Jullie spelen in Nederland nu diverse shows als openers voor Vanderbuyst, terwijl jullie in Belgi natuurlijk jullie eigen shows spelen. Merk je het verschil tussen Belgi en Nederland, dat jullie hier meer moeite moeten doen om het publiek voor jullie te winnen?
Dat merk je overal waar men je nog niet kent. Als we in Duitsland spelen hebben we ook hetzelfde. Je moet mensen overtuigen. In Belgi als we zaal- of clubshows spelen zijn die vaak uitverkocht, dan komt ook echt iedereen voor ons. Dat is dus heel anders. Dan zetten we nog maar de intro in en dan gaat iedereen al uit z'n dak. Daar hoef je dan ook niet heel veel meer voor te doen. Dan ben je eigenlijk teleurgesteld als het niet een megashow wordt. Dan denk je "oei, het was een beetje mat vanavond." Maar in het buitenland, waar ze ons nog niet kennen, moet je hard werken. Maar dat is juist heel leuk om te doen want dan merk je dat je ze echt moet overtuigen met de kracht van de band. Als ze er dan wel voor gaan is het een heel bevredigend gevoel. Omdat je weet dat mensen overtuigd hebt, dat je zieltjes gewonnen hebt.
Is dat tot dusver goed gelukt bij de shows in Nederland?
Jawel. Dat hebben we goed gemerkt aan de merchandise. We hebben na afloop diverse t-shirts en cd's verkocht en met elke cd zijn we blij. Dat is een persoon die onze band waardeert. Dat is wel de tijd waarin we leven. De tijden van tekenen bij een of ander label en de wereld ligt voor je open... die zijn voorbij. Je moet gewoon werken voor alles. Maar ik vind dat niet erg, dat heb ik altijd al moeten doen met alles wat ik gedaan heb.
Heeft het wel geholpen dat jullie op Graspop hebben gestaan?
Jawel. Veel mensen hebben ons daar ook gezien en op Graspop zijn ook veel Nederlanders. Als ze je daar gezien hebben komen ze wel kijken als je dan later in de buurt speelt. We hebben ook een paar Nederlandse fans, van die gasten die ons een soortje volgen. Nou ja, die wel vaker naar de shows komen. Dat zijn er geen honderden maar we hebben er wel een paar die dan zeggen "jullie zijn mijn band, ik ga altijd komen kijken." Dat is gewoon leuk om te merken dat het evolueert. Dat het meer wordt en niet minder. Het is wel de bedoeling dat we meer in Nederland gaan spelen. En ook in andere landen, bijvoorbeeld Duitsland. We hebben nu net bij Nuclear Blast getekend dus het zal wel de bedoeling zijn dat er nu meer gaat gebeuren.
Onlangs was er inderdaad ineens het nieuws dat jullie bij Nuclear Blast getekend hebben. Hoe lang speelde dat al?
Dat is al een paar maanden aan de gang. Je wordt dan eens uitgenodigd om met ze te komen praten. Waar ik heel hard van schrok bij Nuclear Blast was hoe enthousiast ze waren. Ik dacht "je gaat er naartoe en je krijgt zo'n super groot label waar ook Slayer op zit, en Anthrax en Testament en Behemoth en noem maar op, en die zullen daar zitten en zeggen 'hallo wij zijn Nuclear Blast en we hebben dit te bieden, jullie kunnen het nemen of laten' voor zo'n niksbetekendende kutband uit Belgi." Dat is eigenlijk een beetje wat ik verwacht had, maar dat bleek alles behalve zo te zijn. Ze waren superenthousiast en ze wilden ons echt per s tekenen. Ze hadden ook zo'n charmeoffensief, maar wij zaten eigenlijk van "dat is helemaal niet nodig, jullie zijn Nuclear Blast en we waren al verkocht toen we hoorden dat jullie genteresseerd waren."
