Dream Ocean ontstaat in 2009 in Turkije als Başak en gitarist Oz Khan aan nummers werken die in datzelfde jaar op de demo Missing terechtkomen. In 2012 verschijnt de ep Daydreamer en in 2017 verhuist het duo naar Duitsland om daar met een nieuwe line-up aan de eerste full-length te werken.
De initiators hebben samen met gitarist Borna Matosic, bassist Sebastian Heuckmann, toetsenist Sebastian Plück en drummer Nils Kessen kosten nog moeite gespaard om goed voor de dag te komen. Ze werken samen met Jacob Hansen, die voor een prima mastering heeft gezorgd, en met Ruben Wijga en Joost van den Broek. Ruben is verantwoordelijk voor de orkestraties en de arrangementen (Joost is co-arrangeur) en is zelfs in zijn eentje verantwoordelijk voor de intro Inception, die niet had misstaan op een Epica-album. De Nederlanders leveren uitstekend werk af, zo blijkt uit onder meer Beyond The Greed, Everstorm en het cinematische Wolfheart.
Het zijn echter niet alleen de orkestraties die tot de verbeelding spreken, want in de genoemde tracks, die tot de hoogtepunten van deze release horen, gebeurt nog veel meer. Zo zijn er uiteraard de vocalen van de frontvrouw die terecht prominent in de mix staan. Ze heeft een uniek stemgeluid en beschikt over een groot bereik (getuige bijvoorbeeld de hoge uithaal in haar favoriete nummer Everstorm) en een master in opera, zoals blijkt uit Song Of The Aurora, waaruit de fascinatie voor klassieke muziek blijkt. De Turkse zangeres komt met veel memorabele zanglijnen en refreinen (Forever) en is prettig om naar te luisteren. Ze zorgt voor een opbeurende vibe.
Het tempo in de nummers ligt dan ook doorgaans hoog. Pas met Divine Light doet men het wat rustiger aan. Er is constant een goed energieniveau, mede vanwege de uitstekende productie door Khan en door de constante aanvoering van goede ideeën. In Forever zijn dat de vocale bijdrage van Jake E (CyHra, Dreamland, ex-Amaranthe) en de toetsensolo’s. Elders zijn het bijvoorbeeld de gitaarsolo’s, zoals die in Wolfheart.
Zo is er op muzikaal gebied genoeg te beleven, want ook in de semi-ballad Divine Light kun je genieten van de orkestraties en luister eens naar The Last Dance, een compositie van jewelste met Evanescence-riffs, progressieve wendingen in het akkoordenschema en een epische instrumentale sectie. Over episch gesproken: Mark Jansen van Epica grunt mee in Never Enough en het album sluit groots af met het tien minuten durende Island Of Dreams.
Ondanks dat de invloeden van Epica, Stream Of Passion, Evanescence, Kamelot en Nightwish duidelijk hoorbaar zijn en het enige minpunt van Lost Love Symphony is, is de uitvoering en songwriting op deze release uitstekend op orde. Er gebeurt veel in de nummers, maar niet té veel. De rijke songs weten de luisteraar direct te pakken en blijven door hun gelaagdheid en solo’s ook op langere termijn boeien. Dream Ocean is niet zomaar het volgende symfonische metalbandje, maar verrast met dit aansprekende debuut en tovert een ontzagwekkende glimlach op het gezicht van de luisteraar. Zondag aanstaande is de cd-presentatie in The Box te Hilvarenbeek.
Tracklist:
1. Inception
2. Beyond The Greed
3. Hain
4. Everstorm
5. Forever
6. Divine Light
7. The Last Dance
8. Somewhere Untouched
9. Wolfheart
10. Never Enough
11. Song To The Aurora
12. Island Of Dreams
.jpeg){kind=small}
