De tweede festivaldag begint helaas met regen. Geen hoosbuien zoals op Wacken, maar lichte regen. Alhoewel dat na een paar uren wat modderige plekken oplevert, blijft het festivalterrein grotendeels goed begaanbaar. Rage mag al vroeg openen en doet dat uitstekend. Niet alleen een klassieker als Don't Fear The Winter doet het goed, maar ook een recente track als Spirits Of The Night met zijn prima riffs. Zowel het gitaarwerk als de zang komen overtuigend uit de boxen. Ondanks het vroege tijdstip zijn de bandleden goedgehumeurd en dankt Peter Wagner de vroege vogels for being here under this cloud with us". Van Seasons Of The Black krijgen we een primeur in de vorm van het sterke titelnummer en het solide Blackened Karma. Het epische From The Cradle To The Grave behoort tot de hoogtepunten van de set, die eindigt met favoriet Higher Than The Sky (inclusief meezingend publiek tijdens een intermezzo met Holy Diver). Rage presteert op de top van zijn kunnen en krijgt terecht veel bijval.
Het eigenzinnige King Hiss opent de Swamp Stage. De zuiderburen doen dat op een intense manier met hun ruige, groovy rock la Fu Manchu, Corrosion Of Conformity en Red Fang. Het ene nummer is wat sterker dan het andere. Met name als er een groovy vibe in zit, dan komt het overtuigend over. Snakeskin, Killer Hand en Homeland maken de sterkste indruk. De presentatie is intens en iets aan de arrogante kant. De zeer actieve frontman Jan duikt nog even het publiek in. Vermakelijk zijn het intro Row, Row, Row, Your Boat en de Abba-hit Dancing Queen als outro. Die laatste wordt uiteraard volop meegezongen en dat levert vrolijk dansende en playbackende festivalgangers op.
De tegenvaller van het festival is beslist Sweet Savage. De band uit Belfast (en niet uit Engeland) bestaat al sinds 1979 en mag dan bekend zijn omdat Vivian Campbell er ooit deel van uitmaakte en Metallica Killing Time heeft gecoverd, maar dat maakt je nog geen goede band. De bassende frontman Ray Haller is een matige zanger en zijn teksten tussen de nummers door zijn allerminst grappig of entertainend. De nummers gaan onopgemerkt voorbij en er is dan ook nauwelijks reactie op het veld. De sfeer slaat helemaal dood. Pas met een overigens matige cover van de Ierse traditionele song Whiskey In The Jar komt er enig leven in de brouwerij, maar Sweet Savage toont zich vooral een overbodige band.
Daartegenover staat de aangename verrassing voor velen: Monkey3. Door de tijd heen is de stijl van de groep uit Lausanne veranderd. De psychedelische stonerrockers brachten in 2006 39 Laps uit, dat te omschrijven valt als een trip van psychedelische sounds, percussie post-rock en stevige uitspattingen. De instrumentale Zwitsers houden de nieuwsgierigen in te tent de hele set lang gevangen in een soort trance, waarin interessante twists en toegankelijke passages elkaar afwisselen. Niet besteed aan een groot publiek, maar wel veelzijdig en boeiend. Helaas is er een defect aan de beamer, zodat op het grote scherm geen ondersteunende beelden kunnen worden getoond. Slechts op het basdrumvel zijn ze te zien. Laat dat het enige smetje zijn op de show, die er verder voor zorgt dat velen verrijkt de tent verlaten.
Snel naar het hoofdpodium, want daar is de volgende band al bezig. "Are you ready to celebrate metal with fucking Death Angel? We've got to set the bar high for the rest of the festival!" De woorden van frontman Mark Osegueda zijn geenszins aan dovemansoren gericht. Een opblaasflamingo is getuige van een moshpit, een circlepit, wall of death en crowdsurfers. Mark is constant in de weer, ligt op het podium, springt van de verhoging voor het drumstel en heeft contact met de andere bandleden. De thrashmuzikanten zijn gemotiveerd en zorgen voor een energiek optreden. Het basspel van Damien Sisson, die het baswerpen naar zijn roadie tot kunst verheft, valt in het bijzonder in positieve zin op. De setlist bevat een goede mix tussen oude krakers als Kill As One en Seemingly Endless Time en overtuigende nieuwe songs van The Evil Divide als The Moth, Lost en Father Of Lies. De regen behoort inmiddels tot de verleden tijd.
Drie kwartier lang beuken met High On Fire; voor de n een hoogtepunt, voor de ander wat aan de saaie kant. Er lijkt geen middenweg. De vunzige, rauwe, Motrhead-achtige rock/metal met veel distortion en extreme vocalen is voor een niet-liefhebber wat aan de monotone kant, maar de fans staan te genieten. Gitarist/vocalist Matt Pike, drummer Des Kensel en bassist Jeff Matz gaan in de muziek op. The Black Plot is een sterke opener en Rumors Of War walst door de tent heen. Snakes For The Divine biedt wat meer afwisseling met ritmetwists en enige melodie, Fertile Green gaat in een hoog tempo voorbij en Blood From Zion beukt er flink op los.
