Het is de derde keer dat ik jullie live zie.

Başak: Het is ook de derde keer dat we in Nederland spelen, haha.

Hoe ging het vandaag op het podium? Ik zag dat jullie wat technische problemen hadden.

Oz Khan: We hadden inderdaad wat technische problemen. Ik kon mezelf niet horen. We weten nog steeds niet waar het precies aan lag, maar de rest werkte gelukkig goed.

Jullie hebben je eigen geluidstechnicus bij je?

Sebastian: Ja, dat is wel een must, zeker met al die techniek om je heen en de orkestraties erbij. Als je niet iemand hebt die de muziek kent en in veertig minuten alles klaar kan zetten, dan werkt het niet. Onze geluidstechnicus houdt van onze muziek en hij is een goede vriend van ons.

Niet elke band heeft die luxe.

Sebastian: Ik denk dat iedereen wel de voorkeur voor een eigen technicus heeft, maar soms kun je niemand binnen je eigen kring vinden en moet je op zoek naar een externe partij en dat werkt niet altijd even prettig.

Vandaag stond er een andere toetsenist op het podium bij jullie en gitarist Borna Matosic was er niet bij. Borna is ziek op het moment toch?

Başak: Borna is momenteel inderdaad ziek. De toetsenist komt van Pantaleon, de band waar Sebastian ook in speelt. Hij heet Jacques Wery. Het is een goede vriend die we hebben gevraagd om ons te ondersteunen op het podium, want anders zouden we maar met zijn vieren zijn en dat is wellicht wat riskant.

Er is veel veranderd voor jullie sinds jullie verhuisd zijn van Turkije naar Duitsland. De opnamen voor het album hebben nog wel plaatsgevonden in Turkije.

Oz Khan: Dat klopt. Alle opnamen hebben we daar gedaan.

En de productie hebben jullie in Duistland gedaan.

Başak: Ja, en voor de orkestraties hebben we de hulp ingeroepen van Ruben Wijga (ex-ReVamp – red.) en Joost van den Broek.

Oz Khan: Ten tijde van de opnamen en het mixen, beide zijn in Turkije gedaan, verbleef ik daar. Joost en Ruben zijn geweldige jongens en hebben het goed gedaan.

Geweldig zelfs zou ik willen zeggen. Ik heb veel symfonische metal gehoord, maar dit was toch wel onderscheidend. Ruben heeft zelf het intro geschreven begrijp ik en jullie hebben zelf de nummers geschreven.

Oz Khan: Ja, dat klopt. En Joost en Ruben hebben voor de arrangementen gezorgd.

Başak: De orkestraties in de versies die ik had geschreven, waren minder rijk, maar de hoofdmelodieën waren er al. Ruben en Joost hebben daar kleine veranderingen in aangebracht. We hebben intensief met ze samengewerkt. Tot in detail bespraken we welke melodie door welk instrument gespeeld moest worden bijvoorbeeld. Ze begrepen heel goed wat we wilden. De originele versie van Wolfheart begon met een melodie op een kapotte speelgoedpiano en die veranderde in spel op een grote piano. Dat hebben we gedaan omdat het een blauwe droom is die tot leven komt. Het verhaal gaat over hoe de wolven tot leven komen door de heks die magische liederen zingt. Zo heb ik het ook aan Ruben verteld: "Kun je alsjeblieft ervoor zorgen dat het een opgaande lijn heeft en echt tot leven komt met een grootse, echoënde sound via een speelgoedpiano, een klassieke piano en een grand piano?" En zijn uitwerking is fantastisch.

Ook de productie verdient een compliment. Die hebben jullie zelf gedaan.

Oz Khan: Ik zou kunnen zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor de productie, maar ik heb ten aanzien van de arrangementen nauw samengewerkt met Başak. De release is gemasterd door Jacob Hansen. Het was erg fijn om met hem te werken.

Başak: Inderdaad. Hij is degene die ons weer aan het werk heeft gezet. We waren gestopt met spelen, omdat het in Turkije erg moeilijk is om muzikanten, podia en fans te vinden. Voor heavy en death metal is het nog relatief makkelijk, maar voor symfonische metal heb je echt opgeleide mensen nodig die het geduld kunnen opbrengen om aan deze gedetailleerde en complexe muziek mee te werken. Het was dus erg moeilijk en we stonden op het punt om op te geven. Jacob Hansen had echter een oud nummer van ons gehoord en schreef ons dat hij de muziek wel leuk vond. Als je een album gaat maken, kom dan naar Denemarken, zei hij. En toen dachten we: hmmm, een groot producer schrijft ons. Misschien dat we toch maar niet moeten opgeven, haha. We zijn toen toch doorgegaan en hebben live gespeeld met Epica, Children Of Bodom en Myrath. We hebben bij een van die optredens Chris Poulsen ontmoet en besloten vrij snel om niet op te geven. We gingen alles wat we hebben bij elkaar zoeken, eraan werken en een album maken. Het kostte evenwel tijd, want we waren de ene keer in Turkije en de andere keer in Duitsland. Als we in Duitsland waren, konden we natuurlijk veel makkelijker naar Nederland rijden om samen met Joost te werken aan de orkestraties. Destijds waren we ook nog aardig vaak in Istanbul. Ik nam de vocalen voor Island Of Dreams twee dagen voordat ik naar Duitsland verhuisde op, dus net op tijd. De anderen hebben de opnamen in Turkije daarna afgerond.

