Drie jaar geleden raakte de carrire van de Belgische formatie Diablo Blvd in een stroomversnelling. Vlak na het uitkomen van het derde studioalbum Follow The Deadlights tekende de groep, bestaande uit Alex Agnew (zang), Andries Beckers (gitaar), Tim Bekaert (gitaar) en Kris Martens (drums) bij het grote label Nuclear Blast. Bassist Jan Rammeloo (ex-Bliksem) heeft zich dit jaar bij de band gevoegd.
Wie na het beluisteren van Follow The Deadlights nog niet overtuigd is van de kwaliteiten van deze heren, heeft daar live diverse mogelijkheden voor gehad, want de groep is maar liefst achttien maanden op tournee geweest met daarbij ook een flink aantal optredens in Nederland. Die optredens bruisten van de energie met een moddervet geluid, dat beter uit de verf kwam dan op het toenmalige studioalbum. Die en andere opgedane ervaringen heeft de groep gebruikt voor de opvolger Zero Hour.
Zero Hour klinkt groots en meeslepend. Zelfs wanneer je de plaat thuis opzet, heb je het idee je in een enorme rockarena te bevinden waar je overladen wordt door de aangename mix van metal en alternatieve hardrock die overgoten is met een fijne, duistere groove. De muziek doet denken aan bijvoorbeeld Life Of Agony, Corrosion Of Conformity, Helmet en meer, maar ondanks dat er duidelijke overeenkomsten zijn te vinden met andere groepen, weet Diablo Blvd, net als op voorgaande platen, een geheel eigen geluid neer te zetten.
De plaat opent met een serie ruige metaltracks. Met name Sing From The Gallows doet het goed ten opzichte van de wat hoekige opener Animal, met een bijzonder aanstekelijke baslijn en strakke gitaarriffs. Dat alles terwijl Alex Agnew zijn maatschappijkritische evangelie predikt. Het spel en de composities stralen een enorme kwaliteit en kunde uit. Het is aan de ene kant beheerst en doordacht, maar tegelijkertijd enorm aanstekelijk, agressief op de juiste momenten en ontzettend dynamisch. De ijzersterke productie laat zich hier gelden. Hoewel de band zwemt in de vijver van de hardere muziek, hebben de nummers toch een enorme aantrekkingskracht en een zekere radiovriendelijkheid, die wellicht ook een breder publiek aan zal spreken en voor jonge luisteraars een brug kan vormen om het hardere werk op te zoeken.
Na het opzwepende God In The Machine volgen You Are All You Love en The Song Is Over; twee nummers die erg aan Life Of Agony doen denken. Vooral door de spannende ritmesectie en verrassende breaks. Na dat gitaargeweld volgt het onheilspellende, instrumentale intermezzo 00 00, dat het ogenschijnlijk meer gedurfde deel van de plaat inluidt. De groep neemt risico's met enkele hoogtepunten als resultaat. Het spetterende gitaarwerk van Like Rats zal live, net als op plaat, een enorme beleving zijn. Het duistere midtempo nummer Demonize voelt bijna als doom. Opvallend is hoe donker de instrumentatie hier klinkt, terwijl zanger Agnew zich van een kwetsbare kant laat horen.
The Future Will Do What Its Told valt op doordat het nummer meer de sfeer ademt van een elektronische new wave-track van het begin van de jaren tachtig, dan de zielenroerselen van een rockband. Het toont de muzikale veelzijdigheid van dit vijftal. Dit sfeervolle, aanvankelijk ingetogen nummer kent een spetterende ontknoping die de opmaat is naar de ruige afsluiter Summer Has Gone, die met de wringende coupletten lekker uitdaagt.
Zero Hour is zonder enige twijfel een geweldig album, dat elke liefhebber van uitdagende hardrock blind kan aanschaffen. De groep heeft zijn knappe mix van harde stijlen weten te verfijnen en levert wellicht zijn beste werk tot nu toe af.
Tracklist:
1. Animal
2. Sing From The Gallows
3. Life Amounts To Nothing
4. God In The Machine
5. You Are All You Love
6. The Song Is Over
7. 00 00
8. Like Rats
9. Demonize
10. The Future Will Do What Its Told
11. Summer Has gone
