Begin jaren negentig waren er diverse bands die na hun debuutalbum een andere weg insloegen. Een van de beste voorbeelden is Darkthrone. Vergelijk Soulside Journey (1990) maar eens met A Blaze In The Northern Sky (1992). Een minder rigoreuze, maar nog steeds significante koerswijziging doet zich destijds voor bij Tiamat. De Zweden cre�ren een eigen stijl, die elementen bevat uit death en thrash metal, (punk)rock, gothic en doom.

Weliswaar zijn er nog een paar uptempotracks die aan het deathmetaltijdperk doen denken (I Am The King (�Of Dreams) en (Sumerian Cry (Part III)), maar verder ligt het tempo een stuk lager dan op het debuut Sumerian Cry (1990) en is er geen sprake meer van een Zweedse sound, maar eerder een die aan Candlemass, Paradise Lost, Celtic Frost en Rotting Christ herinnert. Het is wel aardig dat het mystieke On Golden Wings erop duidt dat Tiamat op zijn beurt de sound van de Grieken op Thy Mighty Contract heeft be�nvloed.

Wat tevens een groot verschil maakt, is de productie van Waldemar Sorychta in Woodhouse Studio te Dortmund. In plaats van de dichte, zware sound van Sunlight Studios is er gekozen voor een ruimtelijk geluid met weinig distortion. De heldere klanken laten de muziek ademen en dat komt het luisterplezier ten goede. De baslijnen en gitaarsolo�s (niet altijd even memorabel, maar technisch wel enorm verbeterd in een jaar tijd) komen derhalve goed tot hun recht. Keyboard- en akoestische gitaarpartijen doen veelvuldig hun intrede en bevorderen de duistere sfeer. De grunts hebben veelal plaatsgemaakt voor half cleane, soms verhalende zang.

Lady Temptress is al een sterke opener (na het intro Neo Aeon) met een memorabele riff en behoort samen met Mountain Of Doom (dat zijn naam eer aandoet), het mystieke On Golden Wings en Ancient Entity (met een fraaie lead en ambiancebevorderende keyboardpartij) tot de hoogtepunten van deze release. Deze tracks blijven het beste hangen. Het sfeervolle The Southern Most is een welkom intermezzo, dat wat meer naar voren gehaald had mogen worden. Elk nummer heeft wel iets te bieden. Het zij een interessante riff of een sfeervolle passage, maar helaas komen er ook wat minder geslaagde idee�n langs.

Dat is bijvoorbeeld het geval in het uptempo Sumerian Cry (Part III), waarin het geluid van de snare te sterk in de mix staat. Dat is met name storend in de snellere gedeelten, die overeenkomsten vertonen met het debuutalbum. I Am The King (�Of Dreams) is van hetzelfde laken een pak. Vanaf dat moment gaat het album helaas wat als een nachtkaars uit. Erg jammer dat de potentie dus niet volledig is benut en het tweede deel van het album wat minder hoogtepunten kent. Zo begint Angels Far Beyond goed, maar sluit het minder overtuigend af.

The Astral Sleep is een grote stap voorwaarts ten opzichte van Sumerian Cry. Zowel op het gebied van productie, songwriting als technische vaardigheid is er progressie waarneembaar. Het was vijfentwintig jaar geleden vernieuwend en van invloed op een nieuwe lichting bands die destijds als paddenstoelen uit de grond schoten. De speelduur is wat aan de lange kant en daardoor ligt voortkabbeling aan het einde op de loer. Niet alle songs zijn namelijk even sterk, maar meer dan de helft is toch een aangename luisterervaring. De opgaande lijn zou hierna worden doorgezet op Clouds (1992) en Wildhoney (1994). Het jubileumalbum is het heden ten dage nog altijd waard om het nog eens een draaibeurt te gunnen.

Tracklist:
1. Neo Aeon (Intro)
2. Lady Temptress
3. Mountain Of Doom
4. Dead Boys' Choir
5. Sumerian Cry (Part III)
6. On Golden Wings
7. Ancient Entity
8. The Southernmost Voyage
9. Angels Far Beyond
10. I Am The King (...Of Dreams)
11. A Winter Shadow
12. The Seal (Outro)