Sebastian, hoe was dat voor jou? Hoe ontmoette jij de bandleden?

Sebastian: Ik weet eigenlijk niet veel van het verhaal van Dream Ocean af als het gaat over de periode voorafgaand aan mijn komst. Başak nam contact met me op via Facebook. Ze zocht naar muzikanten. Ik heb toen een blik op de bandpagina geworpen en raakte al snel geïnteresseerd. Toen ik de muziek hoorde, stond er al echt iets. Het was toen nog in de pre-mastering-fase. Het project zat in de mixfase, maar ik was overtuigd dat het een project was dat het wel iets zou kunnen worden. Van meet af aan was ik enthousiast. Ik heb toen Nils (Kessen – red.), de drummer, gebeld en verteld dat dit echt wel iets was.

”We’ve got something here.” Je kon een beroep doen op je professionele muzikantenomgeving.

Sebastian: Ja. Ik heb muziek gespeeld vanaf mijn vijfde of zesde. Ik ben daarna wel verhuisd. Sinds tien jaar ben ik professioneel muzikant. Ik heb in die periode een netwerk opgebouwd. Het zijn niet alleen metalmensen, maar nog steeds genoeg mensen waar ik een beroep op kan doen. Het was een kwestie van nauwkeurig uitzoeken wie het beste bij Dream Ocean zou passen. We hebben elkaar daarna ontmoet en langzamerhand begonnen dingen op hun plek te vallen. We zijn gaan oefenen.

Başak: We hebben veel geluk gehad met Sebastian, want we spelen metal en klassieke muziek. Ik ben een metalhead die klassieke muziek heeft gestudeerd. Sebastian heeft dezelfde achtergrond, dus dat sluit mooi aan. Hij houdt ook van Nightwish en progressieve metalbands. We hebben het getroffen, want net als in Turkije is het niet makkelijk om geschoolde mensen te vinden die symfonische metal willen spelen.

Sebastian: Ik zie wel eens bands op festivals in Duitsland, maar ik weet niet waar de bandleden vandaan komen. In Keulen is het vooral death en brutal metal wat de klok slaat, als er al sprake van een scene is.

Başak, naast klassieke muziek ben je ook nog bezig met een operastudie.

Başak: Dat klopt. Ik sta op het punt om te slagen voor mijn master in opera. Ik geef les op twee privéscholen.

Song Of The Aurora heeft daar duidelijk mee te maken.

Başak: Ja. Ik wilde graag iets als een intermezzo schrijven met alleen orkestraties en een klassieke stem. Het is niet alleen klassiek, want er is een crossover naar operazang. Op elk album zou ik graag zo’n stuk willen hebben. Het hoeft niet lang te zijn, maar gewoon een kleine, frisse bries ergens tussenin. Mijn droom is om een solo-album te maken met die crossover.

Borna is ook componist. Werken jullie nauw met hem samen ten aanzien van toekomstige composities?

Oz Khan: Er liggen al wat ideeën klaar. Het is wel een uitdaging om de verschillende gedachtegangen bij elkaar te brengen vanwege de muziek-culturele achtergronden. Het is echter beslist interessant. Als ik naar de nummers luister, en zeker toen ik ze begon te spelen, had ik nooit verwacht dat een bepaalde benadering en bepaalde veranderingen zouden werken. Het is dan ook verfrissend. Hij is meer van de melodie terwijl ik meer van de akkoorden ben. Het is een interessante mix. We proberen elkaar beslist te vinden, maar blijven dan om elkaar heen spelen. Op een gegeven moment is het tijd voor een koffiepauze van vijf minuten om de verschillen te bespreken. Zeker in het begin kostte het veel tijd, maar langzaamaan begint het te werken.

Komen jullie regelmatig bij elkaar of alleen vlak voor de concerten?

Oz Khan: We hebben nog niets gepland staan.

Başak: We hebben data gepland waarop we oefenen en we hebben een oefenruimte.

