Wanneer ik het festivalterrein betreed, is het nog redelijk rustig. Standhouders zijn nog druk bezig met de laatste voorbereidingen en vaten bier worden aangesloten om dorstige monden te kunnen bevochtigen. Elsrock wordt per jaar een groter festival en nadat de editie van vorig jaar door aanhoudende hoosbuien ruimte moest inleveren, ligt het terrein er dit jaar stukken beter bij. In tegenstelling tot de laatste twee edities zijn er weer twee podia. Een groot podium in de tent en een iets kleinere bhne in de buitenlucht, pal naast het hoofdpodium. Op die manier kan het speelschema strak aangehouden worden, want na protesten uit de gemeente mag het festival niet na twaalf uur 's nachts doorgaan, wegens de zondagsrust. Het zal wel. Verder zijn er genoeg zitgelegenheden en het voedselaanbod is veelzijdiger. Dat er aan het begin van de dag slechts n punt is waar munten te koop zijn, leidt gelukkig niet tot extreem lange wachttijden.
Het lokale Skaldgrim mag deze editie openen en doet dat voor slechts een handjevol toeschouwers. De band rond ex-Burning Hatred zanger Erik Nijkamp speelt death metal zonder al te veel verrassingen, of het zou de hemeltergend slechte cover van Rockin' In The Free World moeten zijn. Muzikaal is de band aardig op dreef en ook Nijkamp weet van wanten als het op bulderen aankomt. Bijzonder is de muziek zeer zeker niet, maar als opener stelt de groep niet teleur. Gewoon lekker simpel beuken, zonder moeilijk te doen. Prima om de laatste restjes slaap van de festivalgangers mee uit de ogen te beuken. (Jeroen)
Cirrha Niva is voor mij het eerste vroege hoogtepunt van Elsrock. For Moments Never Done was een ijzersterke terugkeer en de band heeft bovendien een aardig repertoire aan oudere songs. De nadruk ligt echter (terecht) op het nieuwe werk en de uitvoering blijkt zeer sterk. Hoewel de band weinig reacties los maakt met de complexe en progressieve heavy metal, wordt de groep iedere keer een stukje beter. Michel LeGrand (gewoon De Groot) voelt zich als een vis in het water en zingt de sterren van de hemel en de overige muzikanten kwijten zich ook uitstekend van hun taak. Robin de Groot (inderdaad het broertje van) van Chiraw komt tevens nog even de longen uit zijn lijf brullen tijdens het vette The Fooling. Al met al een prima optreden van muzikanten die nog niet de waardering krijgen die ze verdienen. (Jeroen)
Na het symfonische metalgeweld in de tent treedt Watch Me Bleed aan om het openluchtpodium van de nodige doodsklanken te voorzien. De mix tussen death metal, metalcore en vette grooves laat zich op Souldrinker best lekker beluisteren, maar vandaag klinkt het allemaal wat dun. Het geluid is (zoals wel vaker vandaag) niet optimaal en de doorgaans zo strakke ritmesectie laat hier en daar wat kleine steekjes vallen. Watch Me Bleed heeft bovendien het probleem dat de muziek weinig spanning kent. Hoewel grunts en krijszang de boel enigszins bij elkaar houden, is het toch vooral aftellen tot de volgende breakdown. Niet erg en op zich best een redelijke show, maar gezien de tamme reacties en het weinig overtuigende geluid op het veld, niet de beste act van de dag. (Jeroen)
Chiraw bezit in dat opzicht meer charisma en speelt per plaat beter en beter. Scarecrows And Lullabies staat immers vol met strakke metal met veel technische hoogstandjes, invloeden uit de djenthoek en de flexibele zang van frontbeest(je) Robin de Groot. Hoewel ik de band inmiddels zo vaak gezien heb, dat de verrassing er wel af is, moet ik wel zeggen dat ik me niet heb verveeld. Chiraw is gewoon een ontzettend strakke band met een goede gitarist, prima zang en een strakke ritmesectie. Een keyboardspeler is er op dit moment kennelijk niet bij, maar dat doet er vandaag niet toe, want de groep uit Almelo en omstreken klinkt vooral rauw en hard vandaag. De nadruk ligt op het laatste album en af en toe grijpt de band nog even terug naar het verleden. Niet onverdienstelijk, geen grote verrassingen, maar wel explosief en strak als altijd. (Jeroen)
