De dag begint zoals deze eindigt. In de ochtenduren valt er regen. Het is dan nog rustig op het terrein als Inferum al om tien uur aantreedt op de North Stage. De winnaar van de Dutch Metal Battle en de Nederlandse Wacken Open Air Battle doet dat goed. De Eindhovense formatie speelt zijn moderne, groovy death metal la Lamb Of God, Code Orange en Thy Art Is Murder strak en is gezegend met een prima afstelling van het geluid. Zo zijn zelfs de baspartijen goed te horen. Incineration en Modern Massacre (het titelnummer van de ep die op 18 augustus uitkomt) hakken er het beste in. De jongens van gemiddeld negentien jaar hebben ook nog aan de choreografie gedacht. Ze staan synchroon te headbangen. Frontman Morrison de Boer, die de vroege vogels bedankt voor hun komst en meldt dat hij zelf niet zo vroeg van de partij zou zijn geweest, zet als afwisseling van zijn screams af en toe grunts in. Enige verbeterpuntjes zijn de wat minder energieke houding en teksten tussen de tracks door. Verder dik in orde.
Op het stationpodium heeft Not Otherwise Specified de eer om te mogen openen. De death-'n-rollband oet Twent treedt vandaag aan met invaldrummer Robert Molenaar (Putrefied Corpse (live), Seven Waters, ex-Solarisis), want de eigenlijke drummer, Bjorn van Toorn, heeft een gebroken voet. Ook de andere bandleden hebben ervaring opgedaan (in onder andere Bloodsin, Death Squad, Bloody Remains en Solarisis). De teksten met een ziekelijke voorliefde voor het disfunctioneren van het menselijk brein zijn onverstaanbaar, maar dat mag de pret niet drukken. Het is een ontspannen en gezellige show. Niet voor niets staat de track Fun For The Whole Family op het menu. Drummer Bjorn komt nog wel even op het podium, maar dan als gastzanger tijdens Cut To Pieces, een cover van Nobassak (draai die naam maar eens om), waar een paar leden nog deel van hebben uitgemaakt. Heel memorabel is het songmateriaal niet, op de breakdown en de erop volgende versnelling in Cut To Pieces na. De fijne deathmetalriffs van Ladies Night doen het echter goed op het festival en de mannen krijgen dan ook terecht applaus.
De eerste buitenlandse act is Scordatura. De mannen uit Glasgow zijn al tien jaar actief en hebben twee full-lengths op hun naam staan. Dat zijn Torment Of The Weak (2013) en het recente Self Created Abyss. Ze hebben wat pech met het geluid dat wat rommelig klinkt. Daardoor heeft de brute death metal met als inspiratiebronnen onder meer Cannibal Corpse en Devourment minder impact dan op plaat. De door frontman Daryl Boyce gewenste beweging komt er dan ook niet, alle goede bedoelingen en de inzet, waar niets op af te dingen is, ten spijt. Dan maar weer de plaat thuis opzetten. Het goede nieuws is dat het inmiddels droog is.
Het eerste hoogtepunt van de dag is er dankzij het door gitarist Ramon Ploeg opgerichte Bleeding Gods. Hierin zitten leden die hun ervaring hebben opgedaan bij onder andere Houwitser, Altar, Sinister en Supreme Pain. De mannen en vrouw (bassiste/backingvocaliste Gea Mulder) komen volgend jaar met een nieuwe plaat. Van het debuutalbum Shepherd Of Souls (2015) komt alleen Abyss Of The World aan bod. De track behoort tot de hoogtepunten van de set, samen met het feit dat George Oosthoek mee komt grunten in Hera's Orchard. De mix van death, thrash en groove metal klinkt goed, de presentatie met banners erbij is verzorgd en het soleerwerk valt in positieve zin op. Bleeding Gods speelt slechts vier nummers, maar zorgt wel ervoor dat het schema uitloopt. De speeltijd van de eerste groep bands is slechts twintig minuten. Minder bands en meer speeltijd zou beter zijn.
Het Zutphense The Heritance staat dan ook te trappelen om te beginnen aan zijn set. De thrashende groovemetalformatie komt eind september met een ep. Daarvan staan vandaag twee nummers op de setlist. De andere drie komen van het debuutalbum Focus In Reliquum. Het kwintet speelt goed strak. Het is evenwel dat de melodiefactor onderbelicht blijft in de geluidsmix. Daardoor komen bepaalde fases wat vlak over en blijft het songmateriaal niet goed hangen. Liquor Lallabies heeft wat dat betreft dan ook meer impact op plaat. Tegen het einde van de set komt er lichte verbetering. State Of Guilt heeft ten opzichte van de andere tracks wat extra vanwege zijn twists en You Coward! is een goede afsluiter. De publieksreactie blijft echter achterwege.
