Hoewel van de muziek raak je niet in een feeststemming. De melancholische rock is eerder indrukwekkend en zorgt ervoor dat je in een reflectieve staat belandt. De originele versies maken al veel indruk, maar de bewerkingen zonder gitaar, bas en drums die op de jubileumrelease In Silence staan daar word je pas echt stil van.
De elektronicaklanken en -ritmiek maken de dienst uit op deze release, samen met de kenmerkende, emotionele voordracht van zanger Marco van der Velde, die tevens verantwoordelijk is voor een groot deel van de toetsenpartijen. Het is wel even wennen om de songs in een heel ander jasje te horen, maar al snel maken deze ambient versies veel indruk. De emotionele essentie van de muziek is namelijk behouden gebleven. Die gevoelskern is altijd de kracht geweest van de muziek van The Wounded en dat is met In Silence niet anders.
Het is buitengewoon knap hoe de heren erin zijn geslaagd die essentie terug te laten komen met slechts zang en keyboard. Bovendien pakken de tracks zeer dynamisch uit. Op een slimme manier is er door het weglaten of juist het toevoegen van elektronische ritmiek en de kleur van de keyboardklanken (mistig of juist helder) een verandering van emotie toegevoegd, waardoor de release veel afwisseling bevat. Bovendien voegt Marco door te variren in volume en techniek veel diversiteit en karakter toe.
Slechts de afstemming en mix van vocalen in A Dance With The Insane had beslist beter gemogen en het einde met een experimenteel geluid is apart. Voorts is Wolves We Raised wat aan de korte kant. 2.53 minuten ten opzichte van de zeven minuten van de originele versie levert een dj-vu-gevoel naar Falling Deeper van Anathema op. Die release bevat een aantal te korte bewerkingen van overigens zeer fraaie klassiekers.
Verder zijn er slechts complimenten voor de manier van arrangeren en produceren. Prachtig hoe de gitaarsolo aan het einde van Day Of Joy is vervangen door een eenvoudige, maar memorabele en doeltreffende keyboardmelodie. Hetzelfde geldt voor Marcels bijdragen tegen het einde van We Pass Our Bridal Days. Het zijn van die ideen die eindeloos door mogen gaan, nooit vervelen en je in hogere sferen brengen. Het fragiele The Art Of Grief, dat zijn titel eer aandoet, en Monument zijn voorbeelden van hoe diep de muziek reikt. Je wordt er stil van. Je kunt er alleen maar met veel bewondering naar luisteren.
The Wounded heeft nooit teleurgesteld en doet dat ook nu niet. Uiteraard zit niet iedereen te wachten op dit soort arrangementen, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van deze rustgevende, ingetogen versies. Meer nog dan bij de reguliere albums moet je hiervoor in de stemming zijn. Het beste kun je ze beluisteren in een geluidsdichte ruimte in het donker. Neem er de tijd voor, ontspan en geniet.
Tracklist:
1. This Paradise
2. Day Of Joy
3. Wolves We Raised
4. A Dance With The Insane
5. Red
6. We Pass Our Bridal Days
7. The Art Of Grief
8. Monument
9. The Cold
