Ik ben momenteel de enige die niet fit is. Er zijn wel veel voor mij geweest die een infectie op de longen hebben gehad en nu is het dus mijn beurt.

Ach, het gaat dus rond. Komt jullie optreden komend weekend ter ere van vijf jaar Elpee in Deinze dan ook in gevaar?

Dat is komende zondag. Ik hoop dat het wel een stuk beter is tegen dan. We gaan sowieso spelen. Het is rock-�n�-roll, h� (lacht).

Laten we het over jullie nieuwe plaat gaan hebben. E�n die een mooie balans bevat van extreme en cleane vocalen, maar ook een album dat je vaker moet beluisteren omdat deze met name de eerste zes nummers vrij druk is.

Het is misschien een album dat enige gewenning nodig heeft. Het is een groeiplaat. Dat is zeker niet slecht.

Vooral het gitaarwerk is erg fraai.

Daar besteden we ook veel aandacht aan. We proberen origineel te zijn en het keyboard dat we niet gebruiken in te vullen met een extra gitaar. Dat zorgt voor een wall of sound met gitaren, het bombastische wat je net zei, dat het zo veel is, maar toch zit er wel een goede balans in.

Dat is knap met drie gitaristen, want iedereen heeft wellicht zijn behoefte om zijn kwaliteiten te laten horen. Het is echter geen wedstrijd geworden wie het beste gitaar kan spelen, maar iedereen speelt in dienst van het nummer.

Dat klopt. Alles is in dienst van de muziek geschreven. Iedereen krijgt de tijd om te tonen wat hij kan middels een solo, een dubbelsolo of een trippelsolo. Voornamelijk is het Guy (Commeene � red.) die de leadgitaar speelt. Wij (Stefan Segers en Martijn Debonnet � red.) zijn dan de ritmesectie met af en toe een solo. Dus daar zit wel een hele goede verdeling in.

Die goede verdeling zit ook in de vocalen. Tijdens bijvoorbeeld Bail Me Out en Never Will kom jij met de grunts krachtig voor de dag op het juiste moment, waar Piet Overstijns op andere momenten met zijn heldere vocalen goed voor de dag komt.

Dank je. Wat we eigenlijk doen, is dat we beginnen met de muziek en als dat klaar is, dan gaat Piet aan de slag om zijn teksten op te bouwen. Dan is het mijn taak om hier en daar nog wat gaatjes op te vullen met mijn grunts (lacht).

Jij hebt zowel de grunts als de gitaarpartijen, dus je hebt genoeg te doen.

Ik verveel me zeker niet, dat klopt (lacht).

Zijn jullie nog bezig geweest om de zang te verbeteren, want het valt me op dat Piet nog overtuigender zingt dan op het debuut.

We hebben iets meer de tijd genomen voor Words In Ruin om de vocalen en nog meer nog beter uit te werken, om lagen te gaan leggen op verschillende manieren in de zang en op allerlei gebied. Daar heeft Piet in uitgeblonken. We waren allemaal omvergeblazen van de demotracks die hij afgewerkt had. Toen hebben we nog samen gezeten en extra partijen bedacht met de andere backingzangers, die ook nog hun extra invloeden erin brengen. Dat zorgt voor het totaal. We hebben absoluut meer gewerkt bij deze plaat aan het vocale dan ten tijde van Twin Symbiosis, waar het allemaal wat vlugger ging. We hebben er meer aandacht aan kunnen geven. Piet heeft meer de tijd kunnen nemen om nummer voor nummer uit te werken, en de nummers naar zijn hand te zetten, leuke melodietjes te schrijven. Ik ben altijd verbaasd over met welke melodie�n hij schrijft bovenop de gitaarstukken die wij maken. Ik denk ook dat het schrijven van de diverse melodie�n absoluut de sterkte van de band is.

Iedereen laat een zeer vaardige indruk achter. We hebben het zojuist over de gitaristen en zangers gehad, maar hetzelfde geldt voor de ritmesectie, bijvoorbeeld aan het begin van Bail Me Out.

We beginnen met een zeer vette riff om het nummer mee te openen, beetje in de stijl van Nevermore, die diminished scale die terugkomt en dat vind ik zelf heel erg leuk. Het is mijn favoriete nummer van de plaat.

