Het nieuwe album klinkt behoorlijk anders dan Optimist. Het past wel binnen jullie ambitie om te blijven vernieuwen, maar waarom hebben jullie voor deze muzikale richting gekozen?
Thomas: De reacties zijn heel verschillend. Je bent niet de eerste die het wennen vindt, maar we hebben ook al mensen gesproken die het in de lijn der verwachting vinden liggen. We hebben er zelf geen idee of beeld bij. We hebben in onze carrire n keer een switch gemaakt en dat was na ons eerste album Interbellum. Het pad dat we daarna bewandeld hebben, is in onze beleving zonder drastische wendingen of radicale keuzes geweest. Onze ambitie is inderdaad om daarbij niet in herhaling te vallen.
Ik hou zelf van discografien waarin elke plaat iets toevoegt. Van Mastodon kun je zeggen dat je de vierde of vijfde plaat niet zo goed vindt als de eerste, maar ik vind het wel tof dat ze steeds iets doen wat hun oeuvre verrijkt en niet alleen maar bevestigt. Mijn drie favoriete platen van dit decennium zijn die van artiesten die ik daarvoor niet kon uitstaan. Dat zijn de laatste platen van Kanye West, The Knife en Liturgy. De wendingen ten opzichte van eerder materiaal zijn wat drastischer dan die bij ons, maar ik vind het altijd tof dat artiesten dingen zoeken die ze nog niet hebben verkend.
Milena: We hebben veel nummers geschreven en er de tijd voor genomen. Sommige nummers zijn herschreven. Ze zijn niet zomaar uit de mouw geschud. Er staan nummers die vrijwel in n keer goed waren, maar er staan ook nummers op die vier of vijf verschillende vormen hebben gekend.
Bassist Tim Meijer is nog wel op het album te horen, maar jullie hebben inmiddels een nieuwe bassiste. Waarom is Tim vertrokken en hoe zijn jullie bij Leyla Overdulve terechtgekomen?
Thomas: Tims besluit was het gevolg van een verschuiving van prioriteiten in zijn privleven. Hij was op een punt in zijn leven aangekomen dat de tijd en energie die GOLD van hem vroegen, te veel in de weg zaten met wat hij verder uit het leven wil halen.
Milena: We kennen Leyla al heel lang. Ze was daarom een logische kandidaat om Tim te vervangen. Ze is een superfijn iemand om erbij te hebben en een te gekke bassiste!
Is er op het gebied van songwriting nog wat veranderd?
Milena: Er is niet veel veranderd. Thomas en ik schrijven eigenlijk alles samen. Het is wel zo dat iedere muzikant daarna zijn eigen saus toevoegt. Wij stellen iets voor en iedereen kan daar zijn eigen invulling aan geven als we dat samen gaaf vinden. We zijn nu wat volwassener en gaan nu wel wat dieper in op de stijl die we met de afgelopen twee platen ontwikkeld hebben. Maar omdat dezelfde mensen schrijven en opnemen, denk ik niet dat er veel veranderd is.
Thomas: Volwassen worden als mens klinkt saai, maar je voelt je zekerder en comfortabeler. Je staat open voor de sociale omgeving. We doen als band ervaringen op, je gaat wat makkelijker met elkaar om en je begrijpt beter waarmee je bezig bent. Dat draagt allemaal bij aan ons proces en waar we nu staan.
Milena: We hebben nu meer tijd genomen, ook al lijkt dat niet zo omdat we vrij snel weer een nieuwe plaat uitbrengen. Thomas en ik hebben maandenlang iedere dag geschreven en dat terwijl we gewoon een baan hebben.
Het is inderdaad knap hoe snel jullie weer een album uitbrengen, mede gezien het feit dat jullie negen keer getourd hebben ter promotie van Optimist.
Milena: Dat betekent weinig vakantie, onbetaald verlof of andere oplossingen vinden om het touren mogelijk te maken. Dat vraagt best wel wat van je, maar we willen het gewoon, dus er is geen twijfel over mogelijk of dat gaat gebeuren. We steken heel veel tijd in de band en doen graag veel zelf, zoals clips maken en dingen organiseren.