Het meest intense optreden van de dag tot nu toe is zonder meer dat van My Minds Mine. Het is zoals Earik Mortem, die alle bands vandaag aankondigt, al zegt: "Een baksteen in je smoel". Twaalf grind-erupties van rond de minuut met invloeden van Napalm Death, Heresy en S.O.B. worden het parkeerterrein opgeslingerd. De blasts van Wiebe Otten (ex-Cte d'Aver) maken veel indruk. De eerste pit van de dag is al snel een feit. De presentatie is bijbehorend. Intens! Binnen het kwartier staat de krijsende Wieger 'Rosco' Dijkstra vanwege het spuien van zijn onaflatende woede voorovergebogen met de handen op de knien, uitgeput van de inspanningen. Na een kwartier is het ook alweer helaas afgelopen, want de vijf minuten uitloop door Bleeding Gods worden op My Minds Mine verhaald. Jammer, want het clusterbombardement smaakte zeker naar meer.
"Technische doom", zo omschrijft Earik de muziek van Deceptionist. Al snel blijkt van doom geen sprake te zijn, want de razendsnelle blasts van invaldrummer Giulio Galati (Nero Di Marte, Hideous Divinity) vliegen om je oren met ongekende snelheid. De Italianen draaien sinds 2013 mee en hebben vorig jaar Initializing Irreversible Process op de markt gebracht. Daarop voert technische death met veel staccatoriffs de boventoon. De vraag is of dit live op behoorlijke wijze gereproduceerd kan worden. Om dat gunstig te benvloeden zit er weinig distortion op de gitaren. Technisch is het razend knap, maar de absurd snelle techdeath mist wat herinneringswaarde in de riffs en variatie in de blasts. Final Innovation, dat wat meer melodie en langzamere passages bevat, kan daardoor op meer applaus rekenen. In de laatste twee nummers, Industivolutionaction en Irreversible Process, zijn er samples te horen, die een welkom extra zijn voor de razend knap uitgevoerde techdeath.
Inmiddels is het wat drukker op het terrein aan het worden. De sfeer is prima. Het is al snel gezellig. De eerste biertjes glijden erin en her en der laat men zich de vette hap of barbecuevoedsel goed smaken. De keuze wat eten betreft, is wat beperkt, maar men klaagt niet. Men is blij met wat men krijgt. Er vormt zich een lange rij voor de muntenkassa. Die rij houdt een groot deel van de dag aan en dat vraagt om wat extra kassa's op de volgende editie. Prijzen van eten en drinken zijn marktconform. Een muntje kost 2,50 euro. Vanuit de rij kun je trouwens de bands goed volgen, want als je naar rechts kijkt, sta je niet te ver van het podium.
Daar staat onder andere Profanity te spelen, een technische deathmetalband bestaande uit vocalist/gitarist Thomas Sartor, bassist Lukas Haidinger en drummer Armin Hassmann. Het trio, dat al sinds 1993 actief is (inclusief hiatus) opereert in het straatje van Sinister, Suffocation, Dying Fetus, Death, Deeds Of Flesh, Necrophagist en Hate Eternal. De nummers zitten vol met ideen en ritmewisselingen. Die nummers staan vooral op The Art Of Sickness, de full-length die eerder dit jaar uitkwam via Apostasy Records. De heren maken een gedreven en gefocuste indruk tijdens de songs en zijn ontspannen en dankbaar tussen de tracks door. Thomas vraagt om een "applause for the weather gods". Zijn grunts zijn droog en laag, die van Lukas iets hoger. Het geluid is opmerkelijk vol voor een drietal zonder tweede gitarist. De basloopjes komen af en toe goed door en het is opmerkelijk hoe goed en ontspannen Armin de boel bij elkaar timmert. Prima beurt van Profanity.