Die van mij ook, samen met Harlequin�s Grief. Die blijft goed hangen.

Ja, dat is een progressief nummer. We hebben geprobeerd om zo�n wijd mogelijk spectrum te krijgen aan progressieve, zware, minder zware nummers. We hebben goed geselecteerd in de nummers die we geschreven hebben om daar toch een vooruitgang in te steken. Van een progressief nummer, naar een zwaardere, naar een nog zwaardere en dan naar een minder zware. Ik denk dat dat wel goed gelukt is.

Het is zeker een diverse plaat. Tijdens de laatste drie tracks hoor je de classic en symfonische rock nadrukkelijk zijn intrede doen.

Wij mijden eigenlijk geen enkele invloed die we in het verleden hebben vergaard. Ieder ideetje dat we ook maar hebben, los van het genre, proberen we toch iets mee te doen, het uit te werken om het Dyscordia te doen klinken. Dat is eigenlijk Martijns winkel. Hij zorgt voor het omvormen van de ideetjes die wij aanbrengen. Hij zorgt ervoor dat ze omgebouwd worden tot een Discordia-nummer.

Het akoestische deel van het einde van Bail Me Out heeft hij zeer fraai gearrangeerd, maar hetzelfde geldt voor A Perfect Day.

Dat is eigenlijk ons meest happy nummer van de plaat. We staan niet bekend om de meest optimistische nummers en teksten te maken. A Perfect Day blinkt vooral uit in zijn vlugge, Dragonforce-achtige gitaarpartijen en frivoliteiten. Wij mijden niets aan invloeden. Ik denk dat dat ervoor zorgt dat we zeer divers klinken in de verschillende nummers.

Reveries stond ook op de gelijknamige ep uit 2010. Waarom hebben jullie ervoor gekozen om het opnieuw uit te brengen?

Toen we de ep maakten, was de band eigenlijk nog maar zeer pril. We hadden enkele nummers in gedachten waar we mee bezig waren, om die uit te brengen, waaronder Reveries. Dat is trouwens het eerste nummer dat we ooit hebben geschreven. Dat is een productie geworden die we toen zelf nog allemaal deden. Onze drummer, Wouter (Debonnet � red.), heeft destijds de mix gemaakt en dat klonk allemaal wel aardig, maar niet zoals wij nu klinken. Wij wilden toch een zeer goede productie op zetten, omdat we het een sterk nummer vonden. We vonden het daarom een goede keuze om het op het nieuwe album te zetten.

Nu is de mix en mastering gedaan door Jens Bogren en Tony Lindgren, net als op de vorige plaat. Die samenwerking is dus goed bevallen.

Zeer zeker. Die samenwerking is eigenlijk deels gekomen door onze drummer, die met zijn vorige band Gwyllion, al eens langs is geweest om de plaat af te mixen. We hadden dus al contacten met Jens. Toen Wouter bij Dyscordia begon, was het meteen duidelijk dat dat de man was waarmee we wilden samenwerken. Wij waren tevreden over Twin Symbiosis, dat we eigenlijk toen al zeiden, volgende plaat willen we hem terug en zo is het ook gebeurd.

Twin Symbiosis is voor een debuut al een sterke plaat. The Empty Room, Ache Of Hearts, het titelnummer en From Sight To Black zijn prima nummers.

The Empty Room is een van de snellere en zwaardere nummers. Ache Of Hearts is onze powerballad. We zijn met Twin Symbiosis niet gestart met het idee dat er nu zo�n nummer op de plaat moet. Het is spontaan gegroeid. Met diezelfde intentie zijn we aan Words In Ruin begonnen. Niet met het idee dat we de vorige plaat moeten overtreffen. We hebben het op ons af laten komen. We zijn nummers gewoon gaan schrijven zoals we dat voordien ook deden. Door wat meer tijd te nemen, hoop ik dat het groeiende is wat er in de nummers en structuren is terechtgekomen.

Eind 2009 is Dyscordia uit Artrach ontstaan. Vrij snel zijn er toen zes nummers verschenen op de eerste ep. Zijn ervaring en een kwestie aanpakken twee begrippen die ervoor hebben gezorgd dat het zo snel voor elkaar was?