Van The Kandidate had ik nog nooit gehoord, maar het blijkt de nieuwe band van ex-Hatesphere vocalist Jacob Bredahl. Het is al de derde band op rij die moderne klanken de ruimte instuurt, al zijn de Denen veruit het stevigst. Strakke (neo)thrash met hardcore en death metalinvloeden passeert de revue en Bredahl bewijst nog steeds een brulboei van formaat te zijn. Vanzelfsprekend speelt de band alleen maar songs van het aardige Until We Are Outnumbered en dat doen ze prima. Het geluid is niet optimaal en ook het publiek kijkt de gehele show wat afwachtend naar het podium, maar het is en blijft prima livemuziek. Men bezit niet zoals Hatesphere de kracht om extremiteit en melodie te koppelen, maar weet met pakkende riffs en aantrekkelijke tempo's de muziek wel enigszins boeiend te houden. Hoewel The Kandidate na een aantal nummers wel gaat vervelen, is er van een slecht optreden geen sprake. (Jeroen)
De band waar ik vandaag het meest naar uitkijk is het Oostenrijkse Hollenthon. Deze vier heren combineren hun black metal met prachtige symfonische stukken. Vandaag komt dat echter niet zo best uit de verf. Het geluid staat ontzettend slecht afgesteld, waardoor vooral de zang verzuipt in het gitaar- en drumgeweld. Van iedere plaat krijgen we wel wat songs voorgeschoteld, waaronder Homage, Lords Of Bedlam en To Fabled Lands. Op een enkeling na krijgt de band geen enkele respons van het publiek, waardoor Hollenthon ook steeds minder zijn best lijkt te doen om de bezoekers mee te krijgen. Dat de sfeer er uiteindelijk toch prima in zit, laten de Oostenrijkers na het festival zien aan de biertafels en op het terrein. Een enigszins teleurstellend optreden, dat overigens bij mijn weten de eerste show met de nieuwe bassist is. (Nicole)
Hoewel Melechesh op plaat best leuk is, vind ik de band live altijd het beste tot z'n recht komen. De met uit het Midden-Oosten overgewaaide invloeden genfecteerde mix van black, death en thrash metal raast vooral lekker door en klinkt door de aparte toonladdertjes ook regelmatig melodieus. Ashmedi en zijn strijders gaan er vandaag ook goed tegenaan en de band levert een aardige set af. Het is ongetwijfeld even wennen om na een publiek van duizenden op Party San voor een man of tweehonderd te spelen, maar de inzet is er niet minder om. Ondanks dat het geluid af en toe wat verwaait, is het muzikaal best goed toeven. De groep biedt een leuke dwarsdoorsnede van oud en nieuw werk en in de voorste rijen gaat het publiek er aardig tegenaan. Hoewel het zonnetje de zwartgallige sfeer in de kiem smoort, is Melechesh een prima band met voldoende uitstraling. (Jeroen)
Persoonlijk heb ik niet zoveel met Asphyx. Toegegeven, het oude werk is een voorbeeld van hoe doorbeukende death metal gespeeld moet worden, maar zelf word ik er niet warm of koud van. De set valt echter beter in de smaak dan verwacht. Mede door de komische en Twentse voordracht van Martin van Drunen hangt er een ongedwongen sfeer en dat spreekt ook door in de thrashy death metal. Simpel en doeltreffend, zonder opsmuk. Binnen die sound komt de kotsstrot van Van Drunen ook het beste tot z'n recht. Hier staat een man die geen tachtigduizend tempowisselingen of freakriffs nodig heeft, maar een kerel die een paar effectieve donderriffs van een inktzwarte kleur voorziet met zijn gore doodsreutel. Hoewel de mix vandaag wat blubberig en onzuiver aandoet, mag het spel er zijn. De oldschool death metal van Asphyx mag wat mij betreft wel vaker zo fris en gedreven klinken. (Jeroen).
