2021 is een jubileumjaar voor Angelus Apatrida. Het is precies twintig jaar geleden dat de Spaanse thrashformatie werd opgericht. Vanwege de wereldwijde crisis kan dat niet met wervelende shows gevierd worden. De geplande ep is derhalve een volledig album geworden. Angelus Apatrida is de zevende full-length van de band uit Albacete, waarvan de bezitting sinds de oprichting ongewijzigd is. Na een dappere poging om een iets breder geluid te laten horen met Hidden Evolution (2015), keerde het viertal met Cabaret De La Guillotine (2018) terug naar de basis. Die lijn wordt met de nieuweling doorgezet.
De bezetting en de werkwijze zijn ongewijzigd, maar toch is er voor het eerst in twintig jaar een verandering doorgevoerd. De gitaren zijn lager gestemd (drop D) voor een krachtige, diepe sound. Die zwaardere sound in combinatie met furieuze teksten en de brute vocalen van Guillermo Izquierdo staan garant voor pure woede. Om die intensiteit volledig tot zijn recht te laten komen, is de plaat gemixt en gemasterd door Christopher "Zeuss" Harris (Rob Zombie, Overkill, Hatebreed). Het resultaat is verpletterend. Angelus Apatrida is nooit echt door politiek gedreven, maar de situatie in Spanje brengt daar nu verandering in. Alle teksten hebben betrekking op de problemen waar de bevolking, los van de pandemie, mee te kampen heeft: Vechtende politici, racisme, fascisme en homofobie. Uiteindelijk gaat het niet om politiek, maar om mensenrechten.
Het is toch prachtig dat je frustratie en woede in een creatief proces kunt omzetten naar een plaat waar de fans enorm blij van worden? Luister bijvoorbeeld naar The Age Of Desinformation, We Stand Alone of Childhood's End. Hoe agressiever de thrash, hoe vrolijker ik word. Dat is altijd al zo geweest. Vanaf het prille begin ben ik verknocht aan dit genre. Ouderwets goede Bay Area-thrash overheerst op deze plaat en natuurlijk zijn er vergelijkingen te trekken met de grote namen die de jaren tachtig domineerden. Zo doen de groovende passages, die zorgen voor voldoende variatie, denken aan Pantera. En ja, je hoort Metallica, Megadeth, Slayer, Kreator en nog een heel lijstje andere bands terug. Met thrash verdien je geen prijs voor originaliteit. Dat hoeft ook niet, mits je de muziekstijl tot in de puntjes beheerst. En juist dat kenmerkt Angelus Apatrida.
Angelus Apatrida is gesmeed in onrust. Een verplettende, agressieve thrasher waarmee de band opnieuw bewijst tot de kopgroep van het genre te behoren. Ondermaatse nummers vind je niet op deze plaat. Vlijmscherpe riffs, een lekker dreunende ritmesectie, een goede balans tussen melodie en agressie, goede songstructuren en dat alles gecombineerd met een perfecte sound. Mijn indruk is dat de band na twintig jaar nog altijd onderschat wordt en ondergewaardeerd is, ondanks dat deze al meer dan tien jaar bij Century Media zit. De voorganger Cabaret De La Guillotine benoemde ik twee jaar geleden tot de betere thrashplaten van de laatste jaren. Angelus Apatrida overtreft die plaat op alle fronten.
Tracklist:
1. Indoctrinate
2. Bleed The Crown
3. The Age Of Disinformation
4. Rise Or Fall
5. Childhoods End
6. Disposable Liberty
7. We Stand Alone
8. Through The Glass
9. Empire Of Shame
10. Into The Well