"Dames en heren en alle genders, Korpse!!" Na een klein uur technische death komt de slam van Korpse welgelegen. Geen notenneukerij, maar gewoon rammen en de breakdowns hun werk laten doen. Van de teksten van Sven van Dijk is geen woord te verstaan, maar dat past ook niet binnen het genre en daar maalt dan ook niemand om. Voor het podium ontstaat al snel een vrolijke pit en daarachter staat men goedkeurend mee te knikken. Na het opwarmende intro By All Means Necessary komen eerst wat tracks van Unethical (2016) aan bod en later het zelfgetitelde debuut uit 2014. Dat debuut is trouwens recentelijk geremixt en geremasterd door JB van der Wal (Dool, Herder, Lugubre, ex-Aborted, ex-Atrocity, ex-Dr Doom, ex-Leaves' Eyes) en dat is een aanzienlijke verbetering. Ook live komen de tracks goed tot hun recht, al is het minder definieerbaar dan op plaat. Collateral Casualties is een veelzijdige track met veel ritmewisselingen en Persuasion heeft prima deathmetalriffs. Het is vooral bruut, krachtig en de bass-drops klappen er lekker in. Van vermoeidheid aan het einde van de tour die gisteren nog Leipzig aandeed, is niets te merken. De presentatie van het kwartet is intens met de hoofdletter I. Het voorkomen van Sven is even bruut en krachtig als de vertragingen (Retaliation) die erin hakken. Hij buldert erop los in Devil's Breath. De anderen staan extreem hard te headbangen. Daar kan niemand vandaag tegen op. Stoneage ("over stenen gooien naar een veertienjarig meisje omdat ze zo brutaal was zich te laten verkrachten"), Persuasion en Complications zijn de beste tracks, maar de andere doen evengoed hun werk. Korpse is zonder meer n van de hoogtepunten van Stonehenge.
Het is een grote overgang naar de melodic dark doom metal van Doomas. De Tsjechen spelen goed, maar er is weinig belangstelling voor het optreden. Het is dan ook een beetje een vreemde eend in de bijt die in een donker zaaltje beter tot zijn recht zou komen dan in de middagzon. Minder goed op zijn plek op Stonehenge dus en toch is het goed dat de organisatie vandaag een gevarieerd programma biedt. Zo is er voor ieder wat wils en voldoende afwisseling. De frontman moedigt de aanwezigen aan, maar er zijn niet veel mensen die reageren. Aan showeleenten is gedacht. Bassist/vocalist Peter 'Doomas' Betko predikt vanachter zijn fraai ontworpen stellage en er zijn rookkanonnen die hun werk doen. Af en toe komen er geluiden van de backingtrack, zoals atmosferische intermezzo's of keyboardpartijen. De muziek die hier en daar aan bijvoorbeeld Amorphis doet denken, is niet zo origineel, maar er zitten beslist memorabele ideen tussen de melancholische riffs. De tragere passages komen beter door dan de versnellingen die af en toe worden doorgevoerd.
De show van Braincasket is vermakelijk. Dat komt onder meer door het gastoptreden van Gerard 'Vet lekker ding' Frijlink van het opgeheven Cte d'Aver. Hij verschijnt in zijn bekende kostuum inclusief roze jurk. De presentatie en het plezier waarmee de mannen staan te spelen, is de grootste kracht van het optreden. De formatie is al bijna twintig jaar actief (de periode als Temple Of Eternity meegerekend), maar heeft pas dit jaar het debuut Ratchet Of Perdition uitgebracht. Daarop is door onder andere door Disgorge, Suffocation, Gorgasm, Cryptopsy en Severe Torture genspireerde death metal te horen. Niets origineels, ook niet opmerkelijk technisch, maar gewoon een lekkere pot brute death metal. De mannen hebben vandaag de pech dat het geluid niet geweldig afgesteld staat en daardoor de nuances ontbreken die op plaat wel zijn te horen. Het geheel klinkt wat modderig, maar door de breakdowns en het enthousiasme waarmee ze staan te spelen, vermaakt een behoorlijke groep festivalgangers zich wel en is er constant een pit gaande.
