Het zestal uit het Maghrabeland gooit de kettingen los op deze tweede full-length. Dat blijkt al uit Prologue The Initiation. Jelena screamt er flink op los en er zit meer power in de muziek dan op het debuut het geval is. Het is niet het enige nummer waarin de muziek directer en meer metal is dan die van zijn voorganger. Zo knalt Bte Noire in het tweede deel los, na een prachtig symfonisch deel. Er zijn niet veel rustpunten voor de luisteraar, al zijn het catchy The Seeress Of Triumph en het relatief toegankelijke Epilogue - The Final Deliverance een minder inspannende aangelegenheid voor de luisteraar.
Behalve directer is de muziek veelzijdiger. Zo wisselt men in Armour Of Thorns tussen rock en progressieve doom met synthesizerwerk uit de jaren tachtig en zoekt het zestal musici het avontuur op in het tweede deel van The Omen Of Downfall met een instrumentaal deel met daarin progressieve twists en ruimte voor soleerwerk. Soms zijn er referenties aan Opeth en Enemy Of Reality. De dramatiek in Hellgrind is mooi uitgewerkt, niet alleen muzikaal, maar ook vocaal. Jelena klinkt zekerder van zichzelf dan op Elusive Reflections. Ze zet in veel songs haar screams in en dat is een groot verschil ten opzichte van het debuut.
Toch zijn er ook nog genoeg momenten te vinden waarop de melancholische ingetogenheid van Elusive Reflections terug te vinden is, zoals in Netherlight, waarin prog, Lacuna Coil en synths elkaar ontmoeten. De tweede helft van het nummer is echter een stuk steviger dan het begin. Net als in The Omen Of Downfall duurt dit nummer meer dan zeven minuten en ontstaat er ruimte voor avontuur.
De veelzijdigheid is echter ook de valkuil van dit album, dat met ruim meer dan een uur aan complexe muziek te lang duurt. De nummers zitten vol met ideen. Dat zorgt voor een wat druk karakter, mede gezien het feit dat de master hard is en dat de keyboardpartijen (waarvan het aandeel van orgelmelodien opvalt) nadrukkelijker in de mix staan. Het zijn vooral fases die intrigreren en dat zijn veelal de wat gestroomlijndere secties met harmonieus spel, al is Hellgrind in zijn geheel een goed voorbeeld van balans in enerzijds vooruitstrevend willen zijn en anderzijds het liedje niet uit het beeld willen laten verliezen.
Metamorphosis laat een veelzijdigere en avontuurlijkere kant van Persona horen. Dat zorgt voor langere songs waarin veel gebeurt. De nummers hebben dan ook meer luisterbeurten nodig om goed door te dringen. Het is de vraag of je dat geduld kunt opbrengen. Zo niet, dan ligt het debuut je beter. Het bitterzoete, melancholische karakter van het debuut komt deels terug, maar de sound is veel directer en harder. Samen met het introduceren van extreme vocalen een ware metamorfose. Wat dat betreft is de titel zeer toepasselijk gekozen. Het leidt tot een ambitieuze plaat die zijn geheimen pas na veel luisterbeurten prijsgeeft.
Tracklist:
1. Prologue - The Initiation
2. The Omen Of Downfall
3. Esurience Guilefulness Omnipotence
4. Armour Of Thorns
5. Netherlight
6. Bte Noire
7. Invidia
8. Hellgrind
9. Credence
10. In Memoriam
11. The Seeress Of Triumph
12. Epilogue - The Final Deliverance
