, zijn frontman Dave Wyndorf en de rest van Monster Magnet al aan hun optreden begonnen. Zodra ik de klanken van Vertigo hoor, slaat de schrik me om het hart. Is de stonerformatie soms een uur eerder van start gegaan dan was afgesproken? Op deze tour speelt Monster Magnet namelijk de langspeler Dopes To Infinity uit 1995 in zijn geheel, maar Vertigo is het slotlied van die klassieke plaat! Mijn angst blijkt gelukkig ongegrond. Vertigo is wel degelijk het eerste nummer van de set vanavond en Dopes To Infinity wordt wel degelijk in zijn geheel gespeeld.

De Amerikanen kiezen er namelijk voor om de songs in een geheel andere volgorde te spelen. Aan de ene kant een vreemde keuze, want nu ontbreekt het gevoel dat je echt naar een liveversie van je favoriete Monster Magnet-album aan het luisteren bent. Aan de andere kant is Dopes To Infinity zo'n cd waarbij de allerbeste tracks aan het begin van het album staan. Door de volgorde van de songs door elkaar te husselen, krijgt de set een meer spannende opbouw met als apotheose de hitsingle Negasonic Teenage Warhead, die het concert afsluit. Een toegift zit er helaas niet in. Om Dopes To Infinity in zijn geheel te kunnen brengen, heeft Monster Magnet van alle acts op Speedfest immers al de meeste speeltijd gekregen. Voor mij persoonlijk is dit het hoogtepunt van de dag.

Zodra de laatste akkoorden van Monster Magnet vervagen, is het tijd voor een sprintje naar het hoofdpodium. Daar is slotact Danko Jones namelijk al van start gegaan. De meeste bezoekers hebben nog wel zin in een potje Canadese rock 'n' roll, want de hal is propvol. Het optreden komt wat langzaam op gang, maar vanaf het heerlijke First Date zit de stemming er goed in. Een volgend hoogtepunt is de recente single I Think Bad Thoughts, een duivelse meezinger met een instrumentaal intermezzo waarin, ter verhoging van de algehele feestvreugde, de riff van Black Sabbaths Iron Man nog even voorbijkomt. Natuurlijk staat het geweldige Lovercall, Danko's ode aan de orale bevrediging van de vrouw, ook op het programma. Met een wat statisch, maar vermakelijk optreden bewijst Danko Jones een terechte afsluiter te zijn van een geslaagde, uitverkochte zesde editie van Speedfest. Dat er nog vele edities mogen volgen! (Gilbert)

Klik op de foto's voor grotere versies