Grand Magus mag aantreden voor een select clubje mensen. Die worden getrakteerd op veertig minuten oerdegelijke Zweedse heavy metal. Daarbij komen veel nummers voorbij van de laatste twee cd's, waarmee de band rond zanger en gitarist JB dan ook de meeste bekendheid heeft gekregen. Het veld vermaakt zich prima met de pakkende songs. Goed uitgevoerd, een lekker geluidje en een band die er wel zin in had... maar het publiek moest meerdere malen aangespoord worden om lekker mee te doen. Het siert Grand Magus dat ze zich daar verder niet aan stoorden. JB nam nog maar eens een biertje en zette vrolijk het volgende nummer in.(Ren)
Grave en Unleashed op n festival. Een droom voor de liefhebber van Zweedse death metal van de oude school. Grave doet wat het eigenlijk altijd doet en de bandleden hebben samen met hun Zweedse wapenbroeders van Unleashed het beste geluid van de dag. De tent zit dan ook aardig vol als de groep rond zanger/gitarist Ola Lindgren er direct de beuk ingooit. De snelle passages klinken lekker vet en door het goede spel komen de effectief getimede vertragingen lekker hard binnen. Hoewel ik zelf de melodieuzere en loggere sound van Unleashed prefereer, is Grave gewoon prima op dreef. Geen moeilijkdoenerij, geen poses, maar sterke en eerlijke death metal. Een prima soundtrack voor deze gezellige en spijkerharde editie van Elsrock. (Jeroen)
'This is the final show of Symphorce, thanks for being here!' Aldus zanger Andy B. Franck. Of hij de laatste show van de tournee of de laatste show ooit bedoelde, is niet helemaal duidelijk. Het power metal-gezelschap laat in ieder geval geen beste indruk achter. Daar kon de Duitse band zelf niks aan doen, die gaven duidelijk het beste wat ze in zich hadden. Maar ze moesten het doen met zeer weinig volk. Nu is het soort muziek dat ze spelen al niet echt een metalpubliekstrekker, maar een van de weinige regenbuien van de dag gooide ook nog eens roet in het eten. Ze doen er verstandig aan om nog eens een echt afscheidsconcert te geven in hun thuishaven of zo.(Ren)
Een optreden van Nuclear Assault kan altijd twee kanten op. Of de band levert een heerlijke rauwe set af vol humor en vette thrash of de band gooit er met de pet naar en heeft het geluid niet mee. Vandaag geldt eigenlijk alleen dat het geluid niet denderend is. De show is dat echter wel. Deze East Coast thrashband mag dan misschien niet de meest strakke liveband op aarde zijn, het is wel n van de vermakelijkste groepen met een breed repertoire aan korte gekkigheden en stoere thrashsongs waarin hardcore en metal hand in hand gaan. Dat de hoogtijdagen van de band achter ons liggen, blijkt wel uit de reacties op het songmateriaal. Klassiekers als New Song en Critical Mass zetten de tent in vuur en vlam en hoewel een nieuwer nummer als Price Of Freedom live gewoon veel vetter klinkt dan op het matig geproduceerde Third World Genocide, oogst Nuclear Assault het meeste succes met oud werk. Het doet er verder ook niet toe, want zowel ik als een hoop andere thrashers slaan op tilt tijdens de humoristische en prettige show. Connelly mag dan wat schor klinken en foutjes zijn er genoeg, maar dit soort muziek schopt ook nu nog de kont van menig retrothrashbandje. (Jeroen).