"Dames en heren, opgelet!" Het volgende hoogtepunt is Disabuse. Dertig jaar geleden opgericht en sinds een aantal jaren weer bij elkaar. In eerste instantie in de originele bezetting, maar daarin is verandering gekomen. Arch Wamelink is er bijvoorbeeld niet meer bij. Steven Tolkamp staat nu achter de microfoon. Hij brengt uiteraard een ander stemgeluid met zich mee dan we voorheen bij de van oorsprong Winterswijkse formatie gewend zijn. Hij presteert echter prima en toont zich constant zeer energiek in zijn opmerkelijke kleding. Naast vier nieuwe tracks van het in oktober te verschijnen album staan er natuurlijk ook oude krakers op de setlist, zoals de Vara's Vuurwerk-kraker Fast But Not First, Electric Death en het afsluitende Master Of Prayer. Het is vandaag old school Disabuse inclusief een frisse wind. De crossover komt uitstekend door de boxen en zo hebben zowel de oude als de nieuwe tracks veel impact. Er is veel belangstelling voor het optreden en het zijn vooral mannen die de begintijden van de band mee hebben gemaakt, die meezingen en een pit vormen. Disabuse is n van de hoogtepunten van Stonehenge 2017!
Nog zo'n instituut: Altar. Gitarist Marcel Verdurmen bracht tot twee keer toe na een periode van inactiviteit weer muzikanten bij elkaar. Dat bracht wat bezettingswisselingen met zich mee. De meest opmerkelijke daarvan is de positie achter de microfoon. Paper Doll Decay-zangeres Janneke de Rooy is voor de positie gestrikt. Die band komt trouwens in september met een nieuw album en Altar komt mogelijk in die maand met een videoclip. Janneke brult en schreeuwt vandaag haar longen uit haar lijf en zoekt veel contact met het publiek. Complimenten zijn er voor haar shirt met de tekst "Eat my stardust suckers" met een eenhoorn eronder. De t-shirts van het debuut Youth Against Christ in de jaren negentig waren nog controversieel. Toen waren er ook legendarische optredens op Wldrock, Dynamo en Lowlands en Stonehenge. Er is dan ook veel belangstelling voor de blackened deathgroep en aardig wat bijval, al spelen de bandleden de mix van old schoolriffs la Death, Deicide en Sepultura niet altijd even strak. Met name voor de voeten van de drummer blijken de double-bass-passages een flinke uitdaging (of ligt daar een technisch mankement aan ten grondslag?). Toch is het genieten van oude krakers als Throne Of Fire, Egovernment en God Damn You. De bandleden genieten mee tijdens bijvoorbeeld Wasted World. Goed om te zien dat bands als Altar, Disabuse en later ook Dead Head vandaag acte de prsence geven.
Typisch een bandnaam die je al snel verkeerd uitspreekt: Tortharry. Het Tsjechische collectief speelt old school death metal die af en toe doet denken aan Sepultura. Niets nieuws onder de zon. Je mist er dus niets aan, maar dankzij het volle geluid ligt het anderzijds wel prettig in het gehoor. Het trio is zeer blij te mogen spelen op Stonehenge en toont meermaals zijn dankbaarheid. Het publiek staat er wat passief naar te kijken. Onbekend maakt onbemind zullen we maar zeggen. De Tsjechen draaien echter al sinds 1991 mee en hebben maar liefst acht langspelers op hun naam staan. De presentatie is wat aan de statische kant, maar dat krijg je als zowel de bassist en de gitarist zich ook nog moeten concentreren op het grunten. Het drietal speelt beslist naar behoren, maar de composities maken duidelijk dat het niet vreemd is dat Tortharry in meer dan 25 jaar tijd internationaal geen potten heeft weten te breken.
Daarentegen heeft Evil Invaders in korte tijd juist wel een positieve naam weten op te bouwen. Dat komt met name door de geweldige liveshows. Veel energieker dan dit krijg je het niet. De Belgen stuiteren over het podium, zijn op een paar verhogingen te vinden, nemen old school poses aan en zijn bijbehorend gekleed. Op en top old school speed en thrash metal die tijden van Motrhead, Metallica, Kreator en Overkill weer laat herleven! De zuiderburen, die vernoemd zijn naar het gelijknamige album van het Canadese Razor, weten het publiek vanaf opener As Life Slowly Fades voor zich te winnen met hun flitsende thrash. Het tempo ligt al hoog op de ep's en de full-length Pulses Of Pleasures, maar live gaan de nummers nog in een versnelling hoger. De hoge gilletjes van de razende frontman Joe maken het helemaal af. Raising Hell wordt opgedragen aan Lemmy en Stairway To Insanity is Iron Maiden on speed. Met het snelle, deels Overkill-achtige Mental Penitentiary ("about being fucked up in the head") krijgen we een voorproefje van Feed Me Violence, de tweede full-length die op 29 september uitkomt. Joe jut de toeschouwers lekker op tussen de nummers door en zo ontstaat een mooi feest. Evil Invaders presteert uitmuntend, bevestigt zijn status als uitstekende live-act en behoort als vreemde eend toch tot de highlights van het festival!
