Het Zweedse Tiamat is geen onbekende voor diegenen die de metalwereld in de jaren �90 min of meer gevolgd heeft. Ze wisten een trouwe fanschare op te bouwen met hun unieke geluid waarbij invloeden van rock, death, doom, gothic en hun voorliefde voor Pink Floyd tot ��n mooi coherent geheel werd gesmeed. Albums als Clouds en Wildhoney verkochten goed en de band rond de charismatische frontman Johan Edlund wist ook op het podium te overtuigen.

Hun latere albums waren rustiger en de metal invloeden verdwenen bijna volledig op de achtergrond. Tot nu toe, want met dit eerste album in zes jaar tijd laten de heren zien dat hun liefde voor metal nog zeker aanwezig is. De eerste paar songs bevatten invloeden uit de black en death wereld en zijn een middelvinger aan iedereen die vond dat Tiamat was uitgegroeid tot een softe gothic slof. Na dit ijzersterke begin, kiezen de heren er echter voor om vooral odes aan Pink Floyd te brengen en dat leidt tot mooie en sfeervolle songs. Soms wel iets te kabbelend en vrijblijvend, maar wel altijd mooi.

Dit afwisselende album refereert duidelijk aan zowat elk Tiamat album dat is verschenen. Dus welke periode je ook het best vindt, iedereen die Tiamat een warm hart toedraagt zal aan Amanethes plezier beleven. Ik had zelf niet verwacht dat Tiamat nog een dergelijk album in zich had zitten, dus mijn duimen gaan omhoog voor dit gezelschap. En nu terug veel optreden graag.

Tracklist:
1. The Temple Of The Crescent Moon
2. Equinox Of The Gods
3. Until The Hellhounds Sleep Again
4. Will They Come?
5. Lucienne
6. Summertime Is Gone
7. Katarraktis Apo Aima
8. Raining Dead Angels
9. Misantropolis
10. Amanitis
11. Meliae
12. Via Dolorosa
13. Circles
14. Amanes