Wanneer wij op vrijdagmiddag 17 april de 013 binnenwandelen voor weer een bruut weekend vol death metal en het programmaboekje openslaan, vallen de monden van uw verslaggevers wagenwijd open van verbazing en schrik: Ruud Lemmen, organisator van het roemruchte Neurotic Deathfest, vermeldt in het voorwoord dat deze twaalfde editie de laatste zal zijn. Reden ervoor is dat hij meent dat hij (bijna) alles bereikt heeft en alle bands geboekt heeft die hij op zijn geesteskindje wilde laten spelen. Door dit nieuws kreeg het weekend een bitterzoete bijsmaak, maar de aanwezigen besloten ook direct om er voor een laatste keer nog een extra mooi feestje van te maken. Met zowel legendarische bands als Entombed A.D., Obituary en Bloodbath als interessante nieuwkomers en vele andere bands van naam uit alle hoeken van het extreemste metalgenre moest dat wel lukken. Wij hebben in ieder geval genoten.
Vrijdag 17 april:
Om zes uur dooft het licht en verschijnen vier schimmen in de mist op het podium. Proost Tilburg, wij hebben de eer om de spits af te bijten, roept zanger/bassist Twan van Geel ons toe aan het begin van het optreden van Soulburn. De zaal is dan nog half leeg, maar degenen die aanwezig zijn, zien een goed geoliede machine op de planken. Under The Rise Of A Red Moon, Hymn Of The Forsaken en In Suffocating Darkness zijn de sterkste nummers op de setlist. De andere tracks doen daar weinig voor onder, mede doordat het geluid (met name in het tweede deel van de set) erg goed staat. Qua show is er niet veel te beleven, maar dat past juist goed bij de grimmige en duistere black/death metal. Onherkenbaar, door de overdosis propyleenglycol uit de rookmachines, headbangen de heren zich door de set die een goede indruk achterlaat. (Jeffrey)
Ik zal direct zeggen dat ik enigszins bevooroordeeld naar het optreden van Korpse sta te kijken. Het is immers altijd leuk om een vriend, waarmee je zelf tal van concerten hebt bezocht, op het podium te zien schitteren. Was ik een achteloze voorbijganger geweest, dan was Korpse echter ook een zeer aangename verassing geweest. De slamming death metal van het viertal is muzikaler dan die van menig genregenoot en niet enkel op breakdowns gericht. Er komen veel blastpartijen, vette riffs, techniek en goede overgangen langs. Juist door die afwisseling komen de lompe stukken extra hard aan. De kleine zaal is zo vroeg op de dag al goed vol en gaat behoorlijk los. Moshpits, het voor dit subgenre typerende ''rondje rennen en handje zwaaien'', stagedivers - het feest is begonnen! (Wessel)
Morgoth heeft sinds kort een nieuwe zanger. Had ik geblinddoekt in 013 gestaan, dan was het me wellicht niet eens opgevallen, want de stem van Karsten Jger (Disbelief) is identiek aan die van Marc Grewe. Jger is echter veel minder charismatisch dan zijn voorganger. Mede daardoor laat het optreden van de Duitsers geen onuitwisbare indruk achter. Dat heeft echter ook met de kwaliteit van het gebodene zelf te maken, want hoewel Cursed (1991) een heerlijk deathmetalalbum van oude snit is, heeft Morgoth nooit echt een eigen, onderscheidend gezicht gehad. De nummers van het nieuwe album Ungod zijn van hetzelfde laken een pak. Leuk, maar zeker geen hoogtepunt van deze editie. En jammer dat mijn favoriete Morgoth-nummer White Gallery niet gespeeld is! (Wessel)
Op de Second Stage staat Sammy Urwin voor een matig gevulde zaal klaar voor zijn one man show. Regurgitate Life is namelijk een eenmansband uit Woking, Engeland. Omdat Sammy zich zowel op zijn vocalen als op zijn gitaarpartijen moet concentreren, staat hij er wat statisch bij. Hij moet het dus niet van zijn performance hebben, maar vooral van zijn muziek en die is technisch dik in orde. Verwacht geen wereldschokkend materiaal, maar solide en vrij cleane brutal death metal. Veel van zijn songs zijn afkomstig van de vandaag uitgebrachte ep The Defiled Face Of Existence. Daarnaast komt een aantal nummers van het debuutalbum The Human Complex voorbij. Doordat de drums van een laptop komen, heb ik meer het gevoel naar een cd te staan luisteren, dan naar een show te kijken. Wel is er aan het einde terecht waardering voor het technisch goed verzorgde optreden van Regurgitation Life. (Jeffrey)
Een van de exclusievere acts tijdens deze editie is Nader Sadek, de band rond de gelijknamige Egyptenaar. Deze kunstenaar verzorgde eerder het visuele aspect bij de optredens van bijvoorbeeld Mayhem en kan in dit project zijn muzikale ei kwijt, bijgestaan door een telkens wisselende bezetting. Zo werd debuut In The Flesh (2013) opgenomen door een ware sterrencast, bestaande uit zanger/bassist Steve Tucker (ex-Morbid Angel), gitarist Rune Eriksen (Mayhem) en drummer Flo Mounier (Cryptopsy) en is de recente ep ingezongen door Travis Ryan van Cattle Decapitation. Vandaag zijn deze sterren aan het deathmetalfirmament er echter niet bij en wordt Sadek bijgestaan door onder andere Seth van de Loo (Centurian, Severe Torture, ex-Nox) op zang en drummer Hannes Grossman (Necrophagist, Obscura). Het eindresultaat is interessant ook visueel, want het podium is versierd met boomachtige sculpturen en veel rook-, maar niet heel toegankelijk. Wel gaaf om eens gezien te hebben, maar dit soort conceptmuziek komt toch beter uit de verf als je ervoor gaat zitten en het over je heen laat komen, dan op een festival. (Wessel)