Jullie hebben je eigen oefenruimte zelfs gebouwd.

Başak: Ja, dat klopt. Die staat in Düsseldorf. We concentreren ons op dit moment echter op de optredens en bespreken nadien steeds wat er goed was en wat er verbeterd kan worden. Er zijn natuurlijk wel nieuwe ideeën, maar daarmee gaan we pas echt later aan de slag, als we in de thuisstudio zitten. We hebben veel creatieve mensen in de band, dus ik verwacht niet dat nieuwe songs lang op zich laten wachten.

Sommigen vinden de stijl van spelen generiek, maar er zitten toch wel eigen elementen in. Hoe kijken jullie daar zelf naar?

Oz Khan: Ik kan natuurlijk niet op een objectieve manier over mijn eigen muziek praten. De stijl is niet nieuw, maar ik zou de manier van spelen niet generiek willen noemen. We hebben ideeën uit de power metal, uit de heavy metal, klassieke en progressieve muziek. We genieten daarvan als we aan het componeren zijn. We willen natuurlijk symfonische metal maken, maar dan toch iets anders dan de standaard. We zijn niet in het componeren om in een bepaald hokje te passen.

Başak: We hebben er lang aan gewerkt. Het eerste album is altijd met meest speciale album. Ik kan net als Oz Khan niet objectief zijn, maar als je het hele album beluistert, ontdek je tempo- en stijlveranderingen. De kleur verandert en elk nummer is anders.

Je vertelde vandaag tijdens het optreden iets over het concept van het album tussen de nummers door.

Başak: De luisteraar kan het op zijn eigen manier interpreteren. We laten het aan de verbeelding van de luisteraar over. Het is ook de reden dat we hebben gekozen voor de bandnaam Dream Ocean. Er zijn wat dat betreft geen grenzen aan de fantasie. Die is diep en eindeloos als een oceaan. Het album gaat over het bereiken van een eiland in die oceaan waar de geesten van twee geliefden elkaar ontmoeten. Andere nummers zijn meer een wake-up call (in de zin van “don’t be fooled”). Wolfheart is geïnspireerd door een boek dat ik een tijd geleden heb gelezen. Het is een Spaanse legende die over wolven gaat en over een vrouw die van zonsondergang tot zonsopgang zingt. Als een wolf het groene bos bereikt, verandert deze in een vrouw. De legende laat mensen geloven dat vrouwen dus voortkomen uit wolven. Ik vind dat wel een gaaf idee. Ik hou van wolven. De wolf komt terug op ons t-shirt en staat ook in het booklet.

Hoe ben je in contact gekomen met de mensen van Painted Bass Records?

Başak: Ik heb Mark Jansen (Epica – red.), die ik al meer dan tien jaar ken, gevraagd om op het album te zingen. Hij is mijn favoriete growler. Ik heb hem om advies gevraagd en hij bracht me in contact met Ton Dekkers die op zijn beurt ons in contact bracht met mensen van PBR.

Wat heeft het jullie opgeleverd?

Oz Khan: Interesse van over de hele wereld, van Australië en Brazilië tot Japan. Het is geweldig dat we zover reiken. De commentaren, reacties en recensies zijn gelukkig ook goed en ze zijn objectief, want we kenden die mensen helemaal niet. Het maakt ons uiteraard blij.

Je verdient er echter niet veel geld mee. Hoe gaan jullie dat aanpakken voor het tweede album?

Başak: Misschien gaan we een crowdfundingcampagne opzetten. Voor het eerste album konden we dat niet doen, want je kunt niet zomaar een campagne beginnen vanuit het niets. We hadden nog niets aan de mensen kunnen laten horen. Niemand zou derhalve geïnteresseerd zijn. We hebben het dus zelf gefinancierd. Crowdfunding is een goede optie voor het tweede album. Veel bands maken er gebruik van. Het is ook minder riskant.

Je bouwt nu gestaag een naam op. Willen jullie dan ook meer gaan optreden?

Oz Khan: Ja natuurlijk.

Sebastian: Het album is uit. Nu moeten we. We genieten van elk optreden. We hebben in Duitsland en Nederland gespeeld en hopelijk doen we snel andere landen aan. Het is momenteel ons doel om zoveel mogelijk mensen te bereiken. We weten niet wat de toekomst brengt, maar we willen beslist meer live spelen. Ik hou van het creatieve proces in de studio, maar uiteindelijk begin ik alles te haten omdat je steeds dezelfde nummers opnieuw moet spelen, een maand lang. Nee, dan wil ik liever naar buiten en live spelen. Daar kan geen rehearsal tegen op. Van samen live spelen groei je bovendien als band.