Nee, ik ontdek steeds meer dingen waarvan ik achteraf denk, gelukkig dat we het zo gedaan hebben. In de studio viel op een gegeven moment alles op zijn plaats. We moesten namelijk ook nog enkele dingetjes in de studio zelf schrijven waaronder sommige keypartijen. En dat iedereen heel erg enthousiast is over de plaat is alleen maar iets om trots op te zijn. Waar we nu mee bezig zijn zal voor ons in de toekomst de herinnering aan deze tijd bepalen, en met alle maatschappelijke en politieke problemen in deze tijd, is het wel fantastisch, dat de band in ieder geval als een positief iets in je herinnering wordt gegrift.
En tot nu toe hebben we nog geen wanklank gehoord. Iedereen is zeer verrast en dus zijn wij zeer blij, al was het bij de vorige platen The Art of grief en Monument natuurlijk ook al wel een feest wat dat betreft. Buiten de Benelux hebben we nog niet echt veel reacties binnen omdat hij in Duitsland bijvoorbeeld nog moet uitkomen, maar de reacties die er zijn, zijn wederom zeer lovend. Rockhard, voor ons toch een iets moeilijker blad dacht ik, gaf ons toch een acht.
Voor de rest zijn de pre-reacties zeer goed, al blijven we ons ervan bewust dat mensen die de stijl van muziek niet mooi vinden onze plaat ook minder zullen vinden. Ik denk dat onze stijl daarvoor weer een beetje te apart is. Tot nu toe echter zijn verschillende muziekbladen van diverse stijlen zeer positief. Een bevestiging dat je wat dat betreft je werk goed hebt gedaan. Al vinden we het veel belangrijker wat ten eerste wij ervan vinden, dan het publiek en dan pas de pers.
Maar de pers is wel je opening naar veel mensen toe en dan is het maar goed dat iedereen zo positief is.
Het album is, volgens het boekje, gemaakt tussen april en december van vorig jaar. Dat is een behoorlijk lange tijd. Welk deel hiervan is besteed aan de opnames, en hoeveel tijd was er daarna nog nodig aan het sleutelen aan het album?
Nou de periode is op zich lang, maar je zit natuurlijk niet die hele periode in de studio, dat zou absurd zijn.
Maar er werd dan weer een week dan weer een weekend of een dag in de studio gewerkt omdat iedereen binnen de band natuurlijk ook niet zo maar even een half jaar vrij kan krijgen van zijn werk of studie. Wel zijn we in totaal denk ik anderhalf tot twee maanden bezig geweest waarvan zeker drie weken voor de mix en master.
Kijk, je hoort ook wel vaak van de grote bands dat ze een jaar in de studio zitten, maar soms maar twee uurtjes per dag bezig zijn omdat je gehoor al snel verzadigd raakt. Wij hebben voor dit album de vrijheid gekregen van Coldblood Industries / Ebony Tears dat we gewoon door konden gaan totdat het goed was. Dat kost toch een bijhoorlijk zak met euros en daar hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt om samen met Berthus van Frankys Recording Kitchen een super goed product af te leveren.
De tekst van 18. Carat Dust gaat volgens mij over iemand die er niet bij hoort, maar daar eigenlijk ook niet om geeft. Spreek je hier uit ervaring?
Ja, maar ik denk dat iedereen in een bepaalde scne wel weet waar ik het over heb. Of je je nu kleedt als gothic of metal, je komt dat allemaal tegen. Mensen die zich kleden naar een bepaalde muziekstijl worden altijd op een bepaalde manier door mensen aangestaard en behandeld, al is het de laatste jaren minder geworden. Ik vind juist als je zo met een bepaalde muziekstijl bezig bent dat je je er naar gaat kleden dan is dat iets om respect voor te hebben. Je hebt in ieder geval iets spannends in je leven. Het was wel een stuk anders toen ikzelf nog met lang haar, een stretchbroek en een Anthrax, Exodus, of Morbid Angel shirt aanliep.
