VOLA, Uneven Structure, Arch Echo, Rendezvous Point en Schiermann in Nijmegen

Even na half zeven staat Schiermann (uit te spreken als Sjajjermen) al op het podium. Dat is het project van Chris Schiermann. De gitarist neemt drummer Andrew Scott en bassist Matt Ball mee op tour. Het is jammer dat er geen tweede gitarist of toetsenist aanwezig is, want er komen aardig wat partijen van backingtrack. Evenwel krijgt de virtuoos uit Omaha, Nebraska de handen op elkaar voor zijn technisch zeer verzorgde manier van spelen. Bovendien verkent de Amerikaan in de vier composities verschillende stijlen van spelen. Hij verliest zichzelf daarbij gelukkig niet in te veel technisch gepriegel, maar laat Northern Lights en Amarantine (geen cover van Amaranthe) ademen. Het draait vooral om het progressieve shredden, maar in Amarantine valt bovendien het uitstekende drumwerk van Scott op. Schiermann toont zich een zeer capabele, bescheiden en dankbare man en is samen met de ritmesectie een prettige openingsact.

Ondanks het vroege tijdstip en het oponthoud vanwege de werkzaamheden aan de Waalbrug zijn er al behoorlijk wat bezoekers aanwezig om niets te missen van Rendezvous Point. Grote naam in de band is Baard Kolstad (Leprous, ex-Borknagar, etcetera). Hij krijgt dan ook alle ruimte om te excelleren en die grijpt hij met beide handen met daarin drumstokjes aan. Muzikaal zijn er raakvlakken met Leprous, Muse, TesseracT en Haken, maar vanwege de vocalen van Geirmund Hansen krijgen de nummers wel iets eigens. De frontman werkt hard en toont veel beleving, zoals in Apollo. Dat levert de nodige bijval op. Er is een kleine groep fans die bepaalde nummers van de Noren meezingt. Het is wel jammer dat het geluid niet goed afgesteld staat, waardoor de composities niet optimaal uit de verf komen. Zo is de geweldige gitaarsolo in Digital Waste nauwelijks te horen en klinken de nummers wat vlak. De agressieve drumsolo van de afgetrainde Baard is uiteraard een highlight van de show. Hoogtepunten qua songs zijn Apollo, het indringende Wasteland en het tot headbangen uitnodigende, intense Universal Chaos. Met een betere geluidsafstelling had het optreden van Rendezvous Point beslist meer indruk gemaakt.

De instrumentale nerds van Arch Echo maken er vervolgens een feest van. Aanjager is toetsenist Joey Izzo, die veelvuldig contact met het publiek en zijn bandmaten maakt. Zijn enthousiasme is aanstekelijk, zijn grappen leuk (�Sing along if you know the words�) en zijn charismatische presentatie doet het energieniveau in de zaal stijgen. De Amerikanen tonen veel speelplezier en toveren tegelijkertijd de knapste loopjes uit hun instrumenten, waarbij vooral Izzo en gitarist Adam Rafowitz veel ogen op zich gericht krijgen tijdens hun razendknappe soleerwerk. De andere Amerikanen krijgen echter ook de ruimte om hun kunnen te tonen. Samen brengen ze een mix van soms lichtvoetige, soms drukke en technische prog, waaruit de voorliefde voor onder andere Plini, Dream Theater, Intervals en Animals As Leaders blijkt. Stella is de beste compositie van de vijf technisch hoogwaardige songs. Arch Echo wint fans met een interactieve show.

Na zo�n overweldigende ervaring valt het bij Uneven Structure wat stil. Tekenend is het moment van stilte nadat frontman Matthieu Romarin vraagt: �Are you ready for the next one?� De Fransen gaan niet bij de pakken neerzitten, maar werken de set professioneel af. De muziek is veelzijdig met elementen van Alice In Chains, Tool, TesseracT en Soundgarden tot Meshuggah, The Ocean en hardcore. De cleane zang komt helaas minder overtuigend over in vergelijking met op het album. Het zijn dan ook de stevige momenten en tracks met extreme vocalen (Outlaw en Frost/Hail) die vanavond het beste uit de verf komen en voor de beste publieksreactie zorgen. Op de instrumentale uitvoering valt weinig tot niets af te dingen. Toch heeft de set van Uneven Structure minder impact dan gehoopt, zeker na de feestvreugde van Arch Echo.

En dan de band waar het vanavond om draait en waar velen specifiek voor zijn gekomen: VOLA. Met slechts twee full-lengths op zak hebben de Denen snel de ladder in de progscene beklommen. Inmazes (2015) was vier jaar geleden al vernieuwend met zijn mix van prog, synthpop en djent, maar opvolger Applause Of A Distant Crowd is beslist nog beter. Het is een fantastisch, modern werkstuk waarop de Noord-Europeanen toegankelijker dan op het debuut te werk gaan in memorabele, ademende composities. Live heeft de groep rond zanger Asgeir Mygind ook stappen gemaakt. Was de geluidsafstelling in de beginjaren verre van optimaal, is dat heden ten dage veel beter geregeld. Vanavond had het volume echter wel iets omlaag geschroefd mogen worden.

Hoogtepunten zijn er vele. Nadat opener Still nog niet overtuigend uit de boxen komt, is het het stevige, deels Meshuggah-achtige Smartfriend (eerder dit jaar nog de openingstrack van het optreden in Zoetermeer) dat iedereen in beweging krijgt en een uitbundige reactie ontlokt. Het verslavende Ghosts houdt daarna de euforie vast dankzij de keyboardmelodie en het zeer catchy refrein, dat door veel fans wordt meegezongen. Beide songs behoren tot de beste tracks van de band en je verwacht ze eigenlijk later in de set. Verrassend is dat ��n van de highlights op papier, Alien Shivers, minder impact heeft dan verwacht. Verrassend is ook de aanwezigheid van Vertigo op de setlist. Het rustpunt heeft evenwel veel impact. Ten eerste vanwege de prima zang van Mygind, die zijn vocale prestaties live heeft verbeterd. Ten tweede vanwege de setting met gedimd licht, die de sfeer en het emotionele karakter van het minimalistische intermezzo treffend versterken.

Het kwartet uit Kopenhagen bouwt via het relatief rustige, melodieuze Ruby Pool naar een stevige eindfase met ten eerste het groovy Whaler, waarin drummer Adam Janzi helemaal losgaat. Zelfs nadat het nummer is afgelopen, zit hij nog te schommelen van de vibe. Daarna komen het djenty Your Mind Is A Helpless Dreamer en het titelnummer van de meest recente cd aan bod. Het optreden is gelukkig nog niet afgelopen, want de heren komen al snel terug voor de toegift, die uiteraard bestaat uit het zeer overtuigende Stray The Skies. Daarna is het helaas over en uit. Er is nog even hoop op meer, maar de vijfenvijftig minuten zijn voorbijgevlogen. Hoewel er aan show niet veel aandacht is besteed (verzorgde stage-indeling met banners en backdrop), toonden de heren veel beleving en deed de muziek vandaag verder alles. Er is dan ook veel bijval voor VOLA, dat vandaag heer en meester was en na het optreden net als de andere bands tijd maakt voor de fans.

Setlist VOLA:
1. Still
2. Smartfriend
3. Ghosts
4. Starburn
5. Alien Shivers
6. Vertigo
7. Ruby Pool
8. Whaler
9. Your Mind Is A Helpless Dreamer
10. Applause Of A Distant Crowd

Toegift:
11. Stray The Skies