Wij vonden het belangrijk om iets op plaat te hebben om door te kunnen sturen naar organisatoren of andere mensen om toch een optreden te kunnen versieren. Daarom hebben we besloten om de zes nummers die toen klaar waren, op te nemen op een eigen manier, met een eigen mix, zonder daar al te veel geld in te pompen, maar gewoon om een demo te hebben, om te verspreiden, om de naam bekend te maken, om voet aan de grond te krijgen.

Daarna is het een tijdje wat rustiger geweest voordat Twin Symbiosis kwam. Heeft dat te maken met het dagelijks leven of speelden ook andere factoren een rol, zoals het zoeken naar en afstemmen van elkaars kwaliteiten om met de neuzen dezelfde kant op te staan?

Reveries was eigenlijk een testcase. We weten dat we met Dyscordia niet de alledaagse metal brengen. We wisten niet hoe de mensen daarop zouden reageren. Voor hetzelfde geldt vinden ze het te speciaal of te dit of te dat. We hebben gewoon ons zin gedaan. We hebben ervaren dat de mensen ervoor openstaan dat we wat speciale dingen in onze muziek te verwerken. Twin Symbiosis klinkt al volwassener en bevat nieuwe versies van de nummers die ook op de ep staan. Sindsdien zijn we met alle zotte idee�n aan de slag gegaan en er vliegt ook veel in de vuilnisbak. Als er een nummer doorkomt, zijn er al twee in de vuilnisbak gegooid (lacht). Daar zijn we wel precies in. Alles moet wel kloppen, zowel op het muzikale als het vocale vlak. Wij zijn niet zo snel tevreden van onszelf (lacht).

Het is ook vakwerk wat je hoort. Je merkt dat er een band aan het werk is die de boel serieus neemt en niet tevreden is met een halfgeslaagde riff.

Voor ons is belangrijk dat als we een plaat uitbrengen, dat vooral voor onszelf doen, omdat we graag muziek spelen en dat gaan uitbrengen. Het is natuurlijk jammer dat je een plaat uitbrengt en er staan maar twee of drie goede nummers op en de rest zijn vullers. Dat zou ik jammer vinden. Als we een plaat in onze kast hebben staan, dan wil ik deze graag vijf jaar na de releasedatum nog eens pakken om met evenveel enthousiasme ieder nummer te beluisteren. Het zou jammer zijn dat als je achteraf constateert dat het jammer is dat er een nummer op de plaat staat, waar je bij het maken al over twijfelde. Zoiets willen we niet.

Na Twin Symbiosis is alles in een stroomversnelling geraakt. Het album kreeg doorgaans positieve reviews, jullie stonden op Graspop en er was winst bij de Metal Battle Alliance.

Dat waren supertijden, absoluut. Graspop is het toppunt wat we momenteel hebben meegemaakt. Dat was super om te doen. Zeker als je terugdenkt aan de eerste keer dat we er als elf- of twaalfjarige, voor sommigen van ons vijftien- of zestienjarige stond. En nu mag je er plots zelf spelen. Dat is waanzinnig, schitterend.

Onvoorstelbaar inderdaad. Dat hadden jullie wellicht niet verwacht. Wat was de ambitie toen je aan Dyscordia begon? Gewoon lekker spelen en af en toe iets uitbrengen of echt iets neerzetten om op termijn van te kunnen leven?

Van kunnen leven� Ik denk dat dat een utopie is. Zeker voor bands in het stadium waar wij ons in bevinden, is dat nog een ver van ons bed-show. Wij zijn al zeer tevreden om iets uit te brengen en dat het financieel rondkomt en dat we mogen spelen op leuke plaatsen. Ambitie hebben we absoluut, maar we zijn ook wel zo realistisch. Wij nemen stapje voor stapje en zien wel waar we uitkomen. Absoluut zijn we bereid om daar veel voor te doen, maar alles moet wel op zijn plaats vallen.

Er is ook een bonustrack toegevoegd, My Land van Sonata Arctica. Dat nummer stond ook op A Tribute To Sonata Arctica. Hoe kwamen jullie op het id�e om een cover aan te dragen voor dat initiatief?