Retro is ook de muziek van Legion Of The Damned, maar dan wel op een frisse en spontane manier gebracht. Ondanks dat het geluid vooral in het begin niet best is, leveren de Limburgers een degelijk optreden af vol knarsend rauwe thrashsongs. Bij gebrek aan Destruction vormt de groep in ieder geval een mooi alternatief, hoewel ik het gebrek aan gitaarsolo's in thrash metal nog steeds als een zonde beschouw. Aan de riffs ligt het in ieder geval niet, want die zijn er genoeg. Maurice Swinkels blaast daar krachtig overheen met zijn stem die op de betere momenten aan Mille van Kreator doet denken. Legion Of The Damned doet eigenlijk wat het altijd doet en het is de ervaring en de sublieme speltechniek die dit soort strakke shows tot een genot maken. Niets mis mee. (Jeroen)
Wir Kapitulieren Niemals!, het kan zo door voor de instelling van de festivalorganisatie. Na al die jaren van gezeik en gemmer uit de christelijke hoek staat er immers een met het jaar professioneler wordend festival. Het is tevens n van de lekkerste beukers van Unleashed. De Zweden leveren n van de vetste optredens van de dag af. Ondanks dat de laatste plaat stilistisch gezien iets gecompliceerder in elkaar stak, is daar tijdens de liveshow weinig van te merken. Waarom ook, want Unleashed heeft genoeg krakers in de bagage. Oud en nieuw werk, het klinkt stiekem allemaal hetzelfde, maar de slepende midtempo stukken zijn iedere keer onweerstaanbaar door de hoeveelheid pit en spirit. Aangevoerd door de onverslijtbare Johnny Hedlund, gaan band en publiek lekker tekeer. Althans, vooraan is dat het geval, want over de gehele dag gezien is het publiek redelijk rustig. Dat ligt wat mij betreft niet aan de verrichtingen van de bands, maar meer aan de rijkelijk vloeiende alcohol en het zonnetje dat ondanks een paar buien domineert. Het boeit Unleashed verder niet en men beukt de vijftig minuten doeltreffend vol. (Jeroen)
Ondanks de tientallen mogelijkheden is het me de afgelopen jaren altijd nog gelukt om Marduk te missen. Het blijkt uiteindelijk geen subtiele ontmaagding, maar een keiharde 'Fistfucking God's Planet'. De band is op dreef, speelt lekker strak en heeft bewust gekozen voor de snelle en zeer snelle songs uit de discografie. Zelfs het geluid klinkt redelijk goed, waardoor Marduk goed uit de verf komt. Ze moesten eens weten in de Rijssense kerken welk duivelsgebroed vanavond op de planken staat. Mijn persoonlijke hoogtepunten worden gevormd door het ijzersterk uitgevoerde World Funeral (ondergewaardeerd album) en het razende The Hangman Of Prague. Het nieuwere materiaal past bovendien prima naast klassiek werk van Panzer Division Marduk. Zoals meestal worden de songs er in een hoog tempo doorheen gejast, maar met de ingevallen duisternis en de sfeervolle rookgordijnen is het in ieder geval qua sfeer het gaafste optreden van de dag. Dat Mortuus tegen het einde ietwat schor begint te klinken, deert vervolgens niemand. (Jeroen).
In eerste instantie zou Destruction het festival headlinen, maar vanwege de afzegging gaat die eer nu naar Samael. Op zich best een leuke band, maar dan vooral op plaat. Live is de lichtshow imposant en Vorph blijft een apart figuur, maar de mechanische muziek komt op het podium toch vaak wat gekunsteld over. Strak is het wel, maar dat is ook niet zo moeilijk wanneer een deel van de keyboards van een tape komt en de opgestelde digikit slechts sporadisch wordt gebruikt. Dit terwijl de drumcomputer al maar doorratelt. Door het ontbreken van klassiek werk, houd ik het echter al redelijk snel voor gezien. De Zwitsers weten prima hoe ze een potje technometal moeten neerzetten, maar de ziel en het vuur ontbreken vanavond. Ondanks de redelijk volle tent, vragen ook veel festivalgangers zich af waarom uitgerekend deze groep Elsrock 2011 af mag sluiten. De liefhebbers smullen er ongetwijfeld van, maar de grootse afsluiter is Samael zeker niet. (Jeroen)
Elsrock 2011 kan de boeken in als een geslaagde en goed bezochte editie. Het weer was goed, de sfeer was goed en verstoringen van de openbare orde bleven uit. Van een klein en ietwat knullig festivalletje is het feest nu uitgeroeid tot n van de betere festivals van het land. Door de gevarieerde line-up, de gunstige prijs, de keurige voorzieningen en de nette opzet van het terrein blijft het festival jaarlijks nieuwe enthousiastelingen trekken. Wat mij betreft volgend jaar gewoon weer. Goodgoan!
