Fallujah wist vooral te overtuigen met het tweede album The Flesh Prevails (2014). Dit ondanks de matige productie. Dreamless (2016) is gematigder en legt de nadruk op sfeer. Op die commercilere plaat zijn Tori Letzler (live-vocalen bij Fallujah) en Katie Thompson (Chiasma) te horen. Undying Light (2019) leverde vooral veel negatieve kritiek op. De plaat weet de aandacht moeilijk vast te houden, het stemgeluid van Anthony Palermo valt niet goed in de smaak en de zangeressen worden gemist. Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen. Empyrean overtreft al mijn verwachtingen.
Gitarist Scott Carstairs heeft zich de kritiek op het creatieve risico dat hij nam met Undying Light zeker aangetrokken. Empyrean is beloofd als een "return to form". Allereerst is de bezetting gewijzigd. Van de originele band is sowieso niet veel over. Alleen Scott Carstairs en drummer Andrew Baird zijn een constante factor. Nieuwkomers zijn frontman Kyle Schfer (Archaeologist) en bassist Evan Brewer (ex-The Faceless, ex-Entheos). Naast diepe grunts beschikt Kyle Schfer over een goede zangstem. Evan Brewer drukt een behoorlijk stempel op de vernieuwde sound. Zangeressen Tori Letzler en Katie Thompson doen ook weer mee. Daarnaast bevat de plaat gastbijdragen van Chaney Crabb (Entheos) en gitarist David Wu (All To The Grave).
The Bitter Taste Of Clarity maakt onomwonden duidelijk dat Fallujah met Empyrean een andere toon aanslaat: krachtiger, dreigender en bruter. De kenmerkende leads van Scott Carstairs laten opvallend lang op zich wachten. In tegenstelling tot eerdere platen staan zijn technische vaardigheden iets minder op de voorgrond. Ieder bandlid neemt volledig de ruimte om te excelleren waar dat passend is in het geheel. En misschien is het vloeken in de kerk, maar het gevarieerde stemgeluid van Kyle Schfer bevalt mij beter dan het gegrom van Alex Hoffmann. Radiant Ascension laat weinig te wensen over met verfijnde harmonien en datzelfde geldt voor Embrace Oblivion. De koers van Fallujah is onmiskenbaar gecorrigeerd en veranderd.
Je zou kunnen stellen dat het album voortborduurt op Dreamless. Het verschil is vooral dat de lengte van de sfeervolle, ingetogen passages drastisch ingekort is. Wat mij betreft komt dat het luisterplezier ten goede, maar anderen zullen het filmische karakter missen. Toch ben ik nog niet volledig tevreden met deze plaat. Edens Lament behoort tot de favorieten, maar bij Into The Eventide ligt verveling op de loer. Dat ligt niet aan de lengte van het nummer, want afsluiter Artifacts heeft daar geen last van. De grunts en screams van Chaney Crabb tillen Mindless Omnipotent Master naar een hoger niveau, maar het verplichte instrumentaaltje Celestial Resonance weet niet te boeien. De bijdrage van David Wu in Duality Of Intent valt niet op, maar dat is ook lastig naast een virtuoos als Scott Carstairs. Een fraaie duosolo zou een betere keuze zijn.
Met Empyrean keert Falujah terug naar de stijl van The Flesh Prevails en Dreamless. Vooral bassist Evan Brewer is een aanwinst voor de band en wat mij betreft is dit het sterkste album tot nu toe van de heren. Het is daarom een beetje zuur dat de plaat toch nog wat te wensen overlaat.
Tracklist:
1. The Bitter Taste Of Clarity
2. Radiant Ascension
3. Embrace Oblivion
4. Into The Eventide
5. Edens Lament
6. Soulbreaker
7. Duality Of Intent
8. Mindless Omnipotent Master
9. Celestial Resonance
10. Artifacts