Ouergh Records, een Schots label, heeft ons in het Twin Symbiosis-tijdperk gevraagd om een nummer op een compilatie-cd te zetten van hen. Wij zijn daarmee akkoord gegaan. Die man was vrij onder de indruk van wat we aangedragen hadden. Hij zat met het idee te spelen om nummers van Ecliptica te kiezen. Het was toen namelijk het jubileum van die debuutplaat. Hij heeft bands aangeschreven, waaronder ons, met de vraag of we een nummer van die plaat wilden coveren om op een tribute-cd te plaatsen en we hebben daar niet over getwijfeld. We vinden Sonata Arctica allemaal een zeer toffe band. Het was ook leuk om een nummer te kiezen van Ecliptica vanwege het jubileum. We hebben verschillende nummers onder de loep genomen, maar we hebben gekozen voor My Land, omdat daarin de grunts het beste tot hun recht kwamen.

Stream Of Passion heeft ook een Sonata Arctica-nummer gecoverd (I Have A Right, red.) en die spelen ze ook live. Het is leuk om goede interpretaties van andere bands te horen.

Dat is trouwens ook een mooi nummer. Je kunt een cover een op een kopi�ren, maar we vonden dat te ver gaan. We proberen onze eigen Dyscordia-touch eraan toe te voegen. De grunts zijn er absoluut deel van. Er is echter niet heel veel veranderd verder, buiten dat de gitaren wat lager gestemd zijn en dat we in de middenstukken wat wilder zijn gegaan. Vocaal uithalen in zowel de hoge als lage regionen. Dat typeert wat Dyscordia doet.

En de solo�s perfect uitgevoerd. Die zijn nog niet zo makkelijk.

De solo in My Land is ingespeeld door Guy, onze leadgitarist. Alle lof gaat naar hem. Guy is een zeer ervaren gitarist. Ik sta er soms ook met open mond te kijken wat hij allemaal voor elkaar krijgt met zijn gitaar. We mogen zeer blij zijn dat we zo�n sterke man aan boord hebben.

Twin Symbiosis is een conceptablum. Words In Ruin is dat niet. Het zijn verschillende verhalen en wat me opvalt is dat er wat meer positiviteit naar voren komt, zoals in A Perfect Day, waar we het eerder al over hadden. Is dat toeval, vroeg de muziek daarom of zijn jullie positiever in het leven gaan staan?

(lacht)� Je kan misschien wel spreken van een bepaalde rode lijn in Words Of Ruin en dat is alle aspecten van het leven, zowel het positieve als het negatieve, allemaal aan bod komen. In de teksten kun je dan jezelf terugvinden in situaties waarmee je dagelijks geconfronteerd wordt. Het is nochtans niet dat we ervoor gewerkt hebben om daarop uit te komen. Piet zorgt ervoor dat je meegesleurd wordt in het verhaal en je wordt uitgenodigd om na te denken over wat hij vertelt en dat je herkent dat je zulke situaties ook hebt meegemaakt. Dat houdt het levendig. Het is ook wel leuk om te horen dat er mensen op een slechte dag een nummer van Dyscordia opzetten en zich daarna een beetje beter voelen.

Words Of Fortune vind ik bijvoorbeeld een nummer met een verhalend karakter.

Dat is zeer classic rock-geori�nteerd op bepaalde momenten, maar het is een nummer dat emotioneel geladen is. Het verhaal kun je op verschillende manieren interpreteren. Wat ik voor beeld erbij heb, is iemand aan een sterfbed die zijn liefde verklaard aan zijn naasten en terugdenkt aan de goede en slechte tijden. Iedereen kan er echter een bepaald verhaal in vinden.

Datzelfde geldt zeker ook voor de door Guy ontworpen albumhoes? Een trap naar het licht, donkere wolken, vuur, een fraaie engel die gek wordt�

Ja, het zijn emoties op alle verschillende vlakken die in die cover worden weerspiegeld. Zowel positief, het licht als negatief, het duister, geen raad meer weten met zichzelf. Zo�n engel die met de handen in het haar zit. Een wereld die volledig in ru�nes in elkaar ligt. Maar toch ergens een vorm van hoop geeft. Het komt uiteindelijk nog goed, ook aan het einde van Words In Ruin.