Waar jammen al niet goed voor is. Gitarist Vivian Campbell, drummer Vinny Appice en bassist Jimmy Bain kwamen na 27 jaar weer bij elkaar om in een oefenruimte te spelen en dat beviel zo goed, dat voor een tweede sessie zanger Andrew Freeman werd uitgenodigd. De band toerde vervolgens onder de noemer Last In Line, vernoemd naar het tweede Dio-album. Het debuutalbum verscheen in 2016, maar werd voorafgegaan door het overlijden van Jimmy Bain. Vandaag nemen naast Vivian, Vinny en Andrew bassist/backingvocalist Phil Soussan en toetsenist Erik Norlander plaats op het podium. Starmaker wordt aan Bain opgedragen. Samen met The Devil In Me en Martyr is dat de enige track van eigen makelij. Dankzij de uitstekend musicerende mannen (neem bijvoorbeeld het soleerwerk van Vivian) en een Andrew Freeman in topvorm misstaan ze niet tussen de Dio-klassiekers die de setlist grotendeels bepalen. De songs worden met veel enthousiasme, plezier en klasse gebracht. Zowel onderling als met de fans is er veel contact en er is dan ook veel bijval. Over de hele festivalweide zingt men mee met Rainbow In The Dark, The Last In Line, Holy Diver en afsluiter We Rock. Prima optreden!
Zin om te relaxen? Dat kan bij het optreden van Brant Bjork. De zanger/gitarist die bekendheid verwierf als drummer van Kyuss en Fu Manchu laat een solide indruk achter met rustige, bluesy desertrock. Sean Wheeler (Throw Rag, Sean & Zander), met wie hij vaker optreedt, neemt tijdens Dave's War en Biker N2 de microfoon over. Laatstgenoemde en Low Desert Punk vormen met een lekkere vibe het sterkste duo op de setlist. De tent is voor de helft gevuld en de liefhebbers genieten, maar het optreden gaat aan een groot deel van het festivalpubliek voorbij. Het is dan ook erg rustig bij de signeersessie.
Voor de oudere fans biedt Alcatraz veel nostalgie en jeugdliefdes uit de jaren tachtig en negentig. Neem nou Iced Earth, dat al sinds 1984 meedraait. Verdienstelijk, en ook het nieuwe album Incorruptible is positief ontvangen. De Amerikanen openen vandaag met het recente Great Heathen Army, alvorens ze de historie induiken met Burning Times en Vengeance Is Mine. Laatstgenoemde sluit prima aan bij het thrashende Pure Evil. Naast klassiekers als My Own Savior en Watching Over Me past een nieuweling als Seven Headed Whore er goed tussen. Het gitaarwerk is in alle nummers om van te smullen. Jake Dreyer, de nieuwe leadgitarist, maakt een zeer vaardige indruk. Net als de anderen is hij beweeglijk en bij Ctulhu komen de heren even naast elkaar staan. Tijdens Dark Saga zijn er wat onderlinge grappen en zo is het optreden zo nu en dan ook nog vermakelijk. Frontman Stu Block overtuigt zowel in de laagte als in de hoogte en zodoende is het optreden van Iced Earth, zeker technisch gezien, n van de beste van de dag.
De tent staat vol voor Obituary. Ondanks dat we al heel wat old school metal achter de kiezen hebben en je je daardoor mogelijk ouder gaat voelen, zijn de vette deathmetalriffs van de Amerikanen van een ander kaliber dan de rock-, heavy- en thrashgerichte varianten die voorbij zijn gekomen. Er zit meer tempo in en dat nodigt sneller uit tot bewegen. Van begin tot einde beuken John Tardy en consorten erop los. De karakteristieke sound van de gitaren is lekker vet en zodoende komen de tracks goed tot hun recht. Dat geldt voor zowel de klassiekers als de nieuwe tracks Sentence Day, Ten Thousand Ways To Die en het trage, Celtic Frost-achtige A Lesson In Vengeance. Toch gaat niets boven de tempowisselingen van de combi Chopped In Half/ Turned Inside Out, het begin van Find The Arise, de grooves van Dying en de riffs van the title track of our very first record" Slowly We Rot. Hoe vaak je Obituary ook ziet, het blijft gaaf, zo vond ook de headbangende burgemeester.
Dat geldt ook voor Testament, al staat ook vandaag het geluid zoals wel vaker t hard afgesteld. Gelukkig spelen de Amerikanen in tegenstelling tot het optreden op Dynamo Metal Fest een volledige set. Chuck Billy en zijn bandgenoten rammen de nummers er snel en zonder aankondiging achter elkaar door. Aanvankelijk is er nog geen grote pit, maar nadat Chuck voorafgaand aan Into The Pit aangeeft: Show us what you got today", verdubbelt deze in omvang. Daarna klinkt de cleane zang in Brotherhood Of The Snake op bepaalde momenten niet helemaal zuiver. Chuck kan beter uit de voeten met zijn extreme vocalen. Muzikaal is er geen speld tussen te krijgen. Wat wil je ook met toppers als gitaristen Eric Peterson, Alex Skolnick, drummer Gene Hoglan en bassist Steve Di Giorgio. De vijf nieuwe tracks (Dark Roots Of Earth meegerekend) kunnen echter uiteraard niet op tegen het afsluitende kwartet Over The Wall, Practice What You Preach, Disciples Of The Watch en The Formation Of Damnation (inclusief slecht getimede wall of death). Testament, dat dertig jaar geleden voor het eerst naar Europa kwam en volgens Chuck hier veel vrienden heeft gemaakt, doet wat het moet doen en stelt daarmee tevreden.
