De eerste luisterbeurten is Undying Light dan ook wennen. Allereerst vanwege de vocalen, die meer metalcore- dan deathcoregeorinteerd zijn. De grunts hebben plaatsgemaakt voor hoge screams. Dat leidt tot veel discussie onder de fans. Het ene deel kan er helemaal niets mee en vindt ze niet passen. Het andere deel juicht dit andere type, gevarieerdere extreme vocalen juist toe. Anthony is trouwens geen onbekende voor de bandleden. Hij zit samen met bassist Bob Morey in Underling en was al betrokken bij Fallujah ten tijde van het debuutalbum The Harvest Womb (2011).
Er zijn dit keer geen gastartiesten te horen. Helaas geen vrouwelijke, cleane vocalen dus die voor afwisseling zorgen, maar veelal screams. Ondanks dat Anthony wel wat varieert, nemen de hoge screams een aanzienlijk percentage van de vocale bijdragen in. Wat meer afwisseling had op zijn plaats geweest. Gelukkig zijn er hier en daar wat passages met heldere, kalmerende zang (in het emotionele Dopamine en in het dromerige, The Ocean- meets Alcest-achtige The Ocean Above).
De naar de gelijknamige Irakese stad vernoemde band speelt nog altijd atmosferische, technische deathcore met progressieve metal- en post-metaltwists. Het nieuwe songmateriaal is evenwel in zijn opzet veel sfeergerichter en bevat minder etherische, kosmische leads. Groovy riffs zijn er nog wel, bijvoorbeeld in Hollow en Departure, maar ze staan wat zachter is de mix dan voorheen. Ze zijn bovendien cleaner, zodat deze release iets meer ademt dan zijn voorganger. Het resultaat is een plaat die afgezien van de screams minder agressief overkomt, meer voelt als een roes en n die het van zijn sfeer moet hebben.
Van pakkende ideen moet deze vierde full-length het echter niet hebben. En van de songs die het beste blijft hangen, is Distant And Cold. Het is een doomy post-metaltrack, die geheel is voorzien van dromerige, heldere zang met een bijna psychedelische touch. Even geen technische hoogstandjes, zoals in Eyes Like The Sun, maar darkmetalriffs en zweverige leads. Ook Sanctuary is een blijver. Onder andere omdat dit nummer met zijn techdeathbenadering (Obscura) en intelligente plaatsing van het halfclean gezongen refrein net als Distant And Cold wezenlijk anders klinkt dan de rest van de songs.
Andere highlights zijn Last Light, waarin de open akkoorden mooi samengaan met de leadpartijen, en Ultraviolet, dat dreigend begint la Nero Di Marte, en stevig en gefocust vervolgt met wat Gojira-achtige grooves en soleerwerk.
Kritiek is er echter ook. Zo gebeurt er vanwege de straightforwardbenadering minder interessants op instrumentaal gebied. Daarnaast heeft Fallujah moeite met spanning opbouwen en nummers maken met een kop en staart. Zo voelen sommige songs onaf en kunnen ze vlak overkomen. Opeens zijn ze afgelopen of is er een fade-out die wat makkelijk gekozen lijkt boven de optie om echt een treffende punt achter een compositie te zetten. En hoewel er variatie tussen de songs zit, grijpt de groep wel vaak op dezelfde vibe en aanpak terug. Bovendien blijft het aantal memorabele ideen of songs zeer beperkt, met als gevolg dat het album bij vlagen voortkabbelt.
Undying Light blijft dus helaas achter bij de hoge verwachtingen. Het is net als de rest van de discografie van de formatie uit Californi een release die je vaker moet beluisteren om deze op waarde te kunnen schatten. Je gaat in de muur van geluid steeds meer ideen oppikken die de complexe puzzel steeds completer maakt. Neem het onderscheidende drumwerk in Hollow en de progtwists in de ritmiek van Dopamine. De herinneringswaarde is niet hoog, maar wie zich laat meevoeren door de sferische stroom van klanken en de sociaalkritische teksten, haalt hiermee een aardig album in huis. Toch heeft Fallujah in het verleden beter gepresteerd.
Tracklist:
1. Glass House
2. Last Light
3. Ultraviolet
4. Dopamine
5. The Ocean Above
6. Hollow
7. Sanctuary
8. Eyes Like The Sun
9. Distant And Cold
10. Departure