Eind jaren tachtig was de maatschappij een stuk conservatiever wat dat betreft. Ik heb zelfs mijn school niet eens kunnen afmaken omdat ik een paardenstaart had en niet in de winkel kon stagelopen, terwijl ze nu juist mensen vragen met lang haar voor en bepaalde image. Voor mij gaat dit nummer over vroeger tot nu. Ik was een behoorlijke loner op school en werd nergens door begrepen met mijn rare gedachten en fantasien. Terwijl ik vond dat iedereen teveel met de maatschappelijke wereld bezig was. Dan komen er natuurlijk veel pesterijen en dat gaat er soms zeer grof aan toe. Ik heb er gelukkig niet een zeer grote trauma aan over gehouden al ben ik wel een redelijk wantrouwende persoon die constant alert is voor dingen om me heen.
Ik probeer alle negatieve dingen in positieve zaken om te draaien. Om de negatieve dingen als positief te gebruiken, dat moet je leren en dat heb ik geleerd door de jaren heen. De mensen om me heen zijn belangrijk, niet iemand die zo maar even opduikt iets van mij weet te vinden en dan weer vertrekt. Daar kun je niets mee, want zoals ik in de tekst zeg, over een paar jaar zijn we allemaal een hoopje stof waar onze kinderen hun voetstappen in drukken, dus moet ik me dan druk maken om een of andere zielige idioot die weer iets van mij moet vinden terwijl hij helemaal niets van me weet. Nu even niet. Dan kan ik me wel over andere dingen druk maken, zoals hoe de mensen ten opzichte van elkaar veranderen. Als je ziet hoe jonge kinderen soms tegen je praten, met kanker op en krijg de tyfus, dan baart dat meer zorgen. Dan maar vroeger, toen kreeg je een klap op je tomaat. Nu direct een pistool voor je kop of een mes in je donder. Ik probeer echter wel respect voor iedere mens te houden, je kunt elkaar niet mogen maar natuurlijk wel respecteren.
De meeste teksten op het album zijn niet al te vrolijk. Put je uit ervaring, of schrijf je dit soort teksten omdat het goed bij de muziek past?
Nee, ik kan niet zomaar een fictieve tekst schrijven en dat even voor de volle honderd procent brengen. De teksten zijn gebaseerd op dingen die mensen zijn over komen om me heen, ze zijn meestal autobiografisch. Ik zie, hoor en voel dingen die me soms diep kunnen raken en die onderwerpen verwerk ik in de teksten. De meeste teksten zijn zoals ik al zei eigen ervaringen of visie die ik op papier zet. Maar ik heb zoals in Garland op Monument natuurlijk niet zelf in een oorlog gevochten. Ik ben al van kinds af aan obsessief genteresseerd in de tweede wereld oorlog en verzamel alles wat daarmee te maken heeft. Ik lees ontzettend veel over de oorlogvoering en ook de psychologie achter de oorlog. Ook wat het psychisch met de soldaten en burgers deed. Als ik met een oude man aan de praat kom probeer ik altijd iets los te krijgen over de oorlog en soms levert dat een prachtig verhaal op die je kan ontroeren. Dan kom ik wel tot een bepaald beeld van hoe ik in een oorlog zou staan. Je komt dan niet eens bij de ervaring in de buurt, maar toch. Ik probeer het te zien en dat verwerk ik dan in een tekst.
Wat schrijf je eerst, de tekst of de muziek?
De tekst ligt altijd klaar, maar moet soms passend in een nummer worden geschreven. Gelukkig hoef ik nooit veel aan de woorden te veranderen zodat het stuk nooit teveel van zijn originaliteit verliest. Iets wat toch zeer belangrijk is voor mijzelf omdat het soms om zeer persoonlijke zaken gaat. Vaak schrijf ik een stuk muziek waar ik bepaalde gevoelens van me afschrijf, die lading houdt het ook altijd en dan pak ik de bijpassende tekst erbij of ik schrijf een nieuwe bijbehorende tekst. Er wordt nooit zomaar lukraak aangeschreven, omdat het voor mij zeer belangrijk is dat een stuk een bepaalde lading heeft en ook blijft houden.