Het is min of meer de toestand van de wereld en over die toestand gesproken: Wat voor impact hebben de aanslagen in Brussel op jou gehad?

Dat is absoluut verschrikkelijk om te horen toen ik dinsdag wakker werd en ik op het nieuws zag wat er gebeurd was. Dat werkt op iedereen, denk ik. Niemand is ervan gespaard. Het raakt iedereen. Als je ziet hoeveel leed daarbij komt, dat is verschrikkelijk. Je kunt alleen maar hopen dat dergelijk idioten, die zoiets uitsteken, dat die zoveel mogelijk worden gekollokeerd, zodat dat niet meer kan gebeuren, want zulke gekke mannen heb je niet nodig op de straat denk ik.

Wat zijn voor jullie de gevolgen voor optredens op korte termijn?

Momenteel hebben we nog geen enkel optreden hoeven afgelasten. Of de gebeurtenissen hun weerslag zullen hebben op de mensen die buiten komen, dat denk ik niet. Ik denk dat de mensen absoluut niet bang zijn. Ik hoop het in ieder geval net. We mogen ons niet bang laten maken. Ik denk dat we in een samenleving zitten en dat men kennelijk realiseert dat niet iedereen zulke gedachten heeft. Er is licht aan het einde van de tunnel. Uiteindelijk komt het wel goed, maar de vraag is wanneer en hoe? Het kan niet snel genoeg gebeuren.

2015 was al een druk jaar voor jullie met de tribute en de tour ter promotie van Twin Symbiosis. Het ziet er naar uit dat 2016 ook actieve tijden worden, want jullie hebben al een aantal optredens en staan bijvoorbeeld op Summerbreeze.

Daar kijken we naar uit. Het zal een van de topmomenten van het jaar worden, maar ook in Nederland doen we nog een weekendje, 16 en 17 april. We zijn blij om weer terug te zijn in Nederland, want het is ondertussen ook al weer bijna een jaar geleden. Het plan met Words In Ruin is de grenzen iets breder te leggen. We hebben met Twin Symbiosis alles gedaan wat we aangeboden hebben gekregen. We hopen dat we de grens nu nog iets verder kunnen leggen.

Wat kunnen mensen van een show van Dyscordia verwachten?

Wij proberen heel veel aandacht te besteden aan onze liveshows om die zo correct mogelijk te kunnen weerspiegelen in vergelijking met wat er op de plaat staat. Wij werken er hard aan. We repeteren veel om het zo goed mogelijk te laten overkomen zoals het op de plaat staat. Je mag wel een leuke show verwachten, absoluut.

Tijdens de shows zal ongetwijfeld de Dyscordia Army Fanbase ook aanwezig zijn. Wat is dat voor groep mensen? Kunnen liefhebbers zich daarbij aansluiten?

Absoluut. Dat is eigenlijk iets dat zich baseert op een Facebook-groep, de Dyscordia Army. Iedereen die wil, mag zich daaraan bijvoegen. We proberen ook wat extra aandacht te besteden aan die mensen door wat kortingen op festivalletjes te verkrijgen waar we spelen. Er worden ook bussen georganiseerd vanuit het bestuur van de fanclub naar onze shows. Het is een hele werking naast de band. Dat zorgt ervoor dat we altijd voor wat mensen kunnen spelen. We zien ook dat die groep blijft groeien en dat die mensen mond op mond reclame blijven doen om anderen te overtuigen om eens te kijken naar een optreden. Dat is fantastisch om te zien. Het is begonnen met een zeer kleine groep en ondertussen is het al een klein leger geworden.

Er is zelfs al een fan met een Dyscordia-tattoo.

We hebben al enkele die een tattoo hebben laten zetten. Dat is natuurlijk fantastisch om te zien dat ze zich zo diep engageren in de band dat ze hun eigen lijf ermee beginnen te bekladden. We mogen zeker de band niet laten stoppen binnen het jaar, want we zullen daar veel mensen met een tattoo zeer ontevreden mee krijgen.

Vrezen jullie geen Beatles-achtige taferelen?