De tour van Absu en Beheaded komt vandaag ten einde. Een tour die in het teken staat van het album Beast Incarnate (2016). Oorspronkelijk komt de brute deathmetalband van Malta, maar Frank Calleja geeft al aan dat de bandleden tegenwoordig uit alle windstreken komen. Drummer Davide Billia is er gewoon weer bij nadat hij de laatste drie shows de drumstokjes aan Daniel Said (ex-Dying Signals) had uitgeleend. De nieuwe nummers doen het live goed. Daarnaast is er ook aandacht voor Never To Dawn (2012) met bijvoorbeeld Lament Of A Sordid God, dat in het tragere stuk een venijnige, duivelse ondertoon heeft, en Elapsed In The Vortex Of Extinction met zijn gave riffs. De oldie Resurgence Of Oblivion (van de gelijknamige ep uit 2000) komt live veel beter uit de verf dan op plaat. Beheaded presteert goed, maar qua show is er weinig te beleven. De tremeloriffs la Suffocation en Dying Fetus rollen lekker uit de boxen en de fans hebben het naar hun zin.
Twee jaar terug werd Stonehenge in eerste instantie tijdelijk stilgelegd (en later permanent) vanwege de gevaarlijke weersomstandigheden. Tenten en marktkraampjes dreigden de lucht in te vliegen, een dranghek waaide over het terras en er waren nog meer van dat soort beangstigende taferelen. Dat was tijdens het optreden van Hideous Divinity. Vandaag keren de Italianen terug voor een herkansing. De weersomstandigheden zijn veel aangenamer en de actieve frontman Enrico 'H.' Di Lorenzo draagt Messianica dan ook op aan de weergoden. De Zuid-Europeanen spelen vandaag slechts songs van Adveniens en alhoewel dat een goed album is, is het jammer dat de andere twee platen worden overgeslagen. Opener Ages Die toont echter al direct aan dat het niet alleen op plaat, maar ook live goed zit met de technische kwaliteiten. De leads hebben een mooie diepte. Voor iemand die de nummers minder goed kent, dreigt de muziek zich wel snel te herhalen. Veelal zijn het razendsnelle blastbeats die er klinken en vroeg of laat raakt men verzadigd. Ondanks de intense presentatie en aanmoedigingen van H. is er weinig reactie in het publiek. Eigenlijk geldt hier hetzelfde als bij Beheaded. Ken je de songs, dan heb je waarschijnlijk genoten van het technisch zeer hoogwaardige spel van de muzikanten.
Wat eerder op de dag al zo was, is nu ook zo. Na zo'n anderhalf uur technische death (beide bands kregen veertig minuten) is het lekker om even om te slammen op Kraanium. De woorden van frontman Andreas Tseung ("slam this fucking place apart") zijn dan ook niet aan dovemansoren gericht. Een half uur lang is er een pit gaande. Andreas gooit nog even wat opblaashamers het publiek in om de feestvreugde te vergroten. Behalve feest is er aandacht voor het verlies van gitarist Mats' tweelingbroer Martin (zelfmoord) en het overlijden van Bill Tolley van Internal Bleeding (bedrijfsongeval). Het internationale gezelschap (Engeland, Noorwegen, Rusland en Turkije) besloot ondanks het pijnlijke verlies van Mats toch door te gaan en speelt de teleurstelling van zich af. Op de setlist staan nummers van de meest recente full-length Chronicles Of Perversion (2015), maar ook het oude materiaal wordt niet vergeten. Zo staan er drie tracks op de lijst van Post Mortem Coital Fixation (2012). Double Barrel Penetration en Stillborn Necrotic Fuck Freast hakken er goed in en Slammed Kranial Remains sluit het halve uurtje feestelijke slam in stijl af.