Slaapverwekkend of meeslepend: Sleep. Ook hier lijkt geen middenweg. Een select gezelschap is getuige van een wietgeur en een goed optreden dat als een trip aanvoelt. Matt Pike stond al op het podium bij High On Fire en treedt nu weer aan, zonder microfoon, want die is voor bassist Al Cisneros. In vergelijking met High On Fire is de muziek van Sleep veel trager, benvloed door Black Sabbath en qua spanningsopbouw interessanter. Dat niet iedereen de uitgestrekte, trage, repetitieve riffs trekt, is begrijpelijk, maar het trio met drummer Jason Roeder staat goed en met overtuiging te spelen. Met name de intense presentatie van de wild headbangende Cisneros valt op. Na de losse tracks Holy Mountain, The Clarity en Dragonaut volgt een combi van From Beyond en het einde van Dopesmoker, dat bij elkaar bijna een half uur duurt. Hypnotiserend!
"The greatest band in the universe, the one and only Venom!", aldus Cronos, die vervolgens zijn bandmaten voorstelt. Dat zijn sinds 2007 gitarist Stuart 'La Rage' Dixon en sinds 2009 drummer Danny 'Dante' Needham. Het trio doet het vandaag prima, geholpen door het geluid waar de juiste gemene, giftige, duivelse touch aan zit. Al tijdens opener Pandemonium doen de vuurkanonnen hun werk en zo ontstaat een helse sfeer. De lichtshow is overigens wat aan de flitsende kant. De sterkste tracks staan op het tweede deel van de setlist: Long Haired Punks, Welcome To Hell, Countess Bathory, Rise, Black Metal, Witching Hour, In League With Satan en Pedal To The Metal. Een karakteristiek Venom hoort hiermee tot de hoogtepunten van de tweede festivaldag.
Dat geldt ook voor Abbath, dankzij een zeer goed uitgevoerde setlist en een gefocuste frontman die ondanks zijn kolderieke aankondigingen, bewegingen en danspasjes een scherpe indruk maakt. Hij begint de show met vuurspuwen. De setlist bestaat uit de eigen nummers To War!, Winterbane, Ashes Of The Damned en Count The Dead, de I-cover Warriors (die erg sterk uit de verf komt) en geweldige Immortal-klassiekers. De frontman mag dan veel aandacht naar zich toetrekken, complimenten zijn beslist op zijn plaats voor drummer Emil Wiksten (Fetus Stench), die door de vele rook op het podium moeilijk te zien is, maar uitzonderlijk goed presteert. Dankzij het uitstekende geluid is het van begin tot eind genieten van de razende black metal.
Op papier is Saxon misschien de vreemde eend in de bijt tussen de andere twee headliners, want de zalen waar deze Britten tegenwoordig in spelen, zijn doorgaans een stuk kleiner dan waar je Korn en Ghost in zult zien. Eenieder die Saxon al eens live heeft gezien (en dat is dus ongeveer iedereen), weet dat de band een solide show neerzet. Zo ook vanavond. Vanaf opener Battering Ram tot afsluiter Denim And Leather is het anderhalf uur genieten van pure heavy metal. Frontman Biff Byford, die nog even stilstaat bij het overlijden van Lemmy ("We still miss him") en op de motor aan de zijkant van het podium gaat zitten, mag dan de pensioengerechtigde leeftijd hebben, toch is hij actiever op het podium dan menig van zijn jongere collega's. Binnen zijn eigen band wordt hij echter wel overtroffen door Nibbs Carter; wat een maniac is hij toch met zijn basgitaar. Saxon laat vanavond weer horen over een groot aantal klassiekers binnen de metal te beschikken. Zo krijgen we natuurlijk songs als Power And The Glory, Solid Ball Of Rock, 747 (Strangers In The Night), Princess Of The Night en natuurlijk Crusader te horen, waarbij het heerlijk meezingen is. Is Saxon headliner-waardig op een festival als Alcatraz? Ja, absoluut! De band sluit hiermee het festivalseizoen af en legt komende week de laatste hand aan de nieuwe plaat.
Daarna sluit Wolves In The Throne Room in de tent af met een aftershow, maar veel festivalgangers, waaronder uw verslaggevers, laten dat optreden links liggen. Het is een lange, vermoeiende dag geweest en men is verzadigd. Een kleine groep liefhebbers heeft er nog wel oren naar. Naar verluidt komt de door Neurosis genspireerde atmosferische black metal aardig uit de boxen, maar weten de Amerikanen met hun statische show en minimale lichtvoering in de wat verloren ogende ruimte niet te excelleren. Een klein zaaltje is een geschiktere plek.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.