Het is een album met persoonlijke teksten. Dat is Optimist ook, maar bijvoorbeeld in Truly Truly Disappointed komt het nog sterker naar voren.
Milena: Het is denk ik qua tekst wel de meest persoonlijke plaat die ik geschreven heb. Wellicht qua muziek ook wel, omdat we ons steeds comfortabeler daarin voelen. Op de vorige platen was ik voor mijn gevoel ook al persoonlijk, maar wellicht schreef ik wat minder heldere teksten. Ik denk dat ze nu wat makkelijker te begrijpen zijn, waardoor ze eerlijker en opener overkomen. Het is overigens nooit mijn doel geweest om vervangende teksten te schrijven. Ik ben best wel open en ik denk dat dat op de nieuwe plaat extra duidelijk is. Het was ook de bedoeling om een open en eerlijk album te maken en over werkelijke ervaringen te schrijven.
Over open gesproken: de plaat is heel helder en open geproduceerd. Er is veel ruimte.
Thomas: Zware muziek maken en dat toch draaglijk maken voor je luisteraar is een kunst van het weglaten en openlaten. Het gaat om ruimte creren voor de luisteraar om zich erin te nestelen en een weg erin te vinden. We zijn er niet per se heel bewust mee bezig, maar waar onze vorige platen op momenten weleens verstikkend kunnen zijn, hebben we nu een manier gevonden om het draaglijker te maken. Het is directer en misschien daardoor toch wel weer zwaarder.
Milena: Menselijker en daardoor kwetsbaarder. Als je je kwetsbaar opstelt, dan krijg je dat ook vaak terug. Het is wel belangrijk dat mensen zichzelf erin kunnen herkennen.
Thomas: Kwetsbaar is een term die veel mensen niet associren met harde rock of metal, voor zover wij metal maken. Het is ook het pad dat we met No Image zijn ingeslagen. Die titel is er niet voor niets. Een image is iets wat je jezelf aanmeet, een stenen muur die je om jezelf en je eigen karakter en persoonlijkheid heen bouwt.
Jullie hebben samengewerkt met Jaime Gomz Arrelano in Engeland. Hoe was het daar en om met hem in zee te gaan?
Milena:
Dat was anders dan voorheen. De vorige plaat hebben we in vier dagen opgenomen. We hebben onze platen altijd in Amsterdam opgenomen, maar wel met verschillende producers. Het was wel heel tof om in Engeland te zijn, waar we niets kenden. De studio staat in the middle of nowhere. Als we s ochtends naar de studio reden, zagen we de hertjes springen. Het was echt adembenemend mooi daar in de heuvels. De studio is een oude ruimte waarin veel ramen zitten. Als je aan het opnemen bent, sta je naar buiten te kijken.Het was ook heerlijk om daar op te nemen omdat je niet afgeleid werd. We hebben overdag vooral gewerkt en s avonds met elkaar gegeten. Het was fijn om in een soort vacum te zitten. We hebben echt de tijd genomen. Ik heb nog nooit zo vaak een drumstel gestemd zien worden. Onze drummer speelt hard en op de nieuwe plaat is het drumgeluid echt uitzonderlijk goed. Gomez heeft goed geluisterd naar de nummers en toen hij ze kende, wist hij waar ruimte moest zijn voor een bepaald instrument of de zang. Hij heeft veel ruimte gecreerd waarnaar we altijd op zoek naar zijn geweest. We zijn heel blij met hem.
Thomas: Hij heeft echt voor ieder lijntje, voor iedere instrument en voor ieder stuk van een nummer gekeken hoe het moest gaan klinken zodat er ruimte opengelaten werd voor de andere instrumenten en met name de zang.
En toch zijn er veel lagen te ontdekken zoals in He Is Not en Taken By Storm.
Thomas: Ja en dat is ook leuk om te schrijven.
Milena: Zoals klassieke muziek wordt geschreven, zo is onze benadering van gitaarpartijen schrijven ook. Er staan nauwelijks riffs op het nieuwe album. Het zijn vooral lagen.
