Een extreem brute avond in een van de leukste zalen van Nederland is wat ons te wachten staat op 25 september 2012. De oudgedienden van Dying Fetus hebben net het uitstekende nieuwe album Reign Supreme uitgebracht en nemen drie van de meest actuele spelers uit de huidige extreme metalscene met zich mee.
Terwijl de eerste bezoekers Doornroosje binnendruppelen brengt Cerebral Bore de avond op gang. Van debuut-cd Manical Miscreation (2010) was ondergetekende, in tegenstelling tot velen, niet ondersteboven. De onmenselijk strakgetrokken sound van de Schotse brutal death metal band veroorzaakte scepsis: zou de band zich live staande weten te houden? De band laat echter een goede indruk achter. Als opwarmertje voor de rest van de avond gaan de lompe grooves van bijvoorbeeld The Bald Cadaver en de titeltrack er goed in. Sterke troef is daarbij de Nederlandse frontvrouw Simone Pluijmers. Wat een brute strot heeft dit fragiel ogende meisje! Het is haast surrealistisch om haar met ontwapenend enthousiasme de laagste doucheputgeluiden en varkensknorren te zien produceren en het publiek tot een eerste voorzichtig pitje van de avond te manen. Overtuigend optreden!
Revocation geniet in Amerika al enige faam, maar heeft in Europa nog niet echt voet aan de grond gekregen. Technische death/thrash vormt de hoofdmoot, maar de muziek van Revocation is zo druk en gevarieerd dat het bijna lijkt alsof het viertal een samenvatting van veertig jaar metalgeschiedenis wil geven. Het instrumentale Across Forests And Fjords herinnert zelfs aan de black metal van Immortal. De conservatoriumachtergrond van gitarist/zanger Dave Davidson hoor je ook terug: er wordt kwistig gestrooid met jazzy solos en intermezzos die je niet snel bij een extreme metalband zou verwachten, maar wonderwel past het perfect in het totaalbeeld dat wordt geschetst. Juist door al die verschillende invloeden is Revocation met geen enkele andere band te vergelijken: tegenwoordig een zeldzaam goed. Revocation moet het echter wel doen met het minste geluid van de avond: het geluid is nogal modderig en de (lage) vocalen versmelten met het gitaargeluid. Knap gitaarwerk als in Reanimaniacs en Dismantle The Dictator is daardoor niet goed te volgen. Hopen dat Revocation snel nog eens een kans krijgt in ons land!
Job For A Cowboy is volwassen geworden. Gedurende de ontwikkeling van met breakdowns volgepropte deathcore naar de volbloed death metal van het nieuwe album Demonocracy is er wel wat veranderd. De aan een fles Jameson lurkende zanger Jonny Davy is het enige originele lid dat er vanavond nog bij is. JFACs huidige, vrij technische stijl van death metal is niet al te origineel (terwijl de band in 2005 met de EP Doom een van de eerste bands van de nieuwbakken deathcore-stroming was), maar wordt met overtuiging gebracht en is goed voor een dikke vette pit. Sceptici zullen nog jaren grappen blijven maken als Blowjob for a gayboy, maar vanavond staat er een extreme metalband op het podium die absoluut serieus genomen moet worden en die met Regurgitated Disinformation en afsluiter Constitutional Masturbation (deze band heeft iets met vergezochte titels) een stel erg sterke nummers onder de arm heeft.
Doornroosje is inmiddels volgelopen goede opkomst voor een doordeweekse avond! en bereikt een kookpunt als Dying Fetus de planken betreed. Eenieder die dit death metal-instituut al eens live heeft gezien weet waar men op kan rekenen. Het blijft indrukwekkend om te ervaren wat een ontzettend massief maar tegelijkertijd ingenieus geluid deze band slechts met zijn drien neerzet. De combinatie van simpele beukriffs en soleren op lichtsnelheid blijft een gouden greep. Met de vaste opstelling van bassist Sean Beasley rechts, gitarist John Gallagher links en drummer Trey Williams stug beukend in het midden is het een wat statisch geheel. Welke krankzinnig snelle tonen ze ook uit hun instrumenten en microfoons jagen, de heren blijven aan de grond genageld en strak voor zich uit kijken. Zelfs bij de aankondiging van toegift Kill Your Mother, Rape Your Dog kan er bij Gallagher geen lachje af!
Vergeleken met vorige keren verschilt de setlist van Dying Fetus wel iets. De nadruk ligt vanavond op oudere nummers als Tearing Inside The Womb, Procreate The Malformed en Fornication Terrorists, terwijl grijsgespeelde krakers als Praise The Lord worden overgeslagen. Ook het pasgeboren Reign Supreme is goed vertegenwoordigt. De nieuwe nummers bewijzen zich vanavond akelig goed: zou Reign Supreme misschien het meest perfecte DF-album tot nu toe zijn? De grooves en breaks van In The Trenches kan niemand weerstaan en Subjected To A Beating zorgt met zijn plotselinge versnellingen voor open monden en een mooie worstelpartij voor het podium. Dat je altijd op Dying Fetus kan vertrouwen voor een strakke en overdonderende set, dat wordt vanavond wederom dik rood onderstreept.