Met Swine Plague is Dead Head weer terug van weggeweest. Een prima plaat met thrash die doet denken aan Slayer, Dark Angel en Sadus, die echter vandaag de eerste helft van de set niet altijd even goed uit de verf komt door het wat lawaaierige geluid, waarbij de vocalen van Tom van Dijk (die Guido Heijnens van Hammerheart Records nog even in het zonnetje zet en Swine Plague een teringgave cd vindt) te zacht in de mix staan. Later komt er wat verbetering in en komen de goed gespeelde snelle tracks met wat langzamere passages ter afwisseling veel beter uit de boxen, waardoor er meer te genieten valt. De ervaren mannen, die al sinds 1989 actief zijn, hebben echter de pech dat het geluid op het parkeerterrein ondermaats blijft. Dan thuis de cd maar weer opzetten. Aan het enthousiasme van Dead Head lag het vandaag niet. Dat was dik in orde.
Aan het einde van het optreden van Dead Head vielen de eerste druppels al en tijdens Absu gaat het regenen en die houdt helaas de hele avond aan. De show van de ervaren Amerikanen is n van de opmerkelijkste van het festival. Alhoewel de occulte metal die gebaseerd is op mythologien beter tot zijn recht zou komen in een donker zaaltje, maakt deze ook indruk op het parkeerterrein in Steenwijk. Met name als na de vierde track de theatrale frontman Proscriptor McGovern het publiek meeneemt in de verhalende nummers. Eerst neemt hij nog met een headset plaats achter het drumstel en staat hij op om aan iedereen te melden: "Prepare yourselves for another thirty six and a half minutes of sheer mythological occult metal", maar later stapt hij naar voren om de teksten uit te beelden. Ondertussen neemt 'Gunslut' plaats achter het drumstel. Het levert een boeiend schouwspel op. De heren staan er actief bij en voeren het geheel goed uit. Tussen de nummers door zijn er geluiden van backingtrack en kondigt Proscriptor de volgende track aan op eigenzinnige wijze. De occulte thrash/speed metal deelt het publiek in tween. Een deel vindt het vreemd en het andere deel weet het te waarderen. De karakteristieke show blijft je wel bij. Een buitengewoon interessant optreden.
De regen weerhoudt velen er niet van om de show van Benighted van dichtbij te volgen. Vorig jaar ging de show van de Fransen helaas niet door vanwege een sterfgeval, dit jaar zijn ze er gelukkig wel bij. Ze betrekken het publiek er vanaf het begin van het optreden goed bij en creren al snel een wij-gevoel. De presentatie is zeer energiek, het geluid staat goed afgesteld en daardoor hebben de veelzijdige, brute deathmetaltracks veel impact. Er is veel bijval en een grote pit. Dat begint al bij opener Reptilian. De moderne mix van hardcore en death metal blijft boeien door de vele wisselingen en de prima uitvoering. Vocaal is er ook voldoende variatie van de charismatische frontman, zoals blijkt uit onder andere Let The Blood Spill Between My Broken Teeth, dat meegebruld wordt door een groep actieve fans. Benighted speelt zowel oud als nieuw materiaal, maakt veel indruk en zorgt ondanks de regen voor veel beweging en vrolijkheid.
"We gonna play it fast, we gonna play it hard", en zo geschiedde. Het bombardement dat Krisiun op de doorweekte festivalgangers afvuurt, is vernietigend. Kudo's zijn er van frontman Alex Camargo voor degenen die de band trouw blijven ondanks de weersomstandigheden en de maandsom aan regen trotseren. Kudo's zijn er ook voor Max Kolesne, het beest achter het drumstel. Het Braziliaanse trio ramt door de set heen waar de oudjes Kings Of Killing en Vengeance's Revelation (beide van Apocalyptic Revelation uit 1998) afgewisseld worden met Blood Of Lions van The Great Execution uit 2011. Afsluiter is Omnious. Het is vooral een kwestie van beuken. Het levert een goed optreden op, dat wel wat monotoon aan kan voelen als je minder of niet bekend bent met het materiaal van het trio.
De heren van Macabre beginnen erg matig aan hun optreden. De vocalen van frontman Corporate Death zijn niet goed getimed en aan de valse kant. Hij maakt een niet nuchtere en niet gemotiveerde indruk. Ook bassist Nefarious lijkt niet helemaal helder. Drummer Dennis The Menace is wel bij de les. Even later gaat het beter en komen de ziekelijke vocalen van Corporate Death beter over. Het optreden is vermakelijk met de verhalen over moordenaars en het tot drie maal verschijnen van de verschillende karakters op het podium. Veel festivalgangers halen het einde van het optreden niet. Dat ligt deels aan de prestaties van het trio, maar veel meer nog aan het hondenweer.