Thomas: Het gitaargeluid is echt pittig. In de studio kreeg je er bijna pijn van in je oren. Het is een heel gemeen, Fender Telecaster-achtig geluid, bijna black metal. Op de plaat klinkt het wellicht iets anders, maar de verschillende elementen komen goed bij elkaar. Het was interessant om in de studio te zijn, om de partijen te spelen en te weten dat het op album anders zou klinken. We zijn echt superblij met het werk van Gomez en hoe de plaat klinkt. We hebben tijdens het proces nog een biertje gedronken met de oude zanger van Ugly Kid Joe en de achterbank gedeeld met David Vincent, dus het was een heel leuke tijd.
Jullie hebben jaren bij Vn Records gezeten en nu bij Artoffact Records. Vanwaar die overstap?
Thomas: Ik ken Sven, de man achter Vn Records, al sinds mijn tijd bij The Devils Blood. Sven is een goede vriend en een prachtig mens. Hij runt een te gek label, maar wel met een focus op extreme metal. De band en hij waren het er wel over eens dat de limiet die we als GOLD konden bereiken bij zon label inmiddels wel bereikt was. We waren dus vrij om verder te kijken. Artoffact Records is binnen de rock en metal misschien nog niet zo bekend, maar het heeft wel een aantal klinkende namen, zoals Front Line Assembly of Klan Mikla. Dat zijn bands die de andere kant van onze sound benadrukken. Waar bij Sven onze donkere metalkant uitgelicht werd, is er nu wat meer ruimte voor onze post-punkkant. Daar komt misschien nu meer de focus op te liggen. Uiteindelijk zijn we gewoon GOLD en maakt het niet zoveel uit bij wie we zitten.
Milena: We zitten tussen allerlei genres in waardoor we bij veel labels passen.
Voor het titelnummer hebben jullie een clip opgenomen en deze op internationale vrouwendag online gezet. Wat wil je met het nummer vertellen?
Milena: Het is een feministisch statement. Waarom lach je niet? of lach eens of h, wat kijk je boos zijn vragen en opmerkingen die vrouwen vaak voor hun kiezen krijgen. Het nummer is een protestlied daartegen omdat 1. Ik vind dat een vrouw niet per se alleen maar knap hoeft te zijn of hoeft te lachen en 2. Je kunt niet weten wat iemand heeft meegemaakt. En van onze gitaristen zei het wel treffend. De enige die hem ooit gevraagd had waarom hij niet lachte, was zijn moeder. Als je op straat loopt, krijg je als vrouw die vraag veel voor je kiezen en ik vind dat storend. Daarom wilden we een clip maken waarin we veel vrouwen laten zien en een grote diversiteit daarin om ieder type vrouw in de clip te representeren. We wilden ze gewoon laten zijn wie ze wilden zijn in de clip en dat ze niet specifieks iets mannelijks of vrouwelijks deden.
Thomas: Een vrouw is er helemaal niet voor andermans plezier of eye candy. Een vrouw is er puur voor zichzelf.
Milena: Ik zou het heel tof vinden als er vrouwen of, liever nog, jonge meisjes zijn die de clip zien en het idee krijgen dat ze intelligent of grappig mogen zijn, lief en boos of politiek gengageerd, zonder dat het belangrijk is dat ze een vrouw zijn, want dat doet er helemaal niet toe.
Als je dat dan doortrekt naar de rock- en metalwereld zijn er steeds meer vrouwen die daarin actief deelnemen.
Milena: Ik stoor me wel relatief vaak aan de manier waarop ze worden neergezet en dat overkomt mij ook. Dat er vanuit gegaan wordt dat ik niet het brein achter de band kan zijn. Dat is puur seksisme. Niet dat ik wil beweren dat ik het brein achter de band ben, want Thomas en ik schrijven samen. Maar er is weleens beweerd dat hij het brein is van de band en ik de zangeres. Daar stoor ik me aan. Het is misschien niet moedwillig of kwaadaardig bedoeld, maar het zit wel stiekem in het systeem.
Thomas: Metal staat bol van clichs en stereotypes, die terugkomen in hoe vrouwen gerepresenteerd worden, maar ook hoe ze zichzelf representeren. Het geldt overigens ook voor mannen.
