Als na een spannende intro het eerste nummer Kill Life zonder pardon in een vette blastbeat uitbarst, is het al snel duidelijk dat op Loves Burial Ground het black metal aspect een wat prominentere plaats heeft. Snelle uitbarstingen en hier en daar wat verstoorde screams doen dat Forgotten Tomb nu naast uitermate deprimerend ook behoorlijk kwaadaardig klinkt, en dat voorziet het geheel nt van die extra kwaliteit die platen uitstekend maakt.
Liefhebbers van het doomy karakter van de eerste twee albums Songs to Leave en Springtime Depression kunnen echter gerust uitademen, want met miserabele doodsliederen als Alone en het titelnummer komen zij ruim aan hun trekken. House of Nostalgia klinkt als een begrafenisprocessie en laat ik over de treurfanfare die Slave to Negativity is maar niet reppen.
Als liefhebber van dynamiek binnen muziek (ja, dat gaat wl samen met doomfan zijn) klinkt de afwisseling tussen slepende passages en snelle uitbarstingen van haat me goed in de oren. Hier en daar doet dit me wel wat denken aan het Franse Nehmah, dat ook van die heerlijke contrasten schept. Niettemin is Forgotten Tomb een eigenzinnige band, en ik mag ze graag horen.
Ik wed trouwens dat, zoals bij veel doombands wel het geval is, achter die faade van zwartgalligheid en misantropie een stel erg vrolijke kerels schuilgaan. Of zouden ze in woede uitbarsten als ik terloops opmerk dat ik met plezier een potje Mario speel onder het luisteren naar hun muzikale poging de wereldbevolking een collectieve zelfmoord af te dwingen?
Tracklist:
1. Malus Vivendi Pt. I (intro)
2. Kill Life
3. Alone
4. House of Nostalgia
5. Malus Vivendi Pt. II (intermezzo)
6. Loves Burial Ground
7. Slave to Negativity
8. Forgotten Tomb MMIII
9. Malus Vivendi Pt. III (outro)
