Sinds 2010 gaan een stel extreme metalbands onder de noemer Bonecrusher Fest jaarlijks de Europese podia af. De line up leunt dit jaar met namen als Job For A Cowboy, Beneath The Massacre en Gorod puur op de kracht van de nieuwkomers en strijkt neer in het Friese Drachten.
Als eerste van de zes bands mag Make Them Suffer uit Australi aantreden. De deathcore van de hip ogende jongens klinkt op zich niet verkeerd (het geluid is gelijk al behoorlijk goed in Iduna!) maar wel erg fragmentarisch. Het is jammer dat de keyboards, die een origineel en behoorlijk prominent deel van de muziek vormen, van een bandje komen en niet live worden voortgebracht: dit maakt dat Make Them Suffer op mij overkomt als een wat onsamenhangend geheel. Daarnaast lijken de breakdowns haast een verplicht nummertje, zo opzichtig als ze in de nummers verwerkt zijn. Ik heb wel eens slechtere openers gezien, maar tot nadere beluistering aansporen doet Make Them Suffer vooralsnog niet.
As They Burn heb ik niet gezien vanwege mijn interviewverplichtingen met Job For A Cowboy, dus daar kan ik helaas niets zinnigs over melden.
Vanaf het moment dat Gorod opent met Disavow Your God wordt de avond echt interessant. Op de laatste twee albums A Perfect Absolution (2012) en Process Of A New Decline (2009) brengt dit Franse gezelschap technische death metal met een onfeilbaar gevoel voor songwriting. Nergens verdwaalt of ontspoort een Gorod-nummer. Temidden van een stortvloed aan sweeps en solos en de funky passages die de muziek van Gorod uniek maken blijft de kracht van het liedje constant gewaarborgd. In een genre waarin overbodige ballast en overdadige complexiteit veel voorkomende symptoomen zijn is dat een zeldzaam goed. Daarnaast staat Gorod live als een huis, strak en enthousiast als altijd. Wederom is het zaalgeluid erg goed, zelfs het basspel krijgt in het totaalgeluid de plaats die het verdient! De bas wordt vanavond overigens bespeelt door een invaller. Hopelijk is Benoit Claus, de man met de breedste glimlach ter wereld er volgende keer weer bij!
War From a Harlots Mouth is een bekende naam in het core-wereldje, die sinds 2005 aan de weg timmert en al meermaals ons land aandeed. In die tijd is de band drastisch van sound veranderd: van het chaotische mathcore-verleden is nu slechts sporadisch iets te merken, dat is ingeruild voor een teruggeschroefd tempo en een lompere sound. Dit met breakdowns volgepropte geluid gaat me snel tegenstaan. Niet omdat het verkeerd klinkt, maar wel erg eentonig. Er zijn weinig interessante hooks die houvast bieden. Misschien begrijp ik de intenties van de band verkeerd, maar van mij had de hoerenmond gesloten mogen blijven.
Dan is het tijd voor de bruutste en snelste speler van de avond: Beneath The Massacre uit Canada. Waar de technische death metal van Gorod veel fijnzinnige details kende, is het hier onophoudelijke brutaliteit wat de klok slaat. Beneath The Massacre valt te omschrijven als het puberende kind van Necrophagist en Meshuggah met een paar lijnen speed op. Elke keer als je denkt dat het niet meer harder of sneller kan wordt er middels een lomp groovende riff, snelle blasts of een diepe grunt nog een tandje bovenop gegooid. Composities als Symptoms, Condemmned en Societys Disposable Son zoeken met een monsterlijke sound, onnavolgbare vingervlugheid en kille precisie de grenzen van het begrip bruut op. Totaal overweldigend, deze gecontroleerde chaos, die Beneath The Massacre voor mij tot band van de avond kroont.
Job For A Cowboy ten slotte, zag ik een paar maanden terug nog als support voor Dying Fetus en bewijst nu zlf uitgegroeid te zijn tot een waardige headliner. In vergelijking met de eerste keer dat ik ze zag, openend voor Lamb of God in 2010, zijn ze uit hun schulp gekropen. De band staat zelfverzekerder op het podium, er is meer interactie met het publiek en na wat aansporing van frontman Jonny Davy komt datzelfde publiek voor het eerst op de avond ook echt goed los. Ook muzikaal zijn de Amerikanen volwassen geworden. Voor de setlist kunnen de mannen inmiddels al uit drie full-lenghts en de befaamde/beruchte Doom-ep kiezen. De nummers van het nieuwe album Demonocracy staan kwa technisch en oppositioneel vermogen ver boven Knee Deep en Entombment Of A Machine. Al blijven het toch de lompe breakdowns in laatst genoemde nummers waarop de hardcore-dansers zich het meest laten gelden. Als na toegift Tarnished Gluttony de uitgeputte bandleden het publiek instappen om wat handjes te schudden kunnen zowel band als publiek terugkijken op een geslaagde avond.