Milena: Ik denk dat het ook voor mannen een beklemmende wereld moet zijn, want ze moeten macho en vierkant zijn. Dat vind ik jammer.
Thomas: Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen in de metalscene. Er zijn ook subgenres waar het helemaal niet voor geldt, maar in de meest opvallende vaak wel.
Zo heb je het zogenaamde femalefrontedwereldje.
Thomas: Dat is een puur seksistische term, zolang we het niet over male fronted hebben. Zodra je het over afros hebt, is dat een racistische term, als je het niet over eurohaar of andere soorten haar hebt. Zodra je dingen heel expliciet gaat benoemen voor een opvallend of ander deel dan de norm, dan wordt het toch een beetje gevaarlijk.
Toch zijn er ook wel positieve ontwikkelingen. Zo is het loon van vrouwen en mannen gelijk getrokken in IJsland.
Thomas: Klopt, dat is bij wet gedaan. Het is fantastisch, maar het is jammer dat er een wet voor nodig is.
Milena: In een ideale wereld vindt iedereen gewoon dat we gelijk zijn aan elkaar. Om terug te komen op die clip: het kan inspirerend zijn om veel verschillende mensen daarin te representeren. Ik ben zeker genspireerd door vrouwen in de muziek toen ik jong was. Daardoor ontdekte ik dat ik ook in een band kon zitten. Als PJ Harvey er niet was geweest, had ik minder snel gedacht dat ik ook op het podium kon staan.
In jullie clips zitten veel maatschappijkritische beelden verwerkt.
Thomas: Ik werk bij Amnesty en hiervoor bij Partij voor de Dieren, dus voil.
Milena: Het gaat niet alleen om Thomas werk, maar het is beslist een onderdeel van ons. Wat wij tof vinden met artwork en videos is dat we iets toe kunnen voegen aan de muziek. Iets wat niet al in de muziek zit, want die is niet per se politiek geladen. Ja, het gaat wel om dat er weinig verandering is die ik graag zou zien, maar ik ga in mijn teksten niet expliciet in op wat voor soort verandering dat dan is. Why Arent You Laughing is pas het eerste nummer waarin dat wat explicieter gebeurt. We proberen dat in onze videos een extra laag te geven.
Thomas: Soms een maatschappijkritische laag, maar lang niet altijd.
Het is evenwel moeilijk om verandering in gang te zetten vanwege de passiviteit van de gemiddelde mens.
Milena: Mensen houden niet zo van verandering. Ik ben voor verandering en ben zeer activistisch ingesteld. Ik ga de confrontatie aan als mensen dingen zeggen die ik niet politiek correct of niet ok vind. Het is wel pittig, maar ik probeer het wel altijd te doen. Ik probeer altijd wel verandering voor elkaar te krijgen. Dat lukt niet altijd, maar het is wel het doel en het is tof om dat in onze videoclips wat meer te doen.
Omdat jij je wat meer verdiept hebt in de materie binnen de discussie, heb jij wellicht sneller je argumenten klaar.
Milena: Ik merk wel dat als ik mensen wijs op wat ik graag anders zou willen, dat ze daarvoor openstaan en dat ze het zelf ook wel graag anders zouden willen zien.
Thomas: De beste manier om verandering in gang te zetten, is om die verandering te zijn. Ik heb geleerd om niet met het vingertje te wijzen, maar om gewoon te doen wat het juiste is.
Milena: We eten veganistisch en stemmen altijd. Dat klinkt wat suf, maar ik ken genoeg mensen die moeite hebben om dat altijd te doen. We zijn heel bewust bezig. Je zult ons niet snel bij een Primark of H&M zien. De kleding die gemaakt wordt voor op het podium, wordt handgemaakt. De stoffen die de ontwerpers gebruiken, zijn leftovers, laatste stukken die anders weggegooid worden. Maar nu gebruiken ze die voor mijn outfit.
Het maatschappijkritisch aspect zit ook in de teksten. We hebben het net over het titelnummer gehad, maar waar gaat Wide-Eyed over?
