Het Australische �space black metal�-project Mesarthim is pas vijf jaar actief, maar heeft er al een heel leven opzitten. Sinds het in eigen beheer verschenen debuutalbum Isolate (2015) heeft het anonieme duo achter deze groep een onstuitbare reeks ep�s en full-lengths op de markt gezet. De kwaliteit van het eigenzinnige tweetal staat daarbij buiten kijf. Het is niet gek dat het label Avantgarde Music zich heeft ontfermd over de prikkelende, in glooiende synthgolven gegoten (denk aan Violet Cold, Abstract Void, Germ en Progenie Terrestre Pura) black metal van Mesarthim � en en passant ook maar even al het oude werk opnieuw heeft uitgebracht.

The Degenerate Era is alweer de vierde langspeler. Deze verschijnt ruim een jaar na het uitstekende Ghost Condensate. De titel verwijst naar een toekomst waarin er meer dode of stervende dan nieuwe sterren in het universum zullen zijn. Waar de voorganger uit twee kolossale tracks van precies twintig minuten bestaat, is deze nieuwe plaat wat toegankelijker. Uitzondering hierop is openingstrack Laniakea, die een kwartier klokt, maar dat is dan ook eigenlijk een trilogie. Gezien de massale en voor niet-sterrenkundigen vrijwel onbevattelijke thematiek van het nummer (de naam verwijst naar een gigantisch cluster van meer dan 100.000 sterrenstelsels, waaronder ook de Melkweg en ons eigen zonnestelsel vallen), is zo�n lengte natuurlijk kinderspel.

Nog even los van de abstracte thematiek is The Degenerate Era vooral een bevestiging van de productiviteit en creativiteit van deze band. De sound ligt in het verlengde van de vorige releases, maar de ervaring die Mesarthim inmiddels heeft opgedaan, is goed te horen. Zo voelt de band zich duidelijk comfortabel in het verder oprekken van de grenzen en het experimenteren met grotere contrasten tussen felle blackmetalpassages en flitsende synthwave (die verrassend fijnmazig en rijk aan details is). Bovendien duiken er regelmatig relaxte, bijna lome, psychedelische invloeden op die absoluut naar meer smaken.

Het titelnummer is misschien wel het beste voorbeeld. De track explodeert ongeveer halverwege in een soort kosmisch vuurgevecht, met agressieve riffs en spacy toetsenwerk die op de luisteraar worden afgevuurd, om vervolgens via een bijna gemoedelijke, psychedelische solo (denk aan Enslaved ten tijde van Vertebrae) uit te monden in pure synthwave. Heel knap gedaan! Het afsluitende 618 is daarentegen het meest relaxte nummer dat Mesarthim tot nu toe heeft gecomponeerd. De sprankelende synths geven het geheel een bijzonder melodieuze tint mee. Ook zonder agressieve evenknie biedt de muziek meer dan voldoende diepgang om te intrigeren.

Ondanks de hoeveelheid aan releases blijft Mesarthim dus interessante en zeer rijke albums afleveren. The Degenerate Era doet niet onder voor het beste werk van dit tweetal en beklijft na iedere luisterbeurt meer, simpelweg omdat er zoveel te ontdekken valt. Een oorstrelend werkje dat een breed publiek verdient!

Tracklist:
1. Laniakea
Part 1. The Great Attractor
Part 2. The Zone Of Avoidance
Part 3. Dark Energy
2. The Degenerate Era
3. Time Domain
4. Paradox
5. 618