Men rekent jullie meestal tot de gothic metal, maar jullie muziek lijkt erg geinspireerd door de gothic rock uit de jaren 80. Luister je daar veel naar?
Ja, uiteraard heeft die periode ons sterk benvloed omdat we ook in die tijd zijn opgegroeid. Ook de metal en de grunge scne heeft een betekenis gehad voor ons. Mij maakt het niet zoveel uit in welk hokje ze ons plaatsen als de muziek maar wel bij de juiste mensen terecht komt. Gelukkig hebben we liefhebbers in alle genres dus wat dat betreft is het nooit zo'n probleem. Het belangrijkste is dat ze kunnen waarderen wat voor muziek The Wounded maakt en dat ze daar wat mee kunnen. We krijgen fanmail van Argentini tot aan Vietnam, en we hebben twee fanclubs in Turkije en binnenkort in Griekenland. Dan kan het mij niet zo veel schelen wat ze ons noemen. Zolang de muziek maar belangrijker is dan de naam die het krijgt.
Achterin het boekje staat een bedankje naar de Turkse fanclub. Zijn jullie zo populair in Turkije?
Nou als je daar een fanclub hebt dan denk ik het wel. Het is natuurlijk zeer bijzonder om in een land als Turkije een fanclub te hebben, al maakt het mij niet zoveel uit waar en welk land dat is. Ook in Griekenland lopen mensen die een fanclub willen beginnen. Het is natuurlijk zeer handig om een aantal mensen in een land te hebben die je kunnen helpen binnen dat land. We zijn er in ieder geval zeer trots op en dat geeft maar aan wat de muziek van ons met mensen over de hele wereld doet.
De achtergrondzang wordt weer gedaan door Marieke Gels. Wie is zij nu eigenlijk?
Marieke is de vrouw van alwin onze drummer en zij zingt al vanaf de eerste plaat mee. Ik wilde graag ook gebruik maken van een vrouwenstem omdat dat toch wat specialer blijft met samenzang. Ze heeft echter niet een stem die je vaak hoort bij bands met een zangeres en zingt veel meer lager in de stijl van bijvoorbeeld Nico van de Velvet Underground. Dat is veel meer zoals de authentieke gothic stijl. Meestal zingt zij de lage partijen terwijl ik de hoge doe. Verder doet zij ontzettend veel achter de schermen van de band en helpt zij ons mee met allerlei dingen. Wat dat betreft beschouwen we haar als vast lid van The Wounded alleen willen we dat niet op die manier naar buiten brengen omdat men dan misschien niet echt een eerlijk beeld van ons kan krijgen en ons zou zien als een band met een zangeres. Het is meer een image kwestie dus.
De cover van Nirvana is een interessante keuze, en is zeker op een interessante manier gecoverd, namelijk niet een regelrechte kopie maar echt een eigen vorm er aan gegeven. Waarom hebben jullie voor dat nummer gekozen, en waarom is de prelude een losse track geworden?
Ik ben in die tijd geraakt door bands als Pearl Jam en Nirvana en altijd wel op en bepaalde manier blijven luisteren, vooral Pearl Jam. Maar Smells Like Teen Spirit speelden we in het begin al met ook o.a. Small Town Boy die op ons debuut staat, op schoolfeesten. Daar kun je mensen vervelen met eigen nummers die ze niet kennen maar je kunt ook een middenweg kiezen en zo hebben we van veel nummers een eigen versie gemaakt en dat speelden we dan. Smells like.. zijn we altijd blijven spelen en er werd vaak gevraagd aan ons of we het nummer niet op een bandje of cd'tje hadden staan, toen hebben we besloten het op te nemen met dit als resultaat. We zijn zeer tevreden over het nummer. En ik heb dat nummer gewoon herschreven omdat ik het origineel in zijn waarde wilde laten. Door er een andere versie van te maken respecteer je de ouwe meer denk ik, dan dat je het probeert over te doen. Onze versie is ook iets meer op de versie gebaseerd die Tori Amos er vlak na de dood van Kurt Cobain van maakte.
