Hoewel veel muzikanten balen dat ze al maanden niet kunnen touren, hebben sommigen nog nooit zoveel nieuw songmateriaal uitgebracht als in dit jaar. Een treffend voorbeeld van zo'n muzikant is Tom de Wit. Naast de covers en experimentele nummers op YouTube bracht de progmuzikant eerder dit jaar met Dreamwalkers Inc een live-album uit. De Amersfoorter sluit het jaar af met een nieuw solo-album, waarop hij hulp krijgt van bassist/producer/zanger Rich Gray (Aeon Zen, Annihilator), drummer Fabio Alessandrini (Annihilator) en cellist Remco Woutersen.
The Days The Clock Stopped is een conceptplaat over een aangrijpend moment in het leven van de multi-instrumentalist. Op 19-jarige leeftijd kreeg hij een darmziekte die zijn leven ingrijpend heeft veranderd. Jarenlang verbleef hij lange tijd in het ziekenhuis en leek de tijd stil te staan. Hij heeft er jaren niet over kunnen praten, maar nu is het moment om open te vertellen wat er is gebeurd.
Op een TDW-album gebeurt er per definitie veel. De hsp (hoogsensitieve persoon) laat op het meest recente Dreamwalkers Inc-werk al horen geleerd te hebben om het songmateriaal meer te laten ademen. Die ontwikkeling is doorgezet op The Days The Clock Stopped. Doordat het er rustiger aan toegaat, is er meer ruimte en dynamiek. De teksten zijn goed te volgen en vrijwel alle bijdragen krijgen de bewegingsvrijheid die ze verdienen. Dat zorgt voor een veel minder energieverslindende luisterervaring dan tijdens de rest van de discografie. De nummers vloeien mooi in elkaar over, waardoor je uitgenodigd wordt om de plaat als geheel te beluisteren.
Muzikaal gaat het er rustiger aan toe dan we gewend zijn van De Wit. Zo zijn er minder hectische momenten en is het melodieuze, licht progrockende Sleepless Angels harmonieus, atmosferisch en kalmerend. Riverside lijkt meer dan voorheen één van de voornaamste invloeden. Daarnaast hoor je elementen van onder andere Pink Floyd, Between The Buried And Me, Dream Theater, Porcupine Tree, Anathema en Pain Of Salvation. Zo lijkt In The Passing Light Of Day (2017) van laatstgenoemde een voorname inspiratiebron. Er zijn wel de nodige stevige passages, maar die passen prima binnen het geheel, zoals blijkt uit de prima overgangen in Clockstop – Insight 2 en The Pulse. Net als het fraai opgebouwde Clockstop – Insight X en Sleepless Angels tonen die tracks de progressie in songwriting.
Ook productioneel is er een grote sprong voorwaarts gemaakt in vergelijking met eerdere releases. De Wit werkt op dat gebied hier samen met Rich Gray (Aeon Zen, Annihilator). Het resulteert in een dynamischere sound dan voorheen. De groovy baspartijen hebben daardoor meer impact dan voorheen en datzelfde geldt voor het soleerwerk op gitaar, zoals blijkt uit Clockstop – Insight 2. Voor dat soleerwerk zijn liefst negen gastartiesten verantwoordelijk. Daarnaast hoor je evenveel koorleden.
Behalve complimenten is er ook kritiek. Zo zijn de extreme vocalen in Clockstop – Insight 2 bepaald niet overtuigend. Jammer, want verder is het één van de beste visitekaartjes dankzij geweldige melodieën en bijdragen, waaronder de geweldige gitaarsoli van Marco Sfogli. Hier en daar trapt De Wit toch weer in een oude valkuil, door té veel partijen bij elkaar te laten komen of té veel in een nummer te willen laten horen. Zo drukken riffs en toetsenpartijen elkaar soms weg, zoals in Epilogue – A String Of Repeats en het maar liefst achttien en een halve minuut durende No Can Do. Mede door deze kolos is de plaat een lange zit. Een ander punt van kritiek betreft de mix, die weliswaar verbeterd is ten opzichte van het verleden, maar bepaalde orgelpartijen staan wat dun in het geheel en komen daardoor niet voldoende tot hun recht.
Er komen dus héél veel elementen samen, maar de muziek ademt meer dan ooit. The Days The Clock Stopped is dan ook veruit het best gefabriceerde TDW-album. Op alle gebieden is er sprake van vooruitgang. Het is een plaat die sterk leunt op bepaalde stemmingen en memorabele ideeën bevat. Eén waarop De Wit zijn verhaal na veel jaren durft en wil vertellen en dat op integere wijze doet met progressieve rock/metal die de nodige luisterbeurten nodig heeft om begrepen te worden, maar meer dan de rest van de discografie uitnodigt om keer op keer beluisterd te worden.
Tracklist:
1. Crashscape
2. Clockstop – Insight X
3. Code Of Conduct
4. Clockstop – Insight 2
5. Sleepless Angels
6. The Pulse
7. Clockstop – Insight 3
8. Death And Her Brother Greg
9. No Can Do
10. Clockstop – Insight 4
11. Epilogue – A String Of Repeats
12. All We Could Do (bonustrack)
