We mogen er inmiddels toch wel van uitgaan dat liefhebbers van progressieve melodeath Belakor kennen? De Australische groep bracht met Stones Reach (2009) immers een prachtalbum op de markt die een exponentile groei van de fanbase teweegbracht. Ook Of Breath And Bone (2012), dat er goed op aansluit, en het progressieve Vessels (2016) verdienen het om regelmatig op de draaitafel te liggen. Hoe is dat met de vijfde full-length?
Coherence is steviger, zwaarder en directer dan zijn voorganger. Openingstrack Locus doet bijvoorbeeld terugdenken aan de tijd van Stones Reach en Of Breath And Bone en ook het atmosferische Valence (n van de hoogtepunten) komt daarbij in de buurt. De typische, springerige typmachineriffs zijn terug en Opeth, Enslaved, In Flames, Anathema en Insomnium lijken nog altijd de voornaamste inspiratiebronnen. Het is weer meer een melodieuze deathmetalplaat dan zijn experimentele voorganger. Dat terwijl er beslist nog veel rustige en filmische passages zijn, waaronder gesproken passages, die als cement tussen de tracks werken. De kalme secties zijn beter dan voorheen gentegreerd en wat dat betreft doet de collectie composities zijn naam eer aan. Daarnaast lijkt er ook wat Agalloch in de receptuur verwerkt te zijn, zoals blijkt uit Foothold, dat ook in de smaak zal vallen bij Enslaved- en Anathema-liefhebbers.
Bovendien pakken de nummers op Coherence je sneller dan die op Vessels, dat vooral een progressieve groeiplaat is. Dat begint al bij opener Locus, dat alle kenmerkende elementen van Belakor bevat: de hese grunts (die soms wel iets van Johan Hegg van Amon Amarth hebben), de fraaie gitaarpartijen, het sfeervolle piano- en toetsenspel en de herkenbare bas- en drumpartijen. Het Opethiaanse, instrumentale Sweep Of Days is niet alleen sfeervol, maar bevat prachtige harmonien van het gitaristenduo Shaun Sykes en George Kosmas. Die twee zijn al jaren d voornaamste smaakmakers en ze zijn dat ook nu weer.
Maar meer dan ooit is het anno 2021 een teamprestatie. Coherentie is het toverwoord. Vrijwel alles past in elkaar en sluit goed op elkaar aan. Iedereen krijgt de ruimte die hij verdient. Dit keer staan de baspartijen van John Richardson prominenter in de mix, waardoor het album wat zwaarder aandoet. Bovendien is er een prima samenhang in de mix van Jens Bogren en de mastering door Tony Lindgren is ook dik in orde. Het klinkt filmisch waar het filmisch moet klinken (The Dispersion en Indelible) en het beukt waar het beuken moet (Hidden Window). De wonderschone, melancholische leadgitaarpartijen zijn een streling voor de geest, vooral als ze elkaar naar grotere hoogte stuwen, zoals in Valence.
Coherence is zowel herkenbaar als in voldoende mate vernieuwend. Be'lakor staat garant voor kwaliteit en blijft zich ontwikkelen. Niet alleen technisch en productioneel, maar ook op het gebied van songwriting zijn de puntjes op de i gezet. Kritische fans zullen echter wel enkele punten van kritiek kunnen vinden. Zo episch als From Scythe To Sceptre en Countless Skies van Stones Reach is het nieuwe werk namelijk niet, maar fases in Locus, Hidden Window, Valence en het meer dan twaalf minuten durende Much More Was Lost komen heel dicht in de buurt. Deze vijfde full-length is de meest volwassene in de discografie. Het resultaat van de constructieve samenwerking is n van de beste albums van Belakor, dat hiermee de weinige fans van progressieve melodeath die deze band nog niet kennen, over de streep zal trekken.
Tracklist:
1. Locus
2. The Dispersion
3. Foothold
4. Valence
5. Sweep Of Days
6. Hidden Window
7. Indelible
8. Much More Was Lost
