Voordat het zover is, mag Jared James Nichols met begeleidende ritmesectie, bestaande uit drummer Dennis Holm en bassist Ronnie Elvis James, de avond openen. Het trio zet vanaf de eerste seconde van het opzwepende Last Chance een overtuigende show neer met een mix van blues en rock. Het is vooral zanger/gitarist Nichols die daarbij veelvuldig de aandacht opeist met zijn zeer energieke en expressieve manier van spelen. De showman maakt veelvuldig contact met het publiek, staat (en zit) in allerlei poses op de rand van het podium te soleren, bespeelt op veel verschillende manieren zijn instrument. Daarbij valt op dat hij geen plectrum gebruikt, dat hij veel soleert en dat in n van zijn solo's zeer geslaagd de Pink Panther-melodie is verwerkt. Het stevige en het snelle werk doet het vanavond uitstekend. Zo bevat End Of Time een heerlijke riff en wordt Baby Can You Feel It? uit volle borst meegezongen. Dit dankzij de enthousiaste aanmoedigingen van de gepassioneerde Amerikaan.
Ook Holm en James laten zich van hun goede kant zien en horen en krijgen dan ook terecht applaus als hij ze voorstelt. Halverwege de set komen drie wat tragere en rustigere songs aan bod, die de opgebouwde feestvreugde doen verstommen (al vormt de nieuwe single Nails een positieve uitzondering). Met Mississippi Queen komt er alsnog een prima en energiek slotakkoord. Nichols nodigt iedereen uit om na de show van de hoofdact met de bandleden een biertje te drinken en loopt dwars door het publiek onder luid gejuich naar de merchandisestand, alwaar hij zonder meer goede zaken zal doen.
Het publiek, dat veelal uit veertigers bestaat, is dus al goed opgewarmd voor Living Colour. Iedereen heeft er zin in. Bij opkomst van de vier bandleden is er al veel gejuich. De goedlachse heren hebben er zin in en beginnen de set met de Robert Johnson-cover Preachin Blues. Oprichter/gitarist Vernon Reid, die in een leuk krantenknipselpak verschijnt, speelt daarin op slidegitaar. De openingstrack wordt gevolgd door Ignorance Is Bliss, waarbij er al veel beweging bij de fans is. Het geluid staat hard, maar zeer definieerbaar afgesteld. Love Rears Its Ugly Head en Cult Of Personality zijn uiteraard vroege hoogtepunten, maar ook veel andere songs komen zeer goed uit de verf. Slechts I Want To Know mist overtuigingskracht en bevat wat schoonheidsfoutjes van de in een keurig rood pak gehesen Corey Glover. Daartegenover staan zeer overtuigende momenten, zoals hoge uithalen (Desperate People), solomomenten (in- en outro van Open Letter (To A Landlord) in een uitgebreide versie) en soulvolle zang, die soms een Stevie Wonder-touch heeft.
Ook de anderen brengen het er prima vanaf. Live komt de muziek wat dat betreft nog beter tot zijn recht dan op album. Zo onderscheidt drummer Will Calhoun zich in Middle Man en bassist Doug Wimbish doet datzelfde in het funky Desperate People en het zeer overtuigende Open Letter (To A Landlord). Tijdens laatstgenoemde zingen velen luidkeels mee en dat doen ze uiteraard ook tijdens de Talking Heads-cover Memories Cant Wait en Glamour Boys (met springende fans). Het Prince meets Faith No More-achtige, bijna progressieve Funny Vibe swingt lekker, net als Whats Your Favorite Colour?, dat aan het einde van de reguliere set als medley gespeeld wordt met Which Way To America en Operation: Mind Control. Funny Vibe bevat overigens prima soleerwerk van Reid. Ook het rustpunt Broken Hearts krijgt een prima vertolking. Opvallend is dat iedereen in het publiek zo zijn eigen favoriet heeft, want bij deze rustige track zie je een aantal mensen woord voor woord meezingen terwijl ze in hun eigen wereld staan te genieten.
Genieten doen de heren op het podium ook. Ze komen dan ook graag terug voor een toegift. Verrassend genoeg is dat I Wanna Be Sedated van Ramones. Daarna speelt het kwartet Elvis Is Dead, met zeer vermakelijk I cant help falling in love with you erin verwerkt, wat volop meegezongen wordt. En dan nog is het niet afgelopen, want ook Type komt er nog achteraan. Inmiddels is het groot feest in Hedon. Een groep fans staat uitbundig te dansen en aan de woorden voorafgaand aan het optreden ("Let's interact") wordt volop gehoor gegeven. Na een zeer overtuigende show van bijna twee uur is het feest helaas voorbij, maar iedereen gaat zeer tevreden huiswaarts. Een sterk spelend Living Colour is nog altijd springlevend.
Setlist Living Colour:
1. Preachin' Blues (Robert Johnson-cover)
2. Ignorance Is Bliss
3. Love Rears Its Ugly Head
4. Cult Of Personality
5. I Want To Know
6. Middle Man
7. Desperate People
8. Open Letter (To A Landlord)
9. Funny Vibe
10. Memories Cant Wait (Talking Heads-cover)
11. Broken Hearts
12. Glamour Boys
13. What's Your Favorite Color? (Theme Song)
14. Which Way To America?
15. Operation: Mind Control
Toegift 1:
16. I Wanna Be Sedated (Ramones-cover)
Toegift 2:
17. Elvis Is Dead
18. Type
Setlist Jared James Nichols:
1. Last Chance
2. Don't Be Scared
3. Honey Forgive Me
4. End Of Time
5. Baby Can You Feel It?
6. Nails In My Coffin
7. Hardwired To Love You
8. The Gun
9. Run
10. Mississippi Queen
Met dank aan Christein van Hoffen van Christein Fotografie voor de foto's.
