Petter Carlsen krijgt de eer om de avond te openen. Solo wel te verstaan. En dat gaat hem verbazingwekkend goed af. De ingetogen, kalme Noor begeleidt zichzelf op elektrische gitaar. De cleane sound van dat instrument past goed bij zijn breekbare stem. Af en toe lijkt het moeilijk om de aandacht erbij te houden, maar de goed geplaatste, droge grappen tussen de nummers door ("I recently put out a new album... in 2014.") maken hem al gauw tot publiekslieveling. Hij heeft de lachers op zijn hand. Een goed begin van de avond.
Het tweede voorprogramma is van een totaal ander kaliber. Dat is gelijk bij de eerste toon duidelijk. Rendezvous Point gaat rossen. De progmetal van het vijftal doet qua stijl nog het meest denken aan hun landgenoten van Leprous; niet in de laatste plaats vanwege de hoge zangklanken van Geirmund Hansen. Opvallend zijn vooral de complexe ritmes die drummer Baard Kolstad (Borknagar, Leprous) op ons afvuurt. Wat is het toch een baas! Soms zelfs zo ingewikkeld dat het publiek de weg kwijtraakt. Maar dat duurt gelukkig nooit lang. Gek genoeg zijn er ook nummers die heel eenvoudig wegluisteren. Gelukkig is daar Hansen om een totaal tegendraadse zanglijn eroverheen te plaatsen.
Gaandeweg weten band en publiek elkaar beter te vinden. Er komt een bepaalde rust op het podium die voor een bizar strak optreden zorgt. Met het loepzuivere geluid in de Jupiler Zaal is dat puur genieten. Het applaus en gejoel tussen de nummers door wordt dan ook steeds luider, ook al is de zaal nog niet eens half gevuld. De band is zienderogen verrast door de enthousiaste respons. Tijdens het optreden, maar zeker ook achteraf bij de merchstand waar de albums als warme broodjes over de toonbank gaan. En dan moet Long Distance Calling nog beginnen!
Maar die gasten van Long Distance Calling weten wel hoe ze dat varkentje moeten wassen. Laat dat maar aan deze Duitsers over. Eerst is er nog enige vorm van twijfel als tijdens het opkomen de klanken van het openingsnummer Getaway van de nieuwe plaat klinken, maar daarna is het raak. De fans die de band het liefst instrumentaal zien, worden op hun wenken bediend, want de eerste vier nummers zijn instrumentaal.
Pas dan komt Petter Carlsen de band versterken met Welcome Change en natuurlijk de single van de nieuwe plaat Trips. Helaas is hij niet altijd even overtuigend. Met name bij de ruige stukken van bijvoorbeeld Middleville is hij te ingetogen, te lief. Hij kleurt heel erg knap binnen de lijntjes, maar daar is de band niet per se altijd bij gebaat.
Genieten doet de zaal vooral bij nummers als Black Paper Planes, Arecibo (Long Distance Calling) en Metulsky Curse Revisited. Als de band na ruim een uur het podium verlaat, joelt de zaal dan ook om een Zugabe. En natuurlijk komt die er. En natuurlijk is dat het epische Beyond The Void. Carlsen komt zelfs nog, zittend op de drumriser, meespelen. Wat een prachtnummer om de avond mee af te sluiten. Publiek en band hebben van elkaar genoten. Het is dan ook een drukte van jewelste bij de merchandise. De songs speelden nog lang na in onze hoofden.