De cd eindigt zo te horen met onderwater opgenomen geluiden. Wat is het precies?
Het stelt Atlantis voor, de stad die verzinkt in de zee en als boegbeeld gold voor de machtige mens die welvarend tenonder ging door haar eigen naviteit. Atlantic gaat over de mens die zich inmiddels onsterfelijk en onkwetsbaar beschouwd met onze nieuwe technologien. Maar we zullen door de natuur tot de orde worden geroepen omdat die veel sterker zal blijken dan ons allemaal. Wij zijn namelijk maar een onderdeel van de natuur, wel de meest zieke, maar toch. Het treurige is dat we als een sprinkhanenplaag de hele wereld leegzuigen en de natuur mee sleuren de afgrond in, alleen zo ver zal het niet komen omdat de natuur ons gaat overleven. Vergeet niet dat de wereld die we kennen zoals hij nu is nog maar een paar honderd jaar bestaat. Voor duizend jaar terug liepen we nog met speren te jagen op everzwijnen en werden we hooguit 30 tot 40 jaar oud gemiddeld. En dat terwijl de wereld en de natuur al miljarden jaren bestaan. Wie denkt dat deze manier van leven nog lang zo doorgaat, is bijzonder naef. Ik moet wel bekennen dat ik natuurlijk ook niet in een hutje op de hei woon, maar ook in een stinkende bus rondrijd op deze bol. Al ben ik wel natuur, en milieu bewust, ik maak er ook een potje van. Dus ben ik ook hypocriet op een bepaalde manier. Maar ik denk dat het begint bij het besef van hoe we leven, veel mensen denken er niet eens bij na over hoe we leven alles is zoals het is. Ik hoop dan ook maar dat de mens binnen een aantal eeuwen weer terugvalt naar een paar miljoen op deze wereld. Ik denk dat dat ook wel gebeurd, maar ik denk dat dat echter met veel pijn en verdriet zal gaan. Als je op de cd het water inzakt hoor je de walvissen als schoonheid van de natuur onze einde met hun gezang inluiden.
Bij elk nummer staat een tekening, gemaakt door Regina Broersma. Hoe ontstaat het idee voor die kunstwerkjes? Komt het basisidee van de band, of laten jullie dat aan Regina over?
Ik heb het idee van de hoes bedacht en Regina heeft het concept op zeer bijzondere wijze uitgewerkt. Voor de teksten heb ik het vooral aan Regina overgelaten om haar eigen interpretatie van de teksten te verwerken in het artwork. We hebben dat heen en weer gestuurd om te kijken of het wat is, en er is door mij niets op of aangemerkt op het thema van de hoes. Regina en ik zaten constant op 1 lijn zoals ook al bij Monument en dat ze de teksten zo interpreteerde zoals ik ze heb geschreven wil alleen maar zeggen dat er een bijzondere manier van samenwerken is met iemand die de muziek en de teksten zeer goed begrijpt. Ik zou het ook niet willen toevertrouwen aan een of andere productieontwerper die er wel even iets van probeert te bakken. Alles wat we doen doen we met veel gevoel en is heel erg veel over nagedacht. Dan laten we de hoes ook over aan iemand die we kennen en die ons en de muziek begrijpt. Regina is een bijzondere kunstenaresse uit Groningen die zich qua werk voor bands en de hoezen voor hun cd' s, absoluut kan meten met de groten in de wereld op dat gebied zoals Travis Smith, die ook de Anathema, Katatonia, Nevermind en Opeth hoezen maakt. Het belangrijkste is dat ze een eigen stijl heeft, diep over de dingen nadenkt en vooral zich inleeft in haar werk.
Atlantic is verre van dansbare muziek, maar toch opent het cd-boekje met "Dance". Wat is de achterliggende gedachte?
Ik vind dat de muziek juist zeer dansbaar is, en dat blijkt ook vaak wel bij liveconcerten. Maar ik ben het met je eens dat we wel iets meer nog luister muziek maken. "Dance" is ook vooral door Regina verwerkt omdat zij in de teksten een verband zag dat begon in Hollow World waar ik dansen beschreef als een reis die we tijdens onze leven maken. We dansen door onze levens heen. Een dans die we niet altijd onder controle hebben. Zij zag dat verband ook tussen Hollow World en de andere teksten en zodoende heeft ze het verwerkt in het boekje.