Bij Devourment komen de bezoekers goed los. De sfeer zit er vanaf het begin goed in, alhoewel ik moet zeggen dat de pauze tussen de nummers door wat lang duurt. Daarnaast maken de bandleden een wat vermoeide en niet optimaal gemotiveerde indruk. De meeste bezoekers vermaken zich desondanks met de smerige slam van de Amerikaanse formatie. Het zijn vooral de tracks van het debuutalbum Molesting The Decapitated (1999) die daarvoor zorgen en de circle pit groter maken. Postmortal Coprophagia, Choking On Bile, Self Disembowelment en Fucked To Death zijn de (on)smakelijke titels die de setlist sieren. Frontman Ruben Rosas licht bij onder andere laatstgenoemde (dragging women into bushes) de onverstaanbare lyrics nog even toe en spreekt de vrouwelijk bezoekers vriendelijk toe: This one goes out to you, whores!. Niemand lijkt erom te malen. De formatie uit Dallas bewijst hoe effectief slam death metal kan zijn, ook al is er bijna geen woord of noot te definiren. (Jeffrey)
Het werd hoog tijd dat het Zuid-Hollandse Sinister eens op Neurotic Deathfest speelde. De band rond de oude drummer en huidige vocalist Aad Kloosterwaard heeft met Cross The Styx (1992), Diabolical Summoning (1993) en Hate (1995) immers een aantal internationaal vermaarde klassiekers op zijn naam staan en was begin jaren negentig met zijn volgeblaste stijl zelfs van invloed op de ontwikkeling van Amerikaanse bands als Cannibal Corpse en Nile. Het is echter jammer dat ze juist van die klassiekers niets spelen, maar enkel materiaal van The Carnage Ending (2012) en The Post-Apocalyptic Servant (2014), de twee albums die met de huidige line-up opgenomen zijn. Alsnog is dit optreden best vermakelijk. Toep Duin (o.a. ex-Putrefied) is een monsterlijke drummer met een heel kenmerkende, stuwende stijl en het nieuwe materiaal, met veel gave tempowisselingen, mag er ook best wezen. Het negeren van het eigen roemruchte verleden is echter vreemd en teleurstellend. Volgende keer graag Awaiting The Absu of de titeltrack van Cross The Styx heren! (Wessel)
Een van de bands waarvoor ik gekomen ben, is Entombed A.D.. De Zweden stellen niet teleur. Integendeel, de heren komen met een ijzersterk en headlinerwaardig optreden dat ze terecht op veel bijval komt te staan. Lars-Gran Petrov heeft altijd wel zin in een feestje, zo ook vandaag. Vrijwel constant zoekt de frontman persoonlijk contact met het publiek en daarmee kan hij op veel sympathie rekenen. Het draagt bij aan een prettig schouwspel terwijl ondertussen de old school death n roll voor zich spreekt. Veel oude krakers van de eerste drie albums komen voorbij, zoals Stranger Aeons, Eyemaster, Living Dead, Out Of Hand en Chaos Breed. Opvallend sterk is Second To None, dat op het meest recente album staat. Ondanks het feit dat Nico Elgstrand vanavond de enige gitarist is, klinkt het geheel (vanaf het overtuigende Revel In Flesh) lekker vet. Alleen tijdens de solos mis je een tweede gitarist. Met een mooie uitgebreide versie van publieksfavoriet Left Hand Path lijkt het optreden erop te zitten, maar vervolgens komen er nog vier tracks langs. Hiermee overschrijdt men de geplande speelduur ruimschoots, maar het doet alleen maar om meer verlangen. Entombed A.D. is het absolute hoogtepunt van de vrijdag. (Jeffrey)
Het is aan Tribulation om de eerste festivaldag af te sluiten. Met de Zweedse metalformatie weet je nooit waar je aan toe bent. Die opmerking is overigens positief bedoeld, want zowel het agressieve debuut The Horror als het sfeervolle en avontuurlijke The Formulas Of Death maakten veel indruk op mij. Van beide albums komen vandaag wat nummers aan bod en aangezien het de dag is dat het nieuwe album Children Of The Night uitkomt, spelen de geschminkte heren ook daarvan een paar tracks. Zowel het oude als het nieuwe materiaal komt erg goed door en is de show naast die van Entombed A.D. voor mij een van de hoogtepunten van de vrijdag. Het viertal muzikanten imponeert zowel met een intense podiumpresentatie als met zeer sfeervolle muziek, waarbij opgemerkt moet worden dat de tracklist erg goed in elkaar zit. De diverse stijlen van de verschillende platen vloeien daardoor mooi in elkaar over, ook die van het vandaag verschenen derde album Children Of The Night, dat weer een hele andere kant van het viertal muzikanten toont: een kruising tussen heavy metal en progressieve rock. Alle lofzang ten spijt, maar het is niet druk in de kleine zaal. De complexe muziek is voor lang niet iedereen weggelegd en zou beter tot zijn recht komen met publiek dat echt speciaal voor deze band en specifieke stijl gekomen zou zijn. Neemt niet weg dat de bezoekers die de moeite nemen om het optreden te bekijken, een welverdiend applaus geven aan het einde van de avond. (Jeffrey)
Pagina 1: vrijdag 17 april
Pagina 2: zaterdag 18 april
Pagina 3: zondag 19 april