Maar het was gewoon heel cool. Ik heb aan de grote baas daar, Marcus Staiger, gevraagd waarom hij in ons genteresseerd is, terwijl ze bands als Slayer of Testament of Anthrax of Behemoth hebben. Zijn antwoord was, en dat vond ik wel heel cool: "Anthrax, Testament, al die dingen, ik weet exact wat dat gaat doen. Bij jullie, als het niet lukt is er niets, als het wel lukt is er geen limiet van hoe ver dat kan gaan. Omdat jullie veel breder zijn qua sound." "Because I don't have a band like you" was wat hij letterlijk zei. Ik had echt nooit gedacht dat we ooit bij Nuclear Blast zouden tekenen. Dat we zouden kunnen zeggen "Slayer, dat zijn labelmates van ons." Het klinkt nog altijd belachelijk als ik dat hardop zeg.
Maar dat voelt wel goed, zo te merken.
Natuurlijk. Dat voelt fantastisch. Dat is ehm, hoe noem je dat? Vindication, om het op z'n Engels te zeggen.
Genoegdoening.
Ja. Genoegdoening. Het gevoel dat het niet alleen in ons eigen hoofd goed klinkt, maar dat anderen dat toch ook vinden. Ik vond het wel geweldig dat ze bij Nuclear Blast zo'n lyricvideo gepost hadden op hun YouTube kanaal en dat kreeg al snel elf likes en zeven dislikes. Dat vond ik fantastisch. Er is eigenlijk procentueel gezien al redelijk veel. Dus ik denk dat we de mensen wel redelijk wat gaan verdelen. Of je vindt ons wel goed, of je vindt het niets. Maar ik merk wel deze band de mensen vooral live overtuigt. Dat als we ergens spelen, dat mensen daarna zeggen dat het toch wel cool is.Omdat het live net ietsje harder is. Net ietsje feller?
Waarschijnlijk wel. Maar is dat niet bij elke band? Live zijn ze meestal net dat tandje heavier dan op plaat. Al moet ik zeggen dat onze laatste plaat, Follow The Deadlight, er wel mag zijn. Die is gemixt door Jay Ruston. Die heeft platen voor Stone Sour en Anthrax gedaan. En ook met deze mastering. Daardoor klinkt het heel Amerikaans, heel groots. Maar daar moet je natuurlijk wel van houden. Er zijn mensen die liever dat vintage, krakend geluid horen, of meer zo'n soort underground-sound. Dat hebben wij niet. Het is natuurlijk niet zo voor de hand liggend als je een arenarock-band bent, die niet in arena's speelt. Maar goed, dit is gewoon de muziek die wij willen maken. Het soort muziek dat uit ons komt. Als je niet de muziek maakt die in je zit, wordt het een beetje onnozel.
Arenarock?
Nou ja, ik weet het niet. Er zit ook wel metal in. En wat hardcore. Zeker op de tweede plaat van ons, Builders Of Empires. Maar ook op de nieuwe plaat zit een stuk waarvan ik vind dat het keihard Cro-Mags is. Maar dan wel de Cro-Mags uit de jaren 90, als op Alpha Omega. Dat was ook een grote invloed van ons, omdat dat een hardcore band was die een plaat maakte die rockt. Dat is wat wij ook een beetje zijn. Wij komen ook wat uit die hoek. Zeker Andries, onze gitarist. Hij komt uit de hardcore scene. We hebben heel erg die mentaliteit. Dat je naar de mensen moet gaan en het zelf moet doen. Een hands-on, DIY mentaliteit. In Belgi zitten we dan misschien wel bij Sony, maar we hebben die plaat geheel zelf opgenomen en gefinancierd. We hebben dat helemaal zelf gedaan.
Hoe zijn jullie dan toch bij Sony uitgekomen?
Ik heb dat gewoon gevraagd. Met mijn comedy zit ik bij Sony. Ik ben daar gewoon een keer gaan praten met de gast die daar de muziek deed. Ik heb hem gezegd dat ik ook een band heb en gevraagd of ze genteresseerd zouden zijn. Hij kende ons uiteraard, want we hebben in Belgi al redelijk wat succes. En ze waren genteresseerd. Je moet ook geluk hebben, natuurlijk. Zeker met een major label. Je moet geluk hebben dat daar een metalhead zit. Of in ieder geval iemand die dat soort muziek graag hoort. Je kan ook terecht komen bij de gast die bijvoorbeeld Pink doet. Dan gaat het misschien net wat anders, omdat die niet weet wat ze met je moeten doen. Maar deze gast die ik sprak was heel erg into dit soort muziek. Hij vond het ook wel een goed idee. Je had ook kunnen denken dat ze de band getekend hebben als een soort van gunst, omdat ik daar met m'n comedy zit. Maar zo werkt dat niet bij majors. Die doen geen gunsten. Die kijken alleen maar of het wat opbrengt of niet.