Gelukkig is dat enkel voor de Justin Bieber-fans. De metalfans zijn iets volwassener dan dat gelukkig.

Jullie hebben nog wel meer bijzondere fans, zoals de Burgemeester van Kortrijk.

Hij heeft zelfs nog meegespeeld in onze band als drummer. Dat was fantastisch, maar hij is wel een betere Burgemeester dan een drummer.

Wat heeft hij betekend voor de metalscene in Kortrijk en omgeving?

Ik denk dat Vincent al heel veel gedaan heeft, kijk maar eens naar het Alcatraz-festival. Een mooi festival waarvoor hij zich inzet dat het in Kortrijk kan blijven. Daarnaast hebben we natuurlijk de Alcatraz-clubshows in De Kreun.

Hoe staat het met de metalscene in Belgi�?

We kunnen wel zeggen dat Zuid-West Vlaanderen ongelooflijk leeft qua metal. Heel veel shows. Van pubshows naar clubshows naar grotere festivals. Op dat vlak kunnen we hier zeker niet klagen. We hebben Trix in Antwerpen, Biebob in Vosselaer, De Kreun in Kortrijk, ook tal van kleinere clubs, De Verlichte Geest in Roeselare en Caf� De Witte Non in Hasselt. Het leeft echt wel.

Wat zijn de bands die we in de gaten moeten houden?

We hebben heel veel bands in Belgi�. Iedereen wil wel spelen en dat zorgt ervoor dat je bijna ieder weekend wel ergens naar toe kunt. Evil Invaders zijn momenteel heel goed bezig. Een topband. Guilty As Charged, Thurisaz, After All, Aborted die al zijn strepen heeft verdiend, Fields Of Troy, een jonge band die kwalitatief hoogstaande muziek brengt. We hebben heel veel kwaliteit in Belgi�. Het wordt niet altijd opgepikt in de omringende landen. Ik denk dat dat een beetje de vloek van de Belgische bands is.

Ligt dat dan aan promotie?

Ik denk dat Nederland daar toch een stukje verder in staat. Daar zijn mensen die zich ermee bezighouden op (semi-)professioneel vlak. Mensen die met bands werken. Belgi� loopt daar nog iets achter op. Wij werken samen met Alcatraz Music die ons management en de booking doen. Daar zijn we zeer tevreden over. Ik denk dat je hier maar drie of vier serieuze spelers hebt en in Nederland zijn het er meer. Heeft dat ermee te maken? Ik weet het niet. Wij kunnen allen maar spreken voor onszelf dat we heel veel tijd en energie steken in de promotie van de band, samen met Mike de Coene van Hardlife Promotions die ons daarin ondersteunt. Ik denk dat dat de manier is om de band ten gehore te brengen. Zelf mag je heel veel mails sturen naar mensen en organisaties, maar je krijgt er niet altijd een antwoord op, want die mensen worden constant overladen met mails van bandjes die iets willen doen. Ik sta er wel achter om mensen aan te spreken die er professioneel mee bezig zijn, die de bandnaam bekend kunnen maken.

Het is dan ontdekken wie de beste mensen zijn en werken aan je netwerk.

Ja, helaas is niet iedereen even betrouwbaar. Wij moeten zeer zeker ook persoonlijk het gesprek met de mensen hebben gehad voordat we de keuze maken om met iemand samen te werken en dan moeten we ook al van anderen gehoord hebben dat we met een bepaalde persoon moeten gaan praten. Ik denk dat dat de manier is hoe het vandaag de dag moet gebeuren, want anders kun je ploeteren wat je wilt. Het brengt me terug naar de tijd van Reveries, waarin we probeerden alles zelf te beheren, de promotie te doen, de mails zelf verstuurden. We hebben duizenden verstuurd, maar je krijgt per duizend misschien slechts van vijf of zes een antwoord. Als je met professionele mensen gaat samenwerken, krijg je wel antwoord. Dat is het verschil.

Ik wens je veel beterschap zodat je zondag weer fit op de planken staat.

Dank je. Ik kijker naar uit en hoop ook dat het dan ietsje beter is. Het valt me al mee dat ik niet in een hoestbui ben gevallen (lacht).