Net als in veel andere subgenres is er in de progressieve rockwereld sprake van overbevolking. Het is onmogelijk om alle releases de aandacht te geven die ze verdienen. Bands die net onder de subtop opereren zijn daarvan de dupe. Kingcrow is een van de voorbeelden van een band die al heel lang actief is en met name vanaf het album Phlegethon (2010) een behoorlijke kwaliteit op de mat legt. Daarmee hebben de Italianen een bescheiden, maar trouwe fanschare aan zich gebonden. Tot voor kort moesten de mannen het hebben van steun van Scarlet Records en Sensory Records. Nu de Zuid-Europeanen een contract hebben bij het grotere Season Of Mist, zullen er meer mensen kennismaken met de progrockband. Hopium is de eerste langspeler die via dat label verschijnt.
Door de jaren heen is de rol van het keyboard op de albums groter geworden. Op Hopium wordt die lijn doorgetrokken. Sterker nog: de toetsenpartijen zijn zelfs alomtegenwoordig en daardoor heeft dit album een heel ander karakter dan de voorgaande. Zo vormt een keyboardmelodie de basis voor Kintsugi en wordt deze aangevuld met een uitstekende rockgroove en een toegankelijk refrein. Een overtuigend visitekaartje. Glitch is nog elektronischer.
Hoewel Kingcrow een eigen geluid nastreeft, is het duidelijk waar het ensemble de mosterd haalt. Zo liggen de invloeden van Leprous er soms wel heel dik bovenop. Dat is niet alleen in de eerste twee tracks het geval. Met name het staccato gitaarwerk en het toetsenwerk doet aan het latere werk van de Noren denken. Ook Massive Attack, Porcupine Tree en Anathema blijken een inspiratiebron te zijn. Luister maar eens naar Losing Game. Massive Attack hoor je duidelijk terug in de beat en het getokkel in Night Drive en in de zang hoor je Ulver terug.
Het geluid is open en helder, maar niet overal is een optimale balans gevonden. Het heldere geluid heeft als voordeel dat je alle bijdragen uitstekend kunt volgen, zoals in White Rabbits Hole, waarin getokkel, een fraaie baslijn en meerdere lagen zang elkaar in harmonie vinden. De keerzijde van de medaille is dat het hier en daar wat vlak klinkt, temeer de mix niet altijd in balans is, zeker in de stevige passages. Zo staan de keyboardpartijen af en toe wat stevig in de mix. Gelukkig komt de emotie in de zang van Diego Marchesi hier en daar goed tot zijn recht, zoals aan het begin van New Moon Harvest en in het titelnummer. De open productie leent zich het beste voor dit soort momenten.
Sommige fans zullen de muzikale diepgang van eerdere platen missen. De songs zijn namelijk heel gestroomlijnd en bevatten weinig avontuur. Kingcrow maakt dit keer vooral compacte en catchy tracks (of delen daarvan), waarvan Kintsugi, de fantastische climax van Parallel Lines, White Rabbits Hole en Night Drive bij velen favoriet zullen zijn. De instrumentatie staat volledig in dienst van het liedje en solos of technische hoogstandjes vind je hier nauwelijks, al mag het tegendraadse drumwerk in Vicious Circle niet onvermeld blijven.
Ondanks alle kritiek is Hopium een fijne plaat met lekker in het gehoor liggende tracks en een prettige vibe. Zeker als je het Leprous vanaf Malina (2017) gaaf vindt en je je niet stoort aan het feit dat veel ideen in de muziek teruggrijpen op eerder in deze review genoemde muzikale inspiratiebronnen. Er mag dan wat ellende in de teksten verwerkt zijn, toch heeft het songmateriaal een positieve uitstraling. Hopium is dus niet een plaat om droevig van te worden, maar een die hoop uitstraalt.
Tracklist:
1. Kintsugi
2. Glitch
3. Parallel Lines
4. New Moon Harvest
5. Losing Game
6. White Rabbits Hole
7. Night Drive
8. Vicious Circle
9. Hopium
10. Come Through (bonustrack)