Maar jouw naam zal toch heus wel wat hebben meegespeeld denk ik.
Nou, wel iets misschien. Maar daar zijn we toch wel al enige tijd voorbij. In het begin was dat wel meer, toen het zo "het bandje van Alex Agnew" was. Maar we hebben wel gemerkt dat de mensen die dat vonden, nu wel afgehaakt zijn. De mensen die nu naar onze shows komen, komen echt voor de muziek. Er zijn er zelfs bij die dan tegen me zeggen dat ze me als comedian nooit leuk vonden, maar m'n band wel geweldig vinden. Dat moeten ze dan ook altijd weer komen zeggen. Dan heb ik weer zoiets van "bedankt..." Dat is net zoiets als zeggen "voor een dik wijf ben je niet zo lelijk." Wat me daarom in het buitenland wel veel plezier doet, is dat je daar weet dat het niets met mijn comedy te maken heeft. Alleen in Nederland kent men mij een beetje, maar meestal ook niet. Dus als men hier naar de show komt, komt dat door de muziek. En als dan zo'n label als Nuclear Blast in je genteresseerd is, komt dat door de muziek. Je hoeft maar naar de lijst van bands te kijken en dan weet je al dat ze je niet tekenen om je een plezier te doen. Ze zien er brood in, anders zouden ze ons niet tekenen.
Je maakt muziek omdat je dat graag maakt. Als dit allemaal had gedraaid om "ik ben een bekende komiek in Belgi en ik wil eigenlijk ook iets doen met muziek" dan had ik beter met een of andere popproducer moeten samenwerken. De juiste mensen bijeenrapen en een of ander popbullshitplaat maken in de hoop dat iemand dat zou kopen. Of iets met een bigband, zoals Michael Bubl ofzo. Er zijn duizend-en-n manieren waarop je dat kan doen, maar dit doe je alleen omdat je het graag doet. Omdat het vanuit het hart komt. Er valt niks mee te winnen. Je kunt wel succes hebben. Het kan. Neem een Volbeat, ze begonnen in kleine zaaltjes en eindigen in arena's. Maar voor de meeste bands is dat gewoon niet haalbaar. Bij mij is natuurlijk wel de ambitie om er zo ver mee te gaan als we kunnen. Maar we zullen wel zien wat het wordt. Er staat nu, zeker in het buitenland, financieel niets tegenover. Je zit niet in een band als deze omdat je denkt dat het een sleutel naar snel succes is. Dan kun je beter iets anders doen. Dan kan ik beter in The Voice gaan zingen en hopen dat dat lukt. Maar dan ben je alleen maar bezig met beroemd worden. Dat is iets wat mij an sich niet zo interesseert. Ik heb dat al meegemaakt, ik weet wat het is. Op kleine schaal. Of beter, op grote schaal op kleine schaal. Op grote schaal in Belgi, maar Belgi is een klein land. En in Nederland ook wel wat hoor. Maar het heeft bij mij nooit om beroemdheid gedraaid. Het is een nevenproduct van iets goed doen. Als je iets doet met liefde en vol overgave, dan is succes soms een leuk neveneffect. Maar als succes de drijfveer is, dan houdt het snel op.
Maar het geeft toch wel een kick?
