Door de verkeersdrukte rond Antwerpen missen veel festivalgangers de optredens van Dyscordia en Evil Invaders in de namiddag/vroege avond. Ook wij lopen meer dan een uur vertraging op en missen daardoor Dyscordia. Erg jammer, want de Belgische progressieve formatie laat op Twin Symbiosis en Words In Ruin horen technische, melodieuze en memorabele songs te kunnen schrijven als Twin Symbiosis, Bail Me Out, A Perfect Day, Ache Of Hearts en From Sight To Black. De band die vandaag letterlijk een thuiswedstrijd speelt, liet eerder op onder meer Summer Breeze, Graspop en Headbanger's Balls Fest een goede indruk achter. Van horen zeggen speelt het zestal een solide set en zijn de fans tevreden.

Zuiderburen Evil Invaders waren eind juli als vreemde eend in de bijt op Stonehenge in Steenwijk één van de hoogtepunten. Vandaag mogen ze het podium in de tent openen, de zogenaamde Swamp Stage, die ruimte biedt aan zesduizend mensen. Helaas gooit het slechte geluid roet in het eten. Erg jammer, want de lawaaierige sound waarbij de snaredrum moeizaam hoorbaar is, doet afbreuk aan het luisterplezier. Aan de muzikanten ligt het niet. De presentatie van de Vlamingen zoals altijd zeer energiek en vermakelijk. De jonge honden rennen van hot naar her. Frontman Joe, die lekker fel klinkt en zijn hoge gilletjes laat gelden, spoort iedereen als een maniak aan tussen de adrenalineverhogende speed- en thrashmetaltracks door om te headbangen en de pit in te duiken. Hij gaat nog verder door te zeggen: “On my command you motherfuckers kill eachother!" Alhoewel een aantal deelnemers in de pit blauwe plekken oplopen, vallen er gelukkig geen doden of zwaargewonden. Het is vooral een groot feest voor een tot de helft volgepakte tent met tracks als Raising Hell, Mental Penitentiary en Pulses Of Pleasure. Evil Invaders speelt zo snel, dat aan het einde van de set zeven minuten overblijven en een niet geplande toegift volgt in de vorm van Fast, Loud 'N' Rude.

Het terrein is overzichtelijk en in stijl ingericht. Het geheel in gevangenisstijl oogt verzorgt en geeft een bepaald karakter mee. Op het hoofdpodium, de Prison Stage staan een paar motoren tentoongesteld aan de beide zijkanten van het podium. Waar vorig jaar een overdekte ruimte was om te zitten, is nu El Presidio, een bar met speciaalbieren gevestigd en wat verder naar achteren de Swamp Stage gevestigd. Van de overdekte zitruimte, die wat meer richting de ingang staat, wordt veel gebruik gemaakt. Blaas Of Glory zorgt het hele weekend voor vrolijke deuntjes als The Final Countdown en je kunt rodeo rijden. Soms kom je op het terrein een rode knop tegen. Als je erop drukt, verwennen in het leer geklede, sexy dames je met een biertje en een kleine massage terwijl De Kenny's liedjes spelen. Aan het randprogramma is dus ook gedacht.

Het optreden van Pretty Maids wordt geplaagd door technische problemen. Het levert een mopperende gitarist Ken Hammer op en excuses van frontman Ronnie Atkins. Hij weet even niet zo goed wat hij moet zeggen. Devin Townsend zou een cabaretshow opvoeren in een dergelijke situatie, maar de bandleden lossen het op een andere leuke manier op door Another One Bites The Dust van Queen en Seven Nation Army van The White Stripes te jammen, waarop het publiek graag meezingt. Even later volgt met Pink Floyds Another Brick In The Wall Part 2 nog een cover en dat terwijl met de eigen melodieuze rocknummers niets mis is. Het titelnummer van het meest recente album Kingmaker is namelijk beslist één van de highlights. Alhoewel een groot deel van de bezoekers niet bekend lijkt met het songmateriaal van de Denen die sinds 1981 actief zijn, en daardoor aanvankelijk de kat uit de boom kijkt, komt men gaandeweg de set beter los en zingen en klappen velen mee met Red, Hot And Heavy, Rodeo en Little Drops Of Heaven, terwijl voor het eerst tijdens het festival de gevangenistorens vuur spuwen.

"Welcome to Hell. We are from England, formerly of Europe, but this is what you get when stupid people vote!" De Britse act behoort beslist tot de beste op vrijdag. Niet alleen vanwege de strakke technische uitvoering van de old school heavymetalsongs, maar vooral vanwege de sterk uitgevoerde show. De met doornenkrans gekroonde frontman David Bower is een uitstekende acteur die het publiek constant bij het verhaal betrekt met zijn expressieve performance. Hij geselt zichzelf tot het bloed vloeit en verschijnt in verschillende gedaanten op het podium, waaronder op stelten tijdens Darkhangel. De geschminkte bandleden om hem heen nemen regelmatig ingestudeerde poses aan en staan synchroon te headbangen. Something Wicked This Way Comes, Blasphemy And The Master en The Quest bevatten de sterke riffs en fraai harmonieus gitaarwerk, maar de andere tracks doen er nauwelijks voor onder. On Earth As It Is In Hell eindigt een overtuigende set in stijl.