Jij schrijft alle teksten en muziek voor de band. In hoeverre heeft de grote line-up wisseling voor dit album impact gehad op het The Wounded geluid, en op het maken van het album?
Heel veel, omdat we met de nieuwe mensen betere muzikanten in huis hebben kunnen we op muzikaal gebied ook veel verder gaan dan vroeger. Ik hoef niet meer dingetjes weg te schrijven omdat we dat met de band niet kunnen waarmaken. Ook hoef ik niet bang te zijn dat we bepaalde nummers niet kunnen gaan spelen. Dat is niet om de vorige mensen een trap na te geven, maar gewoon een eerlijke constatering. Ik kan wel anders zeggen maar dan moet ik liegen. Kijk, op ons debuut en Monument viel het allemaal wel te doen, maar toen we verder wilden merkte ik en Andy dat buiten gitarist Erwin, die door persoonlijke dingen de band heeft verlaten en binnenkort met een zeer goed soloproject komt, de mensen niet meer meegingen in de ontwikkeling. Dan moet je keuzes maken. Die hebben we verzuimd op tijd te maken waardoor we eigenlijk met veel bombarie en trammelant uit elkaar zijn gegaan. Dat is jammer, maar wel goed voor de band geweest. We zijn erdoor heen gekomen terwijl veel bands zouden zijn bezweken onder de druk. Sterker dan ooit zullen we maar zeggen.
Vorige maand openden jullie voor HIM. HIM trekt volgens mij toch voornamelijk veel jonge tienermeisjes aan. Hoe reageerde het publiek op jullie?
Zeer enthousiast, uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Ik denk dat wij toch goed bij een band als HIM passen, vooral gezien hun eerste platen. Ik denk ook dat als je HIM als tienermeisjes band afschildert je hen te kort doet, en wat er is niets mis met tienermeisjes. Als ze er maar niet rondlopen met Boyzone shirts en met K3 petjes oplopen. Dan zou ik wel het gevoel hebben dat we op het verkeerde station zijn aangekomen. De mensen kenden ons niet allemaal natuurlijk, dus het was voor ons een mooie kans om andere mensen te bereiken. Ook nog een grote hoeveelheid in een keer. Dus dat was fantastisch natuurlijk. En ook gezien de ontzettend vele positieve reacties was het niet verkeerd.
Hoe kwamen jullie in het voorprogramma van deze band?
We werden gevraag door 013 om het voorprogramma te doen. Of HIM ons echt kende weet ik niet. Wel qua naam hoorde ik van een van hen, maar we hebben maar een aantal cd's in hun handen gedrukt die ze backstage langdurig gingen draaien met wat leuke reacties als gevolg. Een leuke bijkomstigheid natuurlijk. Het is altijd ontzettend tof om te horen dat de grotere bands het waarderen wat je doet en niet beschouwen als de zoveelste band die om de hoek komt kijken. Ook Jamie van Anathema kwam na de show met HIM naar ons toe om te vertellen dat hij het zeer gaaf vond. Anathema is een band waardoor we met The Wounded zijn begonnen, dus dat was fantastisch natuurlijk.
Op jullie site staan voor april een paar concerten, en nog een festivalletje in juli. Zijn jullie in onderhandeling voor nog andere festivals deze zomer?
Ja, maar het is moeilijk om er tussen te komen, het aanbod van bands is zeer groot en omdat we er vooralsnog voor kiezen om zonder boeker te werken heb je het wat moeilijker natuurlijk. Toch komen we steeds dichterbij en zullen we ongetwijfeld redelijk veel blijven spelen in het binnen- en buitenland. Hoe, wat en waar is onduidelijk zoals zoveel in de muziekwereld. Maar we zullen blijven komen en als het publiek ook naar ons blijft komen zullen we nog lang door blijven gaan met deze band.