Natuurlijk. Wat leuk is, is als je elke keer een opstapje krijgt met succes. Dat je voelt "oh, dat is cool." Bij ons in Belgi was dat toen we Flyleaf mochten vervangen op Graspop. Ik weet nog dat de band op die dag live geworden is wat we nu zijn. Dat was daar, dat merkten we. We kwamen het podium op en er staat ineens zesduizend man voor ons. Je moet ze iets laten doen. Het is niet zoals in een club dat als ze niet bewegen we maar gewoon gaan spelen. Je moet zo'n groot publiek echt iets bieden. Je zou denken dat ik wel gewend was om voor veel publiek te staan, vanuit m'n comedyshows. Dat was ook wel zo, maar met een band op het podium is dat toch heel anders. Een frontman zijn is iets wat je moet leren. In het begin was ik heel erg zelfbewust. "Hier sta ik dan" dacht ik dan. "Ik zal maar eens naar daar wandelen, daar ik sta toch al heel lang hier." Dat je in je hoofd heel bekeken en zelfbewust voelt. Nu communiceer ik veel meer met het publiek. Je pakt ze beet, zet ze in beweging. Dat moet je leren. En je moet vooral niet bang zijn dat het niet zal lukken. "Fuck you, het interesseert me niet dat jullie maar met twintig man zijn, jullie gaan nu wel klappen." Dat moet je leren. Dan creer je ook de sfeer. Dat wordt alleen maar makkelijker omdat het meer volk is.
Ze waren bij Sony dan toch ook niet blij toen ze hoorden dat je besloot om je comedycarrire even op pauze te zetten?
Waarschijnlijk zullen er daar een aantal mensen niet blij mee geweest zijn, nee. Maar dat interesseert me niet, ik doe dat niet voor die mensen. De band doe ik omdat ik het wil en mijn comedy doe ik omdat ik het wil. De band bestaat volgend jaar ook alweer tien jaar, dat is toch ook wel wat. Ik heb heel veel bands gezien die even een snelle hype hebben gehad en daarna uit elkaar zijn gevallen. Gelukkig zijn wij niet zo. We hebben keihard gewerkt om hier te komen. We zijn wel gestaag gegroeid. Met elke plaat plaat werd het wat groter, kwamen er weer wat meer mensen naar de shows of kregen we betere plekken op festivals. Dan heb je dat wel verdiend, denk ik. Je kan veel over deze band zeggen, maar we werken heel hard. We treden ook heel hard op en we spelen elke show alsof het de laatste is. Dat klinkt als een mega clich, maar het is wel zo. Maar ik heb dat ook maar van Henry Rollins. Toen ik jonger was heb ik zijn boek Get In The Van gelezen en ik dacht dat het Dez Cadena was die daarin zegt "het maakt niet uit of je voor twee man of voor tweeduizend, je speelt altijd even hard." Dat is iets wat mij altijd is bijgebleven. Je moet mensen altijd overtuigen en je krijgt niets voor niets.
Had je die instelling ook bij je comedyshows?
Ja. Bij alles wat ik gedaan heb. Ik ben ook begonnen in een caf en ik ben geindigd in het Sportpaleis. Er is een reden dat dat gebeurd is en dat is hard werken. Elke persoon die ik in die zetels gekregen heb, heb ik verdiend. Er is bij mij niets gebeurd zoals bijvoorbeeld dat ik ineens de host was van een populaire tv-show. Bij mij is dat echt allemaal door de theaters gekomen. Ik heb er altijd keihard voor gewerkt. Je moet dan ook niet tevreden zijn met de eerste de beste. Ook bij deze plaat was dat nog een heel proces. We hebben veel ruzie gemaakt, heel veel nummers geschrapt. Dan hebben we soms n riff overgehouden uit zo'n nummer, wat dan de enige goeie riff was. En zo hebben we elke keer de nummers verder gebouwd. Bij n zo'n nummer hebben we misschien wel tien verschillende refreinen gehad voordat we echt tevreden waren. Het is gewoon heel belangrijk dat je jezelf de vraag blijft stellen of het beter kan. Dat je niet op je lauweren gaat rusten en denkt "het komt wel goed." Daar is natuurlijk dit avontuur wel goed voor. Je wordt nooit zo snel met je voeten terug op de grond gezet als wanneer je over de grens gaat spelen, als je merkt dat je hier niks voorstelt. Dan moet je eigenlijk helemaal opnieuw beginnen.
In Nederland lijkt het nu toch wel wat te gaan lopen. Hoe zit dat bijvoorbeeld in Duitsland? Hebben jullie daar al wat opgetreden?
Nog niet zo heel veel. Een paar keer. Dat zal volgend jaar wel meer zijn. We krijgen nu al wat bevestigingen van festivals binnen waar we gaan spelen. En we gaan waarschijnlijk daar meer touren als support van andere bands.
Op welke landen wordt nu gemikt?
