Bij Blind Ego, dat naast Wallner aantreedt met Julian Kellner, Sebastian Harnack, Michael Christoph en Scott Balaban, is er vanavond uiteraard aandacht voor Preaching To The Choir, het nieuwe album van de groep uit Mnchen. Het kwintet wisselt nieuwe en oude tracks af en tevens straightfoward materiaal met wat progressievere tracks. De muziek speelt op relatief safe, maar biedt wel diverse kanten op de kruising van rock en metal: van (prog)rock uit de jaren zeventig tot Pain Of Salvation, van Bon Jovi en Muse tot alternatieve metal. Het ene nummer komt wat sterker uit de verf dan het andere. Het proggy titelnummer van het nieuwe album is een sterke opener, het catchy, U2-achtige Burning Alive heeft een lichte en prettige vibe en het Porcupine Tree-achtige, elektronische (bassist speelt op toetsen) Not Going Away krijgt het publiek in beweging.
In de classic rockende powerballad Dark Paradise komt de gelaagdheid er echter helaas niet goed uit. Ook Never Escape The Storm komt er niet optimaal uit, maar toch is er veel bijval uit de zaal. Het gitaargeluid van Wallner is uiteraard uitgelicht en dat levert een paar fraaie solos op, maar verhoudingsgewijs staat zijn instrument te hard in de mix en op technisch vlak valt er wel het een en ander aan te merken op het gitaristenduo. Het draait om de muziek en er is derhalve niet veel beweging op het podium, al heeft met name zanger Balaban er veel zin in (hij komt het podium op met the mission to kick some ass en is Wallner zichtbaar dankbaar. Je kunt merken dat het publiek verdeeld is over Blind Ego. Een deel heeft zichtbaar genoten en een ander deel heeft zich wat verveeld. Blind Ego sluit een degelijk optreden af met een voorstelronde en een toegift met het zeer fraaie Blackened.
Voor het optreden van Kingcrow melden zich andere bezoekers dichtbij het podium. De muziek van de Italiaanse groep is doorgaans moderner en steviger dan die van Blind Ego, al vormt melodie een zeer belangrijke hoofdmoot. Denk aan een mix van Leprous, Faith No More, Anathema, Pain Of Salvation, The Mars Volta en Rush. Ook wel wat oudere invloeden dus, maar het songmateriaal komt vlot en levendig over. Met name tracks als de uitstekende opener Drenched en At The Same Pace maken een positieve indruk. De Italianen presenteren zich beweeglijker dan de andere co-headliner. Met name bassist Riccardo Nifos, die veel op Mariusz Duda van Riverside lijkt, speelt zich in de kijker. Zijn basspel is mooi uitgelicht, zoals in The Persistence. Dat is net als Nights Descending (helaas zonder gastartiest Daniel Gildenlw) n van de hoogtepunten op de setlist. Samen met This Ain't Another Love Song en Closer vormen deze tracks een zeer sterke fase van het optreden.
Het nieuwe Astray, dat niet op het album staat, valt als een van de weinige tracks een beetje buiten de boot. En als we het dan toch over verbeterpunten hebben: de charismatische zanger Diego Marchesi wil wel heel graag iets leuks vertellen tussen de nummers door, maar loopt vaak vast en komt niet verder dan een veelvuldig "Tank you", hetgeen wat onhandig aandoet. Hij kan zich volgende keer beter voorbereiden op zijn speeches en wellicht zelfs beperken tot zijn zangkwaliteiten. Hij is niet in topvorm, maar het vertolken van de teksten gaat hem voldoende af. Het slot van het optreden is ijzersterk met de twee krakers The Moth en If Only. Het enthousiaste Kingcrow zorgde samen met Blind Ego voor een onderhoudende concertavond, die meer publiek had verdiend.
Setlist Kingcrow:
1. Drenched
2. Devil's Got A Picture
3. The Persistence
4. Closer
5. Father
6. Fading Out
7. Astray
8. Nights Descending
9. At The Same Pace
Toegift:
10. The Moth
11. If Only
Setlist Blind Ego:
1. Preaching To The Choir
2. Obsession
3. Line In The Sand
4. Burning Alive
5. Not Going Away
6. Dark Paradise
7. Never Escape The Storm
8. Massive
9. In Exile
10. What If
11. Hear My Voice Out There
Toegift:
12. Blackened
Met dank aan Nico Reinders voor de foto's.
