Ik kende Dust Bolt als een degelijke Duitse thrashband die een aantal aardige albums voortgebracht had, waarvan vooral de laatste twee in mijn geheugen zijn blijven hangen. Mass Confusion uit 2016 is een geslaagde combinatie van Anthrax en Suicidal Tendencies, compleet met een zanger wiens stemgeluid toevallig ook nog eens bij vlagen sterk op dat van Mike Muir lijkt. Geen al te opmerkelijk album, maar gewoon een leuke old-school thrashplaat waar je lekker op kunt bangen tijdens het gamen.
Het hierop volgende Trapped In Chaos uit 2019 is minstens zo goed als zijn voorganger, met aardige riffs in de hoogste versnelling en genoeg tempowisselingen om de nummers interessant te houden. De hardcore-invloeden van Mass Confusion zijn vrijwel helemaal verdwenen, wat de plaat een consistentere klassieke thrash-sound geeft.
Beide albums klinken agressief, intens en hebben een herkenbare identiteit. Geen hoogvliegers, maar gewoon degelijke Duitse kwaliteit. De band bouwde sinds 2007 ook aan een goede livereputatie en leek zijn plek in de metalwereld wel gevonden te hebben. Maar blijkbaar vonden de heren het na vijftien jaar zwoegen in de middenmoot tijd om de definitieve stap naar de top te maken door hun sound te moderniseren.
De nieuwe release Sound & Fury is namelijk van een heel ander gehalte dan het voorgaande werk. Het meegeleverde persbericht vermeldt in ronkende taal dat dit nieuwe album de sound van de band op luidruchtige wijze herdefinieert en dat het een grote stap voorwaarts betekent. Geherdefinieerd is de sound zeker, zoveel is duidelijk na de eerste luisterbeurt, maar of je het ook een grote stap voorwaarts kunt noemen, hangt heel erg af van hoe je voorwaarts definieert.
Over het algemeen kan ik vernieuwingsdrang wel toejuichen, maar Sound & Fury toont aan dat vernieuwing zonder goed uitgedacht plan zelden tot iets goeds leidt. Want met de nieuwe richting die ze hebben ingeslagen, zijn de heren bij de eerste de beste afslag meteen de weg kwijtgeraakt. Er zijn hier en daar wat goede riffs te horen, maar de songs missen richting en eenheid en lijken vooral te bestaan uit aan elkaar geplakte fragmenten en half uitgewerkte ideen die niet goed bij elkaar passen.
I Witness is nog een van de interessantere nummers. Het heeft een Anthrax-vibe en kent een aardige eerste helft, maar verzandt uiteindelijk in een soort breakdown die maar liefst een minuut duurt en eigenlijk het hele nummer verknoeit. De opener Leave Nothing Behind begint als een Slipknot-track, maar gaat dan ineens over in een radiovriendelijk refreintje met cleane zang en een modernere, poppy metalsound. Daarna wisselen ruig en poppy elkaar af, alsof je naar twee nummers tegelijk zit te luisteren. Om het geheel af te maken, eindigt het ook nog met een tenenkrommend koortje dat volkomen misplaatst is.
En dit gaat zo het hele album door, waarbij de band voortdurend over de muur heeft gekeken hoe andere, succesvollere bands het doen. Sound & Fury klinkt als een slechte Slipknot-cover. Love Reality heeft een intro dat zo bij Electric Callboy weggehaald lijkt te zijn. Disconnection leent flink van het Metallica uit het tragere post-Black Album-tijdperk. Er zit een irritant keyboarddeuntje in de refreinen en na de solo verzandt het nummer in onnavolgbare tempowisselingen. En dan heb ik het nog niets eens gehad over de ballad waarmee het album eindigt: Little Stone, gespeeld op een elektrische piano, gezongen met een snikkende stem vol echo en met aanzwellende violen in het refrein. Onvervalst melodrama van het slechtste soort dat volstrekt niet op deze plaat thuishoort. Op geen enkele plaat, trouwens.
Kortom, Sound & Fury is niet echt meer een thrashalbum te noemen, ook al is er hier en daar echt nog wel een lekkere riff te bespeuren en zijn de muzikanten vaardig genoeg. Het is een potpourri van invloeden en genres zonder hart, hangt van los zand aan elkaar en mist bovendien de energie en agressie van hun eerdere werk. Een mogelijke oorzaak ligt wellicht besloten in de ontstaansgeschiedenis van dit album. De nummers werden geschreven door frontman Lenny Bruce, de belangrijkste songwriter van de band, die zich tijdens de lockdown had opgesloten in zijn eigen studio om aan het album te werken. Een echt do it yourself-album, zoals hij zelf zegt, dat is opgenomen zonder label en zonder producer.
Met een goede producer die voor de broodnodige richting had kunnen zorgen, was het misschien nog wat geworden, maar dit richtingloze knip- en plakwerk heeft geen coherent album opgeleverd en is gewoon niet leuk om naar te luisteren. Iemand had Lenny af en toe uit zijn studio moeten halen, een hand op zijn schouder moeten leggen en zeggen: Nee, Lenny, dit lijkt me geen goed idee. De band moet maar snel terug naar zijn roots. Er zal namelijk altijd behoefte zijn aan het soort goede, degelijke, onvervalste thrash waar Dust Bolt om bekend stond.
Tracklist:
1. Leave Nothing Behind
2. I Witness
3. I Am the One
4. New Flame
5. Burning Pieces
6. Sound & Fury
7. Love & Reality
8. Bluedeep
9. Disco Nnection
10. You Make Me Feel (Nothing)
11. Feel the Storm
12. Little Stone