Ik denk dat we als uitvalbasis toch wel Duitsland willen. Als je daar sterk staat pak je de rest van Europa makkelijker, denk ik. Engeland is weer een ander verhaal. Dat is zo'n eigenwijs eiland vol mensen die denken dat ze het wel beter weten. Dat is ook een heel trendy markt. De ene seconde is dit goed en de seconde erna niet meer. Dat is eigenlijk een clueless kutland wat muziek betreft. Ze hebben geluk dat ze in het verleden een paar goede bands hebben geproduceerd waarop het heavy metal genre gebouwd is. Dat moet je ze wel nageven. Ze hebben Black Sabbath, ze hebben Iron Maiden, ze hebben Judas Priest, ze hadden heel die New Wave Of British Heavy Metal destijds. Daar zijn wel heel veel dingen gelanceerd, maar het is wel lang geleden dat ze nog wat hebben gehad dat echt de moeite waard is, vind ik.
En dan komen jullie met een Amerikaans geluid... Dat zal vast ook niet hard aanslaan daar.
Dat slaat in Engeland heel hard aan als je een Amerikaanse bent, maar niet als je niet uit Amerika komt. Dan zijn ze ineens kritisch. Dat is zo heel typsich daar. Het is zo'n heel raar land he, Engeland. Ofwel moeten ze je, of moeten ze je niet. Je merkt het bijvoorbeeld wel aan Volbeat. Die band is in Europa gigantisch groot, in Amerika gaan ze erg goed. Ze hebben bijvoorbeeld hetzelfde management als Metallica. En nu ongeveer beginnen ze in Engeland een beetje populair te worden. Hoe groot moeten ze worden voordat ze daar eens doorhebben dat het ok is terwijl het niet uit Engeland komt? Als je bijvoorbeeld uit Noorwegen komt moet je zeker geen rock maken, dan vinden ze het daar in Engeland niets. Het is nog wel ok als je dan black metal maakt, anders niet. Het is dus eigenlijk een beetje een rare markt, je weet daar nooit of je gaat aanslaan. Maar dat weet je eigenlijk toch al nooit.
Als je jaren '80 thrashmetal maakt en je hebt allemaal lang haar en van die jasjes met patches van Kreator en Destruction er op en je loopt in witte spandexbroeken, dan heb je een hapklare scene waar je zo kunt instappen. Maar bij het soort muziek dat wij maken, wij vallen eigenlijk uit de toon bij lles. Maar dat is ook een kracht. Je kunt dan ook met alles spelen. Maar aan de andere kant ben je toch ook nooit echt hetzelfde. Er zijn natuurlijk wel bands waarmee wij goed zouden kunnen touren. Een Volbeat bijvoorbeeld, of Avenged Sevenfold. Die bredere metalbands. Avenged Sevenfold is zo'n kruising tussen Metallica, Pantera en Iron Maiden. Die doen alles wat ze leuk vinden.
Wat wel te horen is op hun laatste plaat.
Ja die laatste plaat, daarop hebben ze gewoon The Black Album lichtjes opnieuw gemaakt. Dat is gewoon bijna grappig. Ik hoop dat ik nooit een nummer maak dat zo hard lijkt op Sad But True als This Means War van Avenged Sevenfold. Maar aan de andere kant, die band spreekt een nieuwe generatie metalheads aan. Het is een beetje een gateway-band. Zo'n band die je cool vindt als je vijftien bent en dat je van daaruit andere metalbands gaat ontdekken, en tegen de tijd dat je twintig bent zit je bij Behemoth ofzo. Je hebt zo'n band wel nodig gehad om de deur open te doen. Ik zeg niet dat het onze ambitie is om dat te worden.
Jullie weten wel van jezelf dat jullie niet heel extreem zijn.