Milena: Wide-Eyed is ook enigszins feministisch. Het gaat over het keurslijf dat je aangemeten krijgt als je klein bent, door je opvoeding en door wat mensen op school of op straat tegen je zeggen en hoe je je hoort te gedragen. Dat je als meisje rechtop moet zitten met je benen over elkaar en met je handen keurig netjes op je knien. Het gaat over dat ik zo kan lijken, maar dat het van binnen niet zo is. De laatste zin is: I whisper everything in case nobody wants to hear it. Ik fluister alles voor het geval niemand het wil horen, maar laat het je niet voor de gek houden.
En Please Tell Me Youre Not The Future?
Milena: Dat gaat over de verandering die er helaas niet is. Het is irritatie naar mensen die niet openstaan voor verbetering. Ik zie het als verbetering, zij zien het als onnodige verandering. Ik erger me aan hoe stijf en vasthoudend mensen zijn en niet openstaat voor wat meer empathie en kleine veranderingen waardoor het wellicht voor iedereen beter wordt.
Het wordt wat dat betreft ook gestuurd door politiek en media.
Thomas: Ik heb zelf een paar jaar in de politiek gezeten en de partij waarvoor ik heb gewerkt, staat echt als enige voor de door mij gewenste verandering, maar de politiek in zijn algemeenheid en de media eromheen zijn zaken om uiterst cynisch over te zijn.
Tijdens de tours voor The Optimist stonden de heren flink te headbangen en Milena stond als contrast stil en maakte gebaren. Dat vormde een intrigerend beeld. Hoe gaan jullie het ingetogenere karakter van de nieuwe plaat presenteren?
Milena: Zo hebben er nog niet naar gekeken. We zijn wel aan het repeteren voor de releaseshow, maar in de oefenruimte gaat het er heel anders aan toe en ik denk niet dat er heel veel gaat veranderen op het podium ten opzichte van eerdere shows. Ik denk dat dit de manier van spelen en presenteren is.
Wat wel anders is, is dat ik met twee andere ontwerpers een outfit heb gemaakt. Het is een outfit die ik op het podium van karakter kan laten veranderen. Met de vorige plaat was ik n bepaald iemand op het podium, terwijl ik in het normale leven veelzijdiger ben. Daarom leek het me cool om een outfit te gaan dragen die dat ook toont. Het is een modulaire outfit die ik op het podium kan wisselen. Die veelzijdigheid en het verschil in sfeer die je op de plaat hoort en tussen de nummers onderling, daar heb ik nu ook live een oplossing voor. Om twee uitersten te noemen: Why Arent You Laughing? en Taken By Storm.
Jullie spelen binnenkort een paar keer in Nederland, maar zijn volgens mij bekender en groter in Duitsland.
Thomas: Dat lijkt inderdaad zo. Ik ben er niet helemaal over uit of het echt zo is, maar als ik kijk naar streamingcijfers (Spotify, YouTube), dan scoort Nederland altijd hoger. We hebben aan het einde van de Optimist-cyclus een aantal goede shows in Nederland gehad, zoals Into The Void, maar ook als voorprogramma van DOOL en Slstafir. Het kan zijn dat we door die cyclus wat meer mensen in Nederland hebben bereikt. Mensen hebben wellicht nu een beter beeld bij wat GOLD doet en wie we zijn en wat ze van ons kunnen verwachten.
Jullie staan binnenkort op Roadburn. Dat moet heel bijzonder zijn, zeker omdat jij (Thomas) daar al eens eerder hebt gestaan en zelfs een presentatie hebt gegeven.
Thomas: Het is fantastisch. GOLD heeft er al eens opgetreden in 2013 en ik heb er met The Devils Blood al twee keer gespeeld. In 2017 ben ik gevraagd om aan n van de panels deel te nemen die Roadburn organiseert. Dat ging over hoe je als relatief kleine, zelfstandige band internationaal je weg kunt vinden. Het was leuk om daar een steentje aan te hebben mogen bijdragen. Het is tof dat Roadburn niet alleen voor muziek en entertainment zorgt, maar ook voor wat verdieping daaromheen. Het is goed dat het festival zijn publiek kent. Er lopen daar veel muzikanten rond en veel mensen uit de industrie. We hebben er veel zin in om daar op te gaan treden en er komen later nog meer shows in Nederland.
