Ingested heeft een zeer zeldzame eigenschap: het weet met elk album weer opnieuw te imponeren en te verrassen. Sinds 2006 heeft de band uit Manchester zes platen uitgebracht die stuk voor stuk het luisteren meer dan waard zijn. En laten we er maar geen doekjes om winden, ook de zevende plaat, The Tide Of Death And Fractured Dreams is weer een knaller vol met de betonharde, oorkneuzende death metal die van Ingested een van de grootste acts in het genre heeft gemaakt.
Muzikaal gezien heeft de band in de loop der jaren een geheel eigen stijl ontwikkeld, waarin elementen van brutal, slam, klassieke death metal en deathcore bij elkaar komen. Op Ashes Lie Still (2022) wordt al gexperimenteerd met het toevoegen van melodische accenten op gitaar en synthesizer en wordt er meer aandacht besteed aan de structuur van de composities. Dit voegt een extra dimensie toe aan de sound, zonder dat dit ten koste gaat van de intensiteit. Integendeel misschien wel: door slim gebruik te maken van stiltes, vertragingen, melodische elementen en breakdowns wordt het brute karakter van de riffs nog eens extra benadrukt. Agressie en raffinement tegelijkertijd.
Op The Tide Of Death And Fractured Dreams zet Ingested een volgende stap op het pad dat de met de voorganger hebben ingeslagen. Elk nummer is zorgvuldig gecomponeerd: door het combineren van steeds andere stilistische elementen krijgt elke riff en elk segment een geheel eigen karakter en lopen ze naadloos in elkaar over. Daarnaast wordt er een slim spel gespeeld met ritme en tempo, waardoor de muziek blijft verrassen. Elke song is als een versgebakken broodje, gemaakt van deeg waar de bakker allerlei ingredinten doorheen heeft gekneed, zodat je bij elke hap verrast wordt door een nieuwe smaaksensatie.
Wat dit album zo geslaagd maakt, is de vaststelling dat ondanks de complexiteit van de composities ze toch een natuurlijk verloop hebben en de luisteraar als vanzelf meevoeren. Het is vrijwel onmogelijk om de vele subtiliteiten te beschrijven die gebuikt worden: elk nummer biedt een ander vergezicht van emoties en auditieve indrukken. Een mens zou van minder potisch worden. Neem nu het openingsnummer, Paragon Of Unity, waarin contrasterende zangstijlen worden gebruikt over diverse soorten riffs, naast een slam-breakdown en spookachtige gitaarmelodietjes die zo nu en dan door de zanglijnen heen gewoven worden. Het einde van het nummer is vervolgens zo traag en bruut en beukend, met de zang zo laag en intens dat de bakstenen uit de muur getrild worden.
Elk nummer heeft daarnaast iets eigens, iets herkenbaars. Zoals de stop-start slam-riff in Endless Machine, de brute deathcore-breakdown in Where No Light Shines, of de tribal-riff aan het begin van Starve The Fire. Dan heb je ook nog de verrassende cleane zangharmonien en het dwarse drumwerk in In Nothingness, de duidelijke deathcore-invloeden in Pantheon en het complexe weefwerk van het afsluitende titelnummer, dat zo nu en dan zowaar Mastodon-vibes heeft. En zo kan ik nog wel even doorgaan, want bij elke luisterbeurt ontdek je weer wat nieuws.
Ondanks de compositorische finesse blijft de kern van de sound van Ingested overeind. De band vertoont nog steeds dat herkenbare, fijne gevoel voor aanstekelijke ritmes en grooves, terwijl de riffs hard en strak uit de boxen knallen en de heren wegblijven van technische hoogstandjes die alleen maar af zouden leiden. De fans kunnen wat dat betreft gerust zijn: de band verloochent zijn harde wortels niet.
Het is een plezier om naar dit album te luisteren. Er staat geen zwak nummer op, al is de eerste helft net wat sterker dan de tweede, met Where No Light Shines en Expect To Fail als absolute hoogtepunten. Ook de balans is dik in orde. Het instrumentale Numinous zorgt halverwege voor rust en een welkome afwisseling met het zware werk dat ervoor komt, met veel clean gitaarwerk en sfeervolle violen op de synth. Hierdoor kun je het hele album in een enkele luisterbeurt draaien zonder je een moment te vervelen of overvoerd te raken door te veel geweld. Hulde ook aan het prachtige artwork. En een extra duim omhoog voor de productie, die ervoor zorgt dat elke nuance duidelijk te horen is. Puik werk, Ingested.
Tracklist:
1. Paragon Of Purity
2. Endless Machine
3. Where No Light Shines
4. Expect To Fail
5. Starve The Fire
6. Numinous
7. In Nothingness
8. Patheon
9. Kingdoms Of Sand
10. The Tide Of Death And Fractured Dreams
