Merciless Savagery is het vijfde album van AntropomorphiA. Het vierde sinds de Tilburgse band tien jaar geleden de draad weer heeft opgepakt en deel uitmaakt van de stal van Metal Blade Records. Sermon Ov Wrath werd twee jaar geleden erg goed ontvangen, maar bij mij overheerste toen het gevoel dat er meer in had gezeten. Dat gevoel heb ik nu zeker niet. Merciless Savagery is een sterke plaat. Ook op de voorganger was de zwartegeblakerde death van AntropomorphiA relafief toegankelijk door het opvallend gevarieerde karakter, maar de extra aandacht voor een duistere sfeer tilt de nieuweling naar een hoger niveau.
AntropomorphiA weet zich te onderscheiden van de massa met een eigen stijl. Het is een catchy mix van groovende death en furieuze black metal. De zware grunts van gitarist Ferry Damen zijn goed verstaanbaar en het gevarieerde slagwerk van Marco Stubbe komt op vooral op deze plaat goed uit de verf. Dat zwartgeblakerde randje komt tot uiting in de leads die veelal met tremolo gespeeld worden. Dat geeft de muziek iets aanstekelijks. Sinds Rites Ov Perversion (2014) heeft de band versterking gekregen van Jos van den Brand (Acrostichon, Razend) als tweede gitarist. Dat komt het luisterplezier absoluut ten goede. Eind vorig jaar heeft bassist Marc van Stiphout de band verlaten. Zijn plek in de bezetting is ingenomen door Jeroen Pleunis (ex-Villainy), die vooral in The Darkest Light een hoofdrol weet op te eisen.
Wat vooral opvalt bij deze plaat is dat AntropomorphiA klinkt als een perfect afgestelde racemotor. De goed geoliede versnellingsbak schakelt moeiteloos tussen de verschillende versnellingen, elk gekenmerkt door een eigen basisriff. Door het melodieuze karakter doet deze plaat als geheel Scaninavischer aan dan Sermon Ov Wrath, maar klinkt deze tegelijkertijd bruter en zwaarder dan de voorganger. Het duistere sfeertje maakt Merciless Savagery helemaal af. De nummers doen nauwelijks voor elkaar onder en welke tracks tot de favorieten behoren, kan van dag tot dag verschillen. De enige constante is Cathedral Ov Tombs, die er naar mijn mening net iets bovenuit steekt en met zeven minuten de langste track op de plaat is. In dit nummer komt die perfecte combinatie van black en death tot uiting en de eenvoudige off-tone duosolo, voorafgegaan door een logge groove, is uiterst effectief.
Een andere track die opvallend vaak op mijn denkbeeldige lijstje van favorieten staat, is Wailing Chorus Ov The Damned, vooral vanwege de fraaie opbouw en de verslavende leads. Het zal een kwestie van smaak zijn, maar voor Luciferian Tempest had ik wel een paar luisterbeurten nodig alvorens ik het nummer volledig wist te omarmen. De gastvocalen van Farida Lemouchi (The Devils Blood, Molasses) wisten mij niet meteen te overtuigen, ondanks dat ik het occulte, sacrale karakter wel meteen wist te waarderen. Het is geen nieuw element voor AntropomorphiA, want Sermon Ov Wrath bevat een gastbijdrage van Ryanne van Dorst (DOOL).
Over het geheel genomen bevatten de nummers wat minder groovende death en staan de furieuze tremololeads iets sterker op de voorgrond. Verder borduurt deze plaat voort op Sermon Ov Wrath. Die plaat heb ik weer meerdere luisterbeurten gegund om te bepalen waarom ik twee jaar geleden het idee had dat er meer ingezeten had en ik ditmaal dat gevoel helemaal niet heb. Dat heeft vooral te maken met het samenspel tussen de muzikanten, maar ook de songstructuren op Merciless Savagery zijn beter. Geen enkel moment heb ik het idee dat een overgang of een tempovariatie fraaier had gekund. Heb ik dan geen enkel kritiekpunt te noemen? Nee. Chapeau heren!
Tracklist:
1. Merciless Savagery
2. Requiem Diabolica
3. Womb Ov Thorns
4. Cathedral Ov Tombs
5. Apocalyptic Scourge
6. Wailing Chorus Ov The Damned
7. Luciferian Tempest
8. The Darkest Light
9. Unsettling Voices