Het donkere weerkarakter is juist ideaal bij de muziek van Marduk. Terwijl veel festivalgangers schuilend de weerberichten op hun mobiele telefoons bekijken en zien dat er mogelijk onweer op komst is en het nog harder gaat regenen, past die dreiging wel bij de black metal. Het zet de grimmigheid nog wat extra kracht bij. De Zweedse formatie speelt intens en maakt veel indruk. Er zit veel variatie in de set. Het levert bijzondere taferelen op. Van headbangen tijdens Frontschwein tot een vrolijke regendans tijdens The Blond Beast. Onder deze omstandigheden recenseren is nauwelijks te doen, dus de pen gaat op zak. Marduk laat zich door de omstandigheden niet uit het veld slaan en speelt professioneel en overtuigend. Veel bezoekers houden het echter voor gezien en gaan huiswaarts of zoeken een caf op.
Zo zien gitarist/vocalist Justin K. Broadrick en bassist Benny George Christian Green van Godflesh slechts een select groepje fans voor zich. Anderen volgen de verrichtingen van de Britten vanonder de overkapping van de marktkraampjes. Het duo op het podium heeft een beamer op het podium staan om op de plek van de backdrop beelden te tonen van albumhoezen en korte filmjes. Aanvankelijk zijn er wat technische problemen en er is soms ook overleg tussen de twee muzikanten. Ze beginnen hun set zeer overtuigend met Like Rats, Christbait Rising en Streetcleaner. De set eindigt wat vreemd. Het lijkt erop dat de mannen na Mothra nog een nummer kunnen spelen na overleg met de organisatie, maar zodra ze daaraan willen beginnen, komt het einde verhaal-gebaar. Justin neemt ietwat teleurgesteld nog snel even afscheid: "Thank you, good night." Veel viel er vandaag ook niet te winnen met het optreden in deze barre omstandigheden. Toch leuk om de industrialband aan het werk gezien te hebben.
En dan geschiedt een wonder: het is plotseling droog. Er staan inmiddels nog maar zo'n 250 mensen op het terrein die koste wat het kost toch graag Carcass willen zien. Ze worden beloond, want ze treffen een band in uitstekende vorm. Wat bovendien opvalt, is dat de mannen er zelf veel plezier in hebben en dat ondanks de wat stroeve soundcheck, die wat irritatie ("Het maakt me niet uit of je klaar bent, maar we moeten beginnen") en leuke opmerkingen ("If anyone knows where Ben Ash is, that would be great") oplevert tussen de technici. Bassist/zanger Jeff Walker meldt dat ze op moeten schieten met spelen, want anders halen ze de curfew niet. Hij voegt eraan toe dat het hem niets kan schelen: "We will play the difference", wijzend op zijn horloge, "because I'm having a good time and I hope so are you." Een gejuich stijgt op. Complimenten zijn op zijn plaats voor de organisatie die in no-time een uitstekende naam als vervanger voor Morbid Angel wist te strikken.
In sneltreinvaart jagen de mannen het grootste deel van de set erdoorheen. Meerdere nummers worden zoals wel vaker aaneen gespeeld. Daardoor zit er lekker tempo in de set. Er zit een heerlijke vibe in de set en iedereen die er nog is, is blij dat hij of zij gebleven is. De Britten zijn gezegend met een uitstekend geluid. Ze maken een zeer gemotiveerde en ontspannen indruk. Drummer Daniel Wilding zit met een dikke grijns achter het drumstel en dat werkt aanstekelijk bij gitarist Bill Steer, die even aan het dansen is. Na Keep On Rotting In The Free World zit de tijd erop, maar het is niet afgelopen. Er volgt nog een toegift (en daarbij begint het helaas weer hard te regenen) met Corporeal Jigsore Quandry. Daarna wil Bill Steer van het podium aflopen, maar Daniel Wielding en de anderen willen nog wel door, dus volgen er nog een paar songs. Carcass geeft de bezoekers meer dan waar ze op hebben gehoopt en sluiten een bijzonder Stonehenge op een fantastische manier af. De band had al aanzien, maar wint Uw verslaggever rijdt huiswaarts met af en toe de ruitenwissers op volle snelheid. Na een uurtje is hij thuis en u raadt het al. Vlak voor thuiskomst is het.... droog. Het was een bijzondere dag met veel gezichten, veel verschillende geluiden en weersomstandigheden. Uiteindelijk overheerst tevredenheid.