De bij vlagen AC/DC-achtige rock van Krokus is wat gedateerd (beste voorbeeld: Bedside Radio), maar wordt met veel enthousiasme gebracht. De Zwitserse rockers draaien alweer 42 jaar mee, tonen zich een geoliede machine en staan goedgehumeurd op het podium. Er is opmerkelijk veel ruimte voor covers op de setlist met American Woman (The Guess Who?), Rockin' In The Free World (Neil Young) en Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn) (Bob Dylan), maar ook Screaming In The Night en Easy Rocker gaan er vanavond makkelijk in. Ook al ben je onbekend met het songmateriaal, je kunt de songs zo meezingen.

Het optreden van het van Mercyful Fate bekende gitaristenduo Denner/Shermann valt licht tegen. Dat komt deels door Sean Peck, die qua zang live tekortschiet, met name bij de Mercyful Fate-covers. Tijdens de eigen songs klinkt het beter, maar nog niet top. Geen ramp, want je zou zeggen dat er genoeg valt te genieten met het gitaarwerk van de mannen die de naam van de heavymetalband vormen. De geluidsman legt echter te weinig nadruk op de riffs en melodieën, waardoor die factoren onderbelicht blijven. De statische houding van beide gitaristen is ook al geen pluspunt. Natuurlijk kunnen ze spelen, maar met een vrij ongeïnteresseerde attitude win je het publiek niet voor je. Sean is wel constant in beweging en complimenten zijn er voor bassist Marc Grabowski, die zich actief toont. Behalve eigen nummers is er dus ruimte voor klassiekers van Mercyful Fate. Dat zijn Black Funeral, Curse Of The Pharaohs, Into The Coven, A Corpse Without Soul en Evil. Laatstgenoemde komt samen met Escape From Hell als enige overtuigend uit de boxen. De overige tracks bevatten soms goed gitaarwerk, maar door de houding op het podium en het niet ideale geluid is er weinig bijval in de tent.

Maar liefst drieduizend inwoners van Kortrijk en omgeving zijn door de metalgezinde burgemeester Vincent van Quickenborne (aanwezig met Obituary-pet op) uitgenodigd om op vrijdag bij een aantal bands te komen kijken, waaronder bij headliner Ghost. Ze zien een goed optreden van de Zweedse band rond Papa Emeritus III a.k.a. Tobias Forge. De muzikanten zijn beter op elkaar ingespeeld dan bij het optreden in AFAS Live. Ze zijn op geen fout te betrappen en dat luistert dus prettiger. De zang van Papa Emeritus III is echter helaas niet altijd even zuiver. De sterke tracks vergoeden veel, evenals de show. Het podium is mooi aangekleed en de lichtshow komt goed tot zijn recht. Square Hammer eindigt met een vonkenregen vanuit het plafond en From The Pinnacle To The Pit met een knal.

Er staan weinig tot geen verrassingen op de setlist. Alleen Secular Haze ontbreekt in vergelijking met de show in Amsterdam. Er zijn veel elementen die terugkeren van vorige shows. Zo verschijnt Papa voorafgaand aan Con Clavi Con Dio met een wierookvat op het podium, komen voordat Body And Blood begint de twee 'Sisters Of Sin' het podium op en spreekt de frontman voor het eerst tot de toeschouwers. Na Devil Church ontdoet de frontman zich van zijn zware bovenste laag kleding. Tijdens Mummy Dust is er een regen van confetti. Voorafgaand aan Cirice gaan twee Nameless Ghouls op verhogingen staan om het publiek aan te moedigen te participeren. De bijval is het grootst tijdens Year Zero en als Papa de Belgische vlag tevoorschijn haalt. De fans vermaken zich prima. Daarachter blijft het lange tijd een stuk rustiger, maar is er na afloop toch waardering voor de show die eindigt met toegift Monstrance Clock, "a song to celebrate the female orgasm" en vuurwerk boven het podium.

De vrijdag eindigt met een ijzersterk optreden van Dirkschneider. De Duitse zanger brengt onder de naam Dirkschneider Accept-klassiekers ten gehore, terwijl hij als U.D.O. alleen eigen materiaal speelt. Er is al vroeg bijval vanuit de zeer goed gevulde tent. Het geluid staat goed afgesteld en daardoor hebben de Accept-klassiekers veel power. Als Princess Of The Dawn aan bod komt, gaat het dak er bijna af. Iedereen zingt mee. Tijdens Metal Heart is er halverwege even ruimte voor een gitaarsolo voordat de bandleden aanmoedigen tot meeklappen, wat massaal gebeurt. Dirkschneider is dus een geweldige afsluiter van de eerste festivaldag die eindigt met Fast As A Shark en uiteraard Balls To The Wall.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.