Maar liefst acht jaren na hun meesterwerk Tara, komt Absu eindelijk met de opvolger, simpelweg getiteld Absu. De enthousiaste black/thrash die deze Amerikanen de aflopen jaren lieten horen, heeft al veel veranderingen ondergaan en ook deze keer is dat wederom het geval. Waar Tara een super-enthousiast en heel uitbundig album was, neigt Absu qua beleving meer naar het oudere werk, hoewel nog steeds veel elementen uit de voorganger aanwezig zijn.
De veranderingen nemen echter niet weg dat dit nog steeds op en top Absu is. De voor deze band typerende melodielijnen zijn nog volop aanwezig, de thrashy riffjes komen met grote regelmaat om de hoek kijken en ook Proscriptors zang is weer van een even hoog niveau, al laat hij op Absu veel minder hoge uithalen en ijzingwekkende krijsen horen. Wat er met Absu veranderd is, is de algehele aanpak van het album. De weg die ingeslagen is, klinkt meer doordacht, de muziekstukken beter opgezet, de productie is wat ruwer dan voorheen en de band experimenteert meer. Hierdoor is de muziek ook minder spetterend dan op Tara geworden, maar met deze uitvoering is dat absoluut geen ramp.
Op het moment dat ik de voorgaande zin schreef, moest ik denken aan het nummer Girras Temple, waarin Absu deze bewering met alle mogelijke manieren lijkt te ontkennen, of In The Name Of Auebothiabathabaithobeuee, wat een overgang tussen beide albums lijkt. Beide zijn heel enthousiast en spetterend, net zoals we gewend zijn. Nu is Absu echter ook heel sterk bezig geweest in andere richtingen, zoals ze met de surreele sfeer in 13 Globes laten merken. Hevig ramwerk wordt hier soms afgewisseld met experimenteel klinkende time-outs, die een geheel nieuwe dimensie aan het spectrum van Absus werk toevoegt. Eentje die hoe verder het album vordert, steeds welkomer wordt.
Afwisseling is op Absu dus gegarandeerd en in ruime mate aanwezig, al lijkt het soms anders te zijn. Those Of The Void Will Re-Enter zet je even op het verkeerde been door ook weer surreele sferen te introduceren, maar als de heerlijk fanatieke black/thrash losbarst, gaan die ideen snel de deur uit. De heerlijke thrashy riffjes die dit genre zon fijne lading mee geven, zijn hier voor de verandering prominent vertegenwoordigd. Absu gaat hier nog even mee door, door verder in het album nog wat zwaardere metal te laten horen, met de nodige luchtige uitschieters waar deze band zo in uitblinkt. Nergens is het echter hetzelfde als vroeger, want altijd zitten de nummers vol met subtiele nieuwigheden, in de vorm van onverwachte pingels, of een nauwelijks opvallende, zweverige keyboardwaas.
Ik heb al veel positieve en negatieve reacties gelezen over dit album, maar ik sluit me aan bij de eerste groep. Nieuwe invloeden in oude bands zijn soms moeilijk te verteren, maar Absu weet ze telkens op een sublieme manier uit te werken, zo ook nu weer. Absu is fantastisch! Hard, enthousiast, surreel, experimenteel, alles zit hierin, zonder dat de band ook maar n moment de indruk geeft te veel hooi op zijn vork genomen te hebben. Uitstekend!
Tracklist:
1. Between The Absu Of Eridu & Erech
2. Night Fire Canonization
3. Amy
4. Nunbarshegunu
5. 13 Globes
6. ...Of The Dead Who Never Rest In Their Tombs Are The Attendance Of Familiar Spirits
7. Magic(k) Square Cipher
8. In The Name Of Auebothiabathabaithobeuee
9. Girra's Temple
10. Those Of The Void Will Re-Enter
11. Sceptre Command
12. Ye Uttuku Spells
13. Twix Yesterday, The Day & The Morrow
