Unrestricted heet de nieuwe plaat. Een titel die eigenlijk beter had gepast bij de vorige cd. Daarop ging men qua stijl echt ongebonden te werk en hoorden we van alle metalstijlen, zoals thrash of doom, wel iets. Op deze plaat is Symphorce juist wel gebonden aan n stijl. We horen nu alleen maar neerslachtige, melancholische nummers in de stijl van Amorphis, Paradise Lost en Type O Negative. Eigenlijk had deze plaat Become Death moeten heten.
Het is wel een hele stijlverandering. Vroeger werd de band nog geschaard onder de noemer power metal (wel de stevigere variant), maar dat is nu echt niet meer aan de orde. Alle nummers zijn hoofdzakelijk mid-tempo of iets trager. Als je even niet oplet, valt het niet eens op dat een volgende track alweer is begonnen. Het lijkt dus een beetje op elkaar, in tegenstelling tot de vorige cd die barstensvol variatie zat.
Je moet je een paar keer door het album heen worstelen alvorens de muziek gewaardeerd kan worden. De composities zitten goed in elkaar en zijn in hun soort prima nummers. Hakkende riffs en flitsende solo's wisselen elkaar af, melodie is volop aanwezig en zanger Andy B. Franck weet wel raad met de donkere sfeer. Zijn pakkende zanglijnen, en dan vooral in de refreinen, zorgen ervoor dat Unrestricted ontzettend sfeervol is. Uiteindelijk kan ik daarom niet anders concluderen dan dat deze groeiplaat er zeker mee door kan.
Tracklist:
1. The Eternal
2. Until It's Over
3. Sorrow In Our Hearts
4. Whatever Hurts
5. The Waking Hour
6. Visions
7. The Last Decision
8. The Mindless
9. Worlds Seem To Collide
10. Do You Ever Wonder
