Het is onvoorstelbaar dat het al bijna dertig jaar geleden is dat Living Colour de hardrockwereld kleur gaf met zijn eerste full-length Vivid (1988). Met dit verfrissende debuut en het volgende album Times Up (1990) scoort de Afrikaans-Amerikaanse funkmetalgroep hits met Cult Of Personality, Glamour Boys, Open Letter (To A Landlord) en Love Rears Its Ugly Head. Het steviger en rauwer klinkende Stain (1993) levert Living Colour minder hits op, maar is over het geheel gezien misschien wel de beste plaat. Na een adempauze van een aantal jaar heeft Living Colour nog sporadisch albums uitgebracht en viel het terug op de voortreffelijke, intense livereputatie.
De nieuwste langspeler Shade is het zesde studioalbum. Drie jaar geleden is deze plaat al gereed. Problemen met het oude en nieuwe management, de productie-richting, de trackselectie, de (tour)planning en de collectieve mening van de bandleden dat het album nog verbeterd kon worden, zorgen ervoor dat Shade pas acht jaar na de laatste langspeler The Chair In The Doorway verschijnt. De Robert Johnson-cover Preachin Blues zorgt voor inspiratie en creativiteit bij het viertal. Dit nummer initieert songmateriaal dat bluesgeorinteerder is. De cover van dit stokoude bluesnummer is Living Colour op zijn best. De band vertolkt het nummer op een eigenzinnige wijze, kleurt lekker buiten de lijntjes, maar betoont tegelijkertijd eer aan het origineel.
Naast het al genoemde Johnson-nummer bevat de plaat met Who Shot Ya (The Notorious B.I.G.) en Inner City Blues (Marvin Gaye) nog twee andere covers. De drie songs doen de genres blues, rap en soul/rhythm-n-blues aan, maar zijn voorzien van een scherp Living Colour-hardrocksausje. Alleen deze liedjes zijn al illustrerend voor de veelzijdigheid van de groep. Waar Living Colour op de vorige plaat wat teerde op zijn muzikale vakmanschap, klinken de mannen hier ook genspireerd en gedecideerd. Het politieke klimaat en huidige raciale problemen in de Verenigde Staten zorgen ervoor dat Living Colour boos, maar gefocust klinkt.
Op muzikaal gebied levert dat enkele topsongs op. In Freedom Of Expression (F.O.X.) geeft gitarist Vernon Reid meteen zijn visitekaartje af. Bij zijn gitaarspel krijg je een lekker Jimi Hendrix-gevoel. Reid staat bekend om zijn virtuoze, duizelingwekkende solos. Ook deze zijn weer van de partij, alleen klinkt het net wat melodieuzer en minder hysterisch. In afsluiter Two Sides zit een prachtig moment wanneer niemand minder dan Funkadelic-/Parliament-zanger George Clinton een paar keer play on roept en hiermee Reid aanspoort om zijn breed uitgemeten solo voort te zetten.
Shade is een album dat maar op enkele momenten zijn kracht verliest. Bijvoorbeeld in het voorspelbare refrein van Come On en het minder indrukwekkende Glass Teeth. Daar staat tegenover dat Program de beste Living Colour-compositie sinds lange tijd is. Dit album is sterk genoeg om de concurrentie aan te gaan met de eerste drie platen van Living Colour. Als het gaat om liveoptredens van Living Colour is de keuze simpel. Gaan! Je krijgt er geen spijt van. Dit geldt echter ook voor Shade. Kopen! Dit album gaat je niet teleurstellen.
Tracklist:1. Freedom Of Expression (F.O.X.)
2. Preachin Blues (Robert Johnson-cover)
3. Come On
4. Program
5. Who Shot Ya (The Notorious B.I.G.-cover)
6. Always Wrong
7. Blak Out
8. Pattern In Time
9. Whos That
10. Glass Teeth
11. Invisible
12. Inner City Blues (Marvin Gaye-cover)