Nee we zijn zeker niet extreem. Maar wat wij wel zijn is, we zijn heel eigenzinnig. Er zijn eigenlijk heel weinig bands die op ons lijken. Dat klinkt heel onnozel, maar door die samenval van invloeden zijn we op een vreemde manier toch heel origineel. Ik vroeg dat toen in Duitsland bij Nuclear Blast, of er Duitse bands zijn waarmee we konden touren, waar we op lijken. Het antwoord: nee, er is hier geen band zoals jullie. Toen dachten wij "zo origineel zijn we toch niet?" We zijn toch geen jazzfusionblackmetalrockpunk ofzo? Je denkt dat je toch heel extreem moet gaan om iets te produceren dat nog origineel is maar eigenlijk is dat niet waar. Je kunt op een bepaald moment benvloed zijn door bands waar op dat moment niemand door benvloed is. Dat maakt je origineel. Neem nu een Saint Vitus, of The Obsessed. Die gingen voor die oude Black Sabbath-sound op een moment dat niemand dat aan het doen was. Of De Heideroosjes, die punk gingen maken op een moment dat niemand nog punk maakte. Dat geeft je een soort originaliteit die niet noodzakelijk ligt in het soort muziek dat je maakt, maar in je invloeden. Wij zijn benvloed door bands als Danzig, The Cult, Black Sabbath, Metallica. Heel veel klassiekers eigenlijk. Maar ook dingen als Cro-Mags. Je hebt een hele rare samenval van dingen die eigenlijk helemaal niet bij elkaar moeten passen, maar dat toch op een rare manier wel doen.
Op de plaat is het vrij divers. Het ene nummer is traag, log en zwaar, maar het volgende is dan weer snel en hard.
Ja. Bijvoorbeeld het allerlaatste nummer op de plaat, als daar dat agressieve stuk komt, dat is bijna een Entombed-riff. Terwijl het begin van de plaat een soort mooie powerballad heeft. Het gaat bij ons alle richtingen uit. We hebben onszelf ook nooit limieten opgelegd. We zouden bij wijze van spreken over een half jaar een akoestische EP kunnen uitbrengen zonder dat we fans verliezen. Die hebben niet dat verwachtingspatroon. Als Watain dat morgen zou doen dan spuwt de helft van de black metal scene die uit. Al doen ze dat nu waarschijnlijk al, want op die laatste plaat durft de zanger zomaar melodieus te zingen. Dat vonden ze al niet kunnen. Dat is natuurlijk de kracht en de zwakheid van die scene. Je kunt daar heel snel doorgroeien als je met je kop een beetje boven het middelde uitsteekt. Daarom vind ik Behemoth ook zo geweldig. Die zijn eigenlijk mega-commercieel, maar ze zijn achterlijk agressief. Ik heb ze op de mainstage van Graspop gezien en dat was een van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit op de mainstage gezien heb. Ze hebben dat echt kapot gespeeld. Je kijkt en je denkt "wow, dat is arena blackmetal." Die nieuwe plaat is de meest brute plaat die ze hebben maar tegelijk ook de meest toegankelijke. Iets als Demigod is eigenlijk veel agressiever, maar die nieuwe plaat klinkt veel eviller. Dat is echt een asociale plaat. Maar aan de andere kant klinkt die plaat zo groots dat ze een veel groter publiek kunnen aanspreken dan de gemiddelde underground blackmetalfan.
Maar dat is overigens wel een van de invloeden tijdens het opnemen van deze plaat. Tijdens het maken heb ik belachelijk veel black metal geluisterd. Dat kun je je waarschijnlijk niet voorstellen als je de plaat hoort. Ik heb altijd wel wat gehad met het occulte. Dat zie je wel in de teksten terug en ook de titels van de albums. Satanistisch gedoe fascineert mij. Ik ben geen satanist, ik ben gewoon niet religieus. Maar religie is eindelijk fascinerend om over te schrijven. Heel die mythologie is heel leuk. Ook de Noorse mythologie interesseert mij ook heel erg. Als kind al, lang voordat ik naar metal luisterde, vond ik Thor en Odin en dat soort dingen cool. Op de laatste plaat komt dat wat terug in het nummer End Of Time. Ik weet overigens nooit op voorhand waar de teksten over zullen gaan. Mijn teksten passen zich altijd aan aan de muziek. Sommige nummers voel ik dan ineens iets bij. Vaak is dat dan n zin, en daar bouw ik dan de rest van de tekst omheen.
Dus de muziek komt altijd eerst, en dan pas de tekst?
