Jonny, wij spraken elkaar al eens eerder in 2009. Hoe is het Job For A Cowboy sindsdien vergaan?

De opvallendste verandering voor de band zijn de nieuwe leden. Nick Schendzielos (bassist), Alan Glassman (gitarist) en Tony Sannicandro (gitarist) hebben een frisse wind door de band doen waaien en dat was hard nodig. Onze oude bassist Brent Riggs raakte aan de drugs. Toeren draaide na verloop van tijd voor hem niet meer om het spelen van muziek, maar om het tot zich nemen van alle dope waar hij maar de hand op kon leggen. Zijn gedrag zorgde voor een ontzettend negatieve vibe in de band. Uiteindelijk hebben wij hem niet eens hoeven ontslaan, hij heeft zelf zijn biezen gepakt. Naar verluid gaat het niet al te goed met hem, maar hij laat zich ook niet helpen door ons. We zijn als band door een diep dal gegaan, maar met onze nieuwe leden en het vorig jaar verschenen Demonocracy onder de arm sterker dan ooit tevoren teruggekeerd!

Je noemde de nieuwe leden al. Wat hebben zij wezenlijk toegevoegd aan de muziek?

Nick komt van Cephalic Carnage, Tony zat in Cadaveryne en Alan speelde eerst gitaar bij Despised Icon. Allen erg technische bands, maar de jongens hebben bij die bands nooit aan de muziek meegeschreven. Bij ons krijgen ze die ruimte wel. Ze komen elk met idee�n aanzetten waar we zonder hen nooit opgekomen waren.

Jullie laatste album Demonocracy, dat vorig jaar verscheen via Metal Blade, is inderdaad een flinke stap voorwaarts ten opzichte van jullie eerdere werk. Was dit het geluid waar jullie altijd al op mikten?

Niet echt, we maken vooraf geen plannen, onze muziek ontstaat op natuurlijke wijze in de oefenruimte. Onze muziek is niet het product van een mastermind, maar iets waar we met zijn vijven aan werken.

Het nummer Tarnished Glutonny beviel me erg op jullie laatste cd. Het is onverwacht melodieus en langzaam, duurt lang en steekt er echt tussenuit. Gaan jullie verder experimenteren in die richting?

Die aanpak beviel ons ook. Het titelnummer van ons vorige album Ruination (2009) leek er wel wat op, maar we vinden dat we die stijl nu nog beter uitgewerkt hebben. Ik zie ons op een volgend album best nog meer van deze langzame en melodieuze stukken gebruiken.

Anders dan veel andere bands in jullie genre is jullie thematiek erg politiek getint. Is dat jouw manier om je te onderscheiden ten opzichte van andere death metalbands?

Politiek is een persoonlijke interesse van mij. Daarnaast lijken veel death metalbands in een soort fantasiewereld te leven. De teksten gaan over zombies, gore, moorden, satan, dwergen en weet ik veel wat. Naast veel van dergelijke klassieke death metalbands houd ik veel van Napalm Death, Misery Index en At The Gates, groepen die naast goede muziek ook iets te melden hebben. Hun invloed schemert door in mijn teksten. Die gaan over allerlei onrechtvaardigheden, van de sheriff in mijn thuisstad Phoenix tot de toestanden op het Afrikaanse continent. Je ziet het ook terug in onze albumtitels en artwork. Kijk bijvoorbeeld maar eens hoe onze vaste mascotte Josh, de gehoornde figuur die altijd op onze covers verschijnt, uitgedost is!

Hoe ziet jullie nabije toekomst eruit? Zijn er nog meer toerplannen en wanneer kunnen we nieuw werk verwachten?

In de zomer doen we een korte toer in de VS met Hatebreed en Terror. Een merkwaardige combinatie met ons erbij, we gaan zien hoe dat uitpakt. Daarna zullen we voor een tijdje van de radar verdwijnen om ons op het schrijven van nieuw materiaal te richten. De zomer daarna zullen we de studio induiken om het nieuwe materiaal op te nemen, we richten ons op een release in het najaar van 2014.

Dan zou ik nu graag nog even met je willen terugkijken op de geschiedenis van de band. Jullie kwamen voor het eerst onder de aandacht via het internet. Nog voordat jullie een platencontract hadden wisten twee miljoen luisteraars hun weg naar jullie Myspace-pagina te vinden. Denken jullie dat jullie zonder het internet even groot zouden zijn?

Nee, natuurlijk niet. Zonder het internet waren we nergens. Dan waren we gewoon het zoveelste kleine bandje uit een klein Amerikaans stadje in de woestijn. Onze groei is wellicht ook meer aan een gelukkig toeval dan aan ons talent te wijten.

