Vreemd genoeg hebben we nog nooit een review gepubliceerd van een album van Rendezvous Point en dat terwijl de Noren al drie albums op hun naam hebben staan. Wl zagen we de progressieve band een aantal keren optreden. Doorgaans maakte de groep een prima indruk. Is dat ook op plaat het geval? We gaan het eens toetsen. Dat doen we met Dream Chaser, de derde langspeler van het kwintet.
Het vijftal opereert op de grens van progressieve rock en metal, ergens tussen Muse, Caligulas Horse, Haken en Leprous in, maar er zijn ook raakvlakken met pop en jazz. Heel complex wordt het niet en toch gebeurt er nt voldoende om een aantal maal de aandacht te trekken. De ene keer is dat polyritmiek, de andere keer een zeldzame, proggy instrumentale passage (Fireflies). Die interessante passages openbaren zich vooral na meerdere luisterbeurten. In eerste instantie is er - op de grooves en een paar catchy momenten na - weinig verheffends. Er zijn prima muzikanten aan het werk, maar je belandt niet vaak op het puntje van je stoel, ook niet na meerdere luisterbeurten.
Als we de line-up van de formatie bekijken, is de meest opvallende naam die van Baard Kolstad. De drummer die vooral bekendstaat om zijn bijdragen aan Leprous is ook in Rendezvous Point een van de smaakmakers. Niet eens vanwege zijn bovengemiddelde technische kwaliteiten, want op Dream Chaser speelt hij vooral in dienst in dienst van de liedjes. Het is vooral indrukwekkend dat hij samen met bassiste Gunn-Gilde Erstad heerlijke grooves produceert. Nummers als Dont Look Up, Utopia en Fireflies profiteren daarvan.
Wat de muziek vooral ontbeert, is iets memorabels. Hoewel Geirmund Hansen prima kan zingen, blijven de zanglijnen op een paar keer na (Presence) niet echt hangen. En hoewel Nicolay Tangen Svenns de nummers met zijn bijdragen op keyboard voorziet van een extra laag, zorgen die bijdragen vooral voor een atmosferisch en modern tintje, maar niet voor hooks. Een van de weinige uitzonderingen is Still Water, waarin zijn pianospel en de met veel gevoel gebrachte zang van Hansen voor een emotioneel hoogtepunt op het album zorgen. Ook Petter Hallarker kan het amusementsniveau met zijn gitaarwerk slechts enkele malen verhogen (het stevige Oslo Syndrome), maar te weinig om de veertig minuten geboeid te blijven luisteren.
Dream Chaser is zeker geen ondermaats album, maar je blijft toch een beetje op je honger zitten na het prima begin met Dont Look Up. Elk nummer heeft wel iets (met name Fireflies en Presence), maar over de gehele lengte gebeurt er te weinig. Daardoor is deze schijf een wat vlakke luisterervaring die frustreert, omdat je weet dat er op basis van de kwaliteiten van de Noren meer in zit. Je gunt ze het succes, dus het is te hopen dat ze als songwriters gaan groeien.
Tracklist:
1. Don't Look Up
2. Oslo Syndrome
3. Utopia
4. Fireflies
5. Presence
6. Wildflower
7. The Tormented
8. Still Water