Niet altijd. Saint Of Killers op het vorige album bijvoorbeeld. Daar had ik eerst de tekst en dan heeft Andries er muziek bijgemaakt. Dat is gebaseerd op Preacher, die comicreeks. Ik ben ook een mega comicnerd. Ik ben heel erg into van die flauwekul eigenlijk.
Voor dit jaar staan er nog een stuk of tien shows op de agenda, waaronder in Nederland nog ondermeer Speedfest.
Speedfest inderdaad. Dat festival is heel cool. We hebben vorige maand nog met Peter Pan Speedrock samengespeeld op een festival in Mons. In het Waalse gedeelte van Belgi. Dat is een ander land, by the way. Voor de mensen die zich dat afvragen: daar betekenen we evenveel als in het buitenland. Maar Speedfest is heel leuk, want we hebben al een paar keer samen met Peter Pan Speedrock gespeeld. Ze hebben ons een jaar geleden al eens op hun Clock Rock Orange festival gezet. Dat was eigenlijk omdat de zanger, Peter, ons eens live wou zien. Hij vond onze nummers fantastisch maar hij wou gewoon zien of we dat live ook kunnen. Van het een kwam het ander en nu staan we op Speedfest.
Ik had begrepen dat jullie goed naar Speedfest hadden gekeken voor jullie eigen festival, Diablofest.
We vonden de opzet wel cool. We doen gewoon ons eigen ding, in plaats van te hopen dat je voor een of ander festival wordt uitgenodigd. Je maakt gewoon je eigen festival en nodigt de bands uit die je zelf goed vindt. Vanderbuyst heeft daar toen ook gespeeld, en een aantal Belgische bands waarvan wij vinden dat ze wat meer aandacht verdienden. Er zijn soms heel goeie bands die onbelicht blijven.
Komt er een vervolg?
Ja, dat komt er. We weten nog niet wie we gaan vragen. Er zijn wel wat bands die we in ons achterhoofd hebben, maar er ligt nog niets vast. Het is wel de bedoeling dat het een jaarlijks gegeven wordt. Volgend jaar bestaan we ook tien jaar, dus een mooie reden voor een festival. De eerste editie was tevens de releaseshow van ons nieuwe album.
Wat staat er voor volgend jaar nog op de planning?
Volgend jaar staan er weer heel wat zomerfestivals in onze agenda. Dat zullen er minder in Belgi zijn dan de afgelopen jaren. Nu zijn het meer festivals in bijvoorbeeld Duitsland. We hebben er wel al wat doorgekregen maar het is de bedoeling dat het er nog meer worden. En touren met een aantal bands. Dat zijn wat dingen die nog niet helemaal bevestigd zijn dus ik kan er nog niet teveel over zeggen, maar ze liggen wel in de planning. Het is wel de bedoeling dat we zoveel mogelijk spelen op deze plaat. Want we moeten wel overal vanaf nul beginnen. Zo is het nou eenmaal. We zijn een volstrekt onbekende band. Het is ook de bedoeling dat we meer shows in Nederland spelen. We staan ook nog in het Patronaat in Haarlem in het voorprogramma van Life Of Agony. Daar hebben we onlangs ook mee gespeeld in New Jersey.
Hoe zijn jullie daar dan terecht gekomen?
Zij stonden ook op Alcatraz. Ik ken de gitarist, Joey, een beetje maar een van mijn beste vrienden is heel goed met die mannen bevriend. Ze zijn eens naar ons komen kijken en vonden ons goed. Dus vroeg de manager of we eens in New Jersey wilden spelen bij de homecoming-show van Life Of Agony, voor 2500 man. Ze schrokken er wel wat van toen we zeiden dat we dat wel zouden doen. Er was namelijk geen geld dus eigenlijk was het een hele dure uitstap. Maar wij hadden zoiets van "fuck it, dit willen we gewoon doen." Na afloop vroegen ze of we bij de shows in december ook het voorprogramma willen doen. Dat soort dingen worden backstage zovaak gezegd waarvan je dan denkt "het zal wel," maar twee weken later kwam dan toch echt dat aanbod binnen.
Maar de eerste Amerikaanse zieltjes zijn dus ook al gewonnen?
Ja. Toch zeker vijf man die ons daar fantastisch vonden. Maar zoals ik zei, het begint toch met mensen te overtuigen. Meer kun je niet doen.
