Donderdag
Op donderdag is er een pre-party in Dynamo, georganiseerd en gesponsord door het label Painted Bass Records. Allereerst staat Beneath My Sins op het podium. De groep uit Parijs is ontstaan uit Evolvent, speelt symfonische metal en heeft met Valkyries Of Modern Times zijn debuutplaat in de (digitale) winkels liggen. Wat de groep rond zangeres Emma Elvaston goed doet, is zich verzorgd (onder andere banners) en zeer energiek presenteren. Er is contact met het publiek en de bandleden zijn enthousiast. Muzikaal is het aardig. Het Nightwish-achtige From The Flames, het folky Dreams Shall Be Lived (met bassist Thomas Prte als fluitist), de semi-ballad Fly Raven Fly en het van elektronica voorziene My Rules komen het sterkste uit de verf. Er zijn veel verschillende elementen die het kwartet laat terugkomen in de composities, zoals folk, elektronica, maar ook rap. Verrassend en in het geval van de folk en elektronica geslaagd. De mannelijke grunts komen echter niet goed door en hadden achterwege gelaten morgen worden. Waar de groep nog aan moet werken, is consistentie. Over de hele lengte van het optreden zijn er wat missers, zowel muzikaal als in de zang. Veel optreden kan hierin de gewenste verbetering brengen. Over een paar jaar moet deze band een sterkere indruk kunnen maken. Het publiek weet echter waardering op te brengen voor het enthousiasme van Beneath My Sins.
This may be the pre-party, but this will be a hell of a party! Marieke Bresseleers van Circle Unbroken heeft er zin in, zoals altijd. Muziek is haar passie en dat straalt ze uit. Die energie slaat ook over op de toeschouwers en dat ondanks de technische problemen (feedback en een matige gitaarsound). De winnaar van de publieksprijs van de battles in 2016 (en dus niet bottles zoals Marieke per ongeluk aankondigt) laat zich er niet door uit het veld slaan en speelt met bezieling. Blackfire en Portrait zijn vroeg in de set al heel lekkere meezingers in jarentachtigstijl en de andere nummers doen er nauwelijks voor onder. De sterk op toetsenspel en zang geschoeide songs van de zuiderburen liggen heerlijk in het gehoor. Het optreden is ondanks het niet ideale geluid vermakelijk en een van de hoogtepunten van de pre-party.
De derde band is de jurywinnaar van de battles van 2016: Shadowrise, met Dennis Winkel uit Vlaardingen en kersverse aanwinst Jack Streat from the UK. De bandleden maken een zeer gemotiveerde indruk en roepen veelvuldig het publiek op om mee te klappen. Dat reageert in toenemende mate. Jack heeft de tijd van zijn leven op het podium en gaat helemaal uit zijn dak. Hij geeft dan ook aan: This is the best gig in my life, om er vervolgens aan toe te voegen also the first one. Django is het hoogtepunt van de gevarieerde melodeathset waarin naast nummers van Escape From Shadow Island twee nieuwe nummers zijn opgenomen: To Live And Die For (met een sterk slot) en het rustige Echoes, waarin de zachtere zang van Laura Guldemond indruk maakt. Niet alles loopt vlekkeloos qua timing en de samenzang is niet altijd even geslaagd, maar de toeschouwers zien een gemotiveerde band die met de nieuwe nummers laat horen vooruitgang te hebben geboekt op het gebied van songwriting. Ze horen samen met Django tot de highlights van de set.
Niet het oorspronkelijk geplande End Of The Dream, maar Anneke van Giersbergen sluit de pre-party af. Een zeer aangename verrassing en een uitstekende zet van de organisatie. Er is dan ook veel belangstelling voor de charismatische zangeres die binnen de kortste keren de zaal stil krijgt tijdens de set die aanvankelijk bestaat uit eigen nummers, maar daarna veelal bestaat uit covers. Zo komen Cloudbusting van Kate Bush en het prachtige Valley Of The Queens voorbij. Een aantal dagen geleden stonden er nog twee zangeressen naast Van Giersbergen tijdens de Ayreon-shows, maar ook vandaag in haar eentje is het indrukwekkend wat ze laat horen.
Behalve de serieuze liedjes is er tussen de nummers door tijd voor vermaak. Zo vertelt Van Giersbergen over haar avonturen tijdens de Progressive Nation At Sea-cruise. Toen ze het restaurant binnen wilde stappen, waren er twee dames die de handen van de bezoekers voorzagen van een desinfecterende spray. Ze deden hun werk met een aanstekelijke lach en de mededeling washy, washy, happy happy. Dagen achtereen bleven ze vrolijk ondanks het repetitieve werk. Theyre couch potatoes on Netflix I think, theyre on happy happy drugs. En ook al laat ze horen dat ze geen geweldige gitariste is (Wasted Years-solo, I suck), ze lacht het weg. Haar prachtige stem en charisma doen de onvolkomenheden vergeten. De ontspannen show in nieuwe schoenen stemt meer dan tevreden en is een mooi slot van een gezellige, knusse en warme pre-party.
Met dank aan Wendy Steenmans voor de foto's.