Vind je dan dat het succes te vroeg is gekomen voor jullie?

Ja, veel te vroeg. Toen onze ep Doom in 2005 zo veel aandacht kreeg hadden we ons nog niet goed ontwikkeld. We kwamen naar buiten met een sound waar we nog niet honderd procent achter stonden. Een natuurlijke groei was wellicht beter voor ons geweest, maar over deze gang van zaken hoor je mij uiteraard ook niet klagen!

Ik spreek vaak muzikanten die erg ontevreden zijn over hun vroegere werk, vaak schamen ze zich er zelfs voor. Hoe kijk jij nu tegen Doom aan?

Schamen, nee. Maar ik ben wel vele malen trotser op wat we met Demonocracy gepresteerd hebben!

Ik neem dus aan dat je, in tegenstelling tot veel andere artiesten, geen probleem hebt met downloaden?

Ik vind het downloaden van muziek prima. Ik zie het internet, met al haar torrentsites, als een grote bibliotheek, waar je leent en op onderzoek uitgaat. Ik hoorde laatst dat onze collega�s van All Shall Perish een rechtzaak zijn begonnen tegen enkele fans die muziek van ze gedownload hebben, daar snap ik echt niets van! Wees blij met de luisteraars die je hebt en ga met je tijd mee, denk ik dan!

Niet echt. Ik drink veel whiskey.

Dan drink ik nog meer dan gewoonlijk.

Whiskey is je antwoord op alles?

Pretty much!

Jullie zijn onderhand met behoorlijk wat verschillende bands op stap geweest. Is er een bepaalde band waaraan je goede herinneringen hebt?

Met de mannen van The Black Dahlia Murder is het altijd dikke lol. Misery Index was gaaf omdat het een favoriete band van me is. Ik mis Animosity erg, jammer dat die band niet meer bestaat. Between The Buried And Me zijn goede vrienden van ons, al valt onze muziek niet altijd even goed bij hun fans. En het volgende zeg ik niet om te slijmen, want waarschijnlijk droomt elke extreme metalband ervan om ooit met Cannibal Corpse op tour te mogen, maar zij zijn echt ontzettend aardig. Relaxte gasten die hun voorprogramma�s heel goed behandelen.

Heb je ook wel eens getoerd met een band waarmee jullie het niet konden vinden?

In 2010 waren we in Europa op toer met Lamb of God, August Burns Red en Between The Buried And Me. Ik weet niet waarom, maar tussen August Burns Red en ons klikte het totaal niet. Ik weet niet wat het is, maar er ligt iets heel geslotens en vreemds over die gasten. Ja, je mag dit gewoon opschrijven hoor, vrienden zijn het toch niet van me!

Wat vind je fijner, headlinen of op tour zijn met een grotere band?

Als ik heel eerlijk ben.. Wij maken heel snelle en technische muziek. Het is slopend om dat avond aan avond te reproduceren. Headlinesets duren ons vaak net te iets lang. Vandaar dat we ook graag genoegen nemen met een positie als support op een grotere tour!

Ik ben door mijn vragen heen. Tot slot vind ik het altijd leuk te horen hoe een muzikant met metal in aanraking is gekomen!

Bij mij is dat op een best ongebruikelijke manier gegaan. Mijn moeder was namelijk een metalfan. Ze was groot fan van onder andere Pantera, Megadeth en Queensr�che en nam me op zeer jonge leeftijd al mee naar mijn eerste concerten. Naarmate je in de puberteit komt wil je je afzetten tegen je moeder en aangezien ze zelf al naar metal luisterde, was extreme metal de enige logische stap voor mij, haha! Zo ontdekte ik Napalm Death, Misery Index, At The Gates en vele andere geweldige bands. Al luister ik niet alleen maar death metal. Met name wanneer ik met de band op pad ben, als ik al de hele dag allerlei hards en snels om me heen hoor, luister ik graag naar Bj�rk en Radiohead op mijn Ipod.

Misschien is dat wel waarom veel metalbands softer worden met de jaren: omdat ze weken achtereen opgesloten zitten in de toerbus en enkel harde metal om de oren geslagen krijgen.

Davy zwijgt even� : � Zo heb ik het nog nooit bekeken, maar dat zou zomaar kunnen!� antwoord hij ten slotte lachend.

Nog een laatste boodschap aan de lezers van metalfan.nl?

Download Demonocracy vooral om te kijken of het wat voor je is!