Op dit debuutalbum laten de Aussies een positieve indruk achter met hun mix van stijlen, variërend van heavy metal, black metal, folk, progressieve rock/metal en hoofdzakelijk melodeath. Invloeden komen onder andere van Dark Tranquillity, In Flames, Opeth, Emperor, Amon Amarth, Anathema en Iron Maiden. De melodische metal is doorgaans niet erg zwaar. De muziek heeft juist zowel een hele levendige vibe, waardoor het onmogelijk is om tijdens de uptempopassages niet mee te bewegen op de muziek, alsmede een droefgeestig atmosferisch karakter, wat tot uiting komt in de sfeervolle, rustige gedeelten en in het trage, zwaarmoedige The Desolation Of Ares.
De kracht van Be’lakor zit in de vele catchy melodieën, twinleads en harmonieën en de afwisseling in tempo en sfeer. Vanaf de eerste seconde van Neither Shape Nor Shadow is het genieten. Dit hoogtepunt begint met een energieke vibe, middels twinleads à la Iron Maiden en In Flames, maar vervolgt met een melancholische doompassage (een pianomelodie met atmosferische synthesizerakkoorden eronder). Daarna gaat het tempo weer omhoog. Deze afwisseling is kenmerkend voor de hele release. Soms zijn de overgangen nog wat abrupt.
De verschillende instrumenten en zang vullen elkaar perfect aan. De vocalen van George Kosmas komen wat kracht tekort, maar wennen wel. Ze vertonen overeenkomsten met die van Johan Hegg (Amon Amarth) en passen goed in het geheel. De baspartijen van John Richardson zijn nauwelijks hoorbaar in de wat dunne productie, in tegenstelling tot de drums van Jimmy Vanden Broek. Die krijgen juist veel ruimte, soms iets te veel, maar het doet gelukkig niet te veel afbreuk aan het geheel.
Het draait vooral om de riffs en keyboardmelodieën en die zijn mooi uitgelicht. De synergie tussen de gitaristen George Kosmas en Shaun Sykes en toetsenist Steve Merry stuwt het luisterplezier naar grote hoogten. Naast de opener zijn het vooral Tre’aste en A Natural Apostasy die de beste ideeën bevatten. In laatstgenoemde is er ook nog een aangenaam extraatje middels de fluitmelodieën van Megan Sykes. Het piano-intermezzo Paths (met donkere synthesizerakkoorden op de achtergrond) is een wat lang, maar tevens mooi rustpunt.
The Frail Tide is ondanks de genoemde punten van kritiek een indrukwekkend debuut. Een album vol afwisselende melodieuze death metal, waarin de melodieën het sterkste element vormen in combinatie met de serene sfeer tijdens de rustige momenten. Een ideale combinatie die op het meesterwerk Stone’s Reach nog mooier en volwassener is uitgewerkt. Be’lakor wist met The Frail Tide al vroeg zijn eigen sound te vinden en fans over de hele wereld aan zich te binden. Mocht je deze release nog niet hebben gecheckt, dan raad ik het bij deze aan!
Tracklist:
1. Neither Shape Nor Shadow
2. The Desolation Of Ares
3. Tre'aste
4. A Natural Apostasy
5. Paths
6. Sanguinary
.jpg){kind